"Full Moon (Death Classic)" to jeden z najbardziej ikonicznych i definiujących utworów Death Grips, będący wręcz misją deklaracji zespołu. Co ciekawe, był to pierwszy utwór, jaki grupa Death Grips nagrała w dniu swojego powstania, 21 grudnia 2010 roku. To wydarzenie miało miejsce podczas przesilenia zimowego, które zbiegło się z pełnią księżyca – zjawiskiem niespotykanym od 1638 roku. Zespół przyznał, że od początku swojego istnienia, niezależnie od tego, czy chodziło o wydanie utworu, nakręcenie teledysku, czy pracę nad muzyką, ich działania były zsynchronizowane z cyklami księżycowymi. Teledysk do utworu, który przedstawia postać MC Ride'a w intensywnym, wrzeszczącym wykonaniu, został wydany 8 marca 2011 roku.

Tekst piosenki rozpoczyna się od makabrycznej, lecz introspektywnej uwagi: "We are preaching our own funerals as we go through this life / Don't forget that" (Głosimy własne pogrzeby, idąc przez to życie / Nie zapominaj o tym). Te słowa natychmiast wprowadzają słuchacza w nihilistyczny i konfrontacyjny świat Death Grips. To zdanie, będące próbką z utworu "Cussetta" Alabama Sacred Harp Singers, nadaje ton całej kompozycji, sugerując akceptację nieuchronności końca, ale także świadome życie w jego cieniu.

Następnie utwór nurkuje w intensywne, agresywne i hedonistyczne obrazy. Zwroty takie jak "Hit it, split it, make it cum, get wetted" czy "Whip it, bleed it, cause it pain" ukazują brutalne podejście do życia i przyjemności. Tekst oscyluje między akceptacją chaosu a dążeniem do kontroli, nawet jeśli ta kontrola prowadzi do samozniszczenia. Linia "Own it till shit goes up in flames / And there really ain't no one to blame" (Posiadaj to, aż wszystko pójdzie z dymem / I naprawdę nie ma nikogo do obwinienia) podkreśla poczucie ostatecznej odpowiedzialności i brak wymówek w obliczu konsekwencji. Ten fragment odzwierciedla również jedną z głównych interpretacji albumu "Exmilitary", z którego pochodzi utwór – że dotyczy on pierwotnych instynktów, które zwykła, zdrowa osoba nazwałaby zwierzęcymi.

Refrenowe "Pain of the game / Makes me insane / Makes me fuck up my whole thang" (Ból gry / Doprowadza mnie do szaleństwa / Sprawia, że wszystko psuję) to manifestacja wewnętrznego konfliktu i szaleństwa napędzanego przez życie lub "grę". Jest to uczucie dysgustu wobec statycznego i banalnego życia, z którego MC Ride pragnie się wyrwać, nawet jeśli nie wie, co przyniesie przyszłość. Fragment "What'd you bring? / Where'd you get it? / Give it here, I said don't sweat it / I'm gonna take it around for a bit / And I don't care if you give a shit / Punk! Bitch!" (Co przyniosłeś? / Skąd to wziąłeś? / Daj to tutaj, powiedziałem, nie przejmuj się / Wezmę to na chwilę / I mam gdzieś, czy cię to obchodzi / Punk! Suko!) to bezczelne przejęcie kontroli, prowokujące i odrzucające wszelkie normy.

Centralnym motywem, który powraca, jest poczucie dryfowania – "Goin' through the motions / Just to make shit happen right / Never knowin' where we're goin' / Just rollin' like waves at night" (Przechodzę przez to, co muszę / Tylko żeby rzeczy działy się właściwie / Nigdy nie wiem, dokąd idziemy / Po prostu toczymy się jak fale w nocy). Ten fragment jest często interpretowany jako mikrokosmos muzyki Death Grips – poddanie się intuicyjnemu ruchowi, akceptacja niepewności i brak przewidywalności, co jest zgodne z anarchistycznym podejściem zespołu do twórczości i wydawnictw. Wielu fanów uważa tę linijkę za jedno z najlepszych w dorobku Death Grips.

Wokal MC Ride'a w tym utworze jest niezwykle agresywny, wręcz rozdzierający gardło. Przeplatany jest chaotycznymi samplami, zniekształconymi syntezatorami i off-kilter perkusją, tworząc wrażenie całkowitego ataku dźwiękowego. W tekście pojawiają się też odniesienia do zażywania narkotyków i egzystencjalizmu, co idealnie współgra z chaotycznym brzmieniem, porównywanym do "spaceru przez zaułek, na haju i ledwo w stanie iść, z okazjonalną euforyczną podróżą narkotykową i ostatecznym zamroczeniem… w dobry sposób". Wyraźne i nagłe zmiany rytmu i tempa utworu są jego charakterystycznym elementem, dezorientującym nowych słuchaczy, ale stanowiącym o jego wyjątkowości.

Sekcja "Get up, get up, get up" (Wstań, wstań, wstań) może być interpretowana jako wezwanie do działania, ale w kontekście wszechobecnej destrukcji i nihilizmu, może również symbolizować desperackie próby podniesienia się po upadku, czy też cykl śmierci i zmartwychwstania, co znajduje potwierdzenie w kolejnych wersach.

Kulminacyjna część utworu, "Eye to eye with death / Gazing through me like an uzi / Spraying through me, bag of flesh / Body bag of flesh / Ain't nothing left / Toe tag me, zip the bag and check it / Oh no, he's been resurrected" (Oczy w oczy ze śmiercią / Patrząca przez mnie jak uzi / Przeszywająca mnie, worek mięsa / Worek na ciało z mięsa / Nic nie zostało / Dajcie mi identyfikator, zaszyjcie worek i sprawdźcie / O nie, on został wskrzeszony) to dosłowna, brutalna konfrontacja ze śmiercią, po której następuje zaskakujące zmartwychwstanie. Ten motyw odnosi się do przekraczania granic, odmawiania poddania się ostatecznemu końcowi i nieustannego powracania, co można postrzegać jako metaforę nieustępliwości i odporności samego zespołu Death Grips.

Ostatnia sekcja, mówiąca o "Zombie holocaust in seconds" (Holocaust zombie w sekundach) i pytaniu "Man, I just don't wanna die / Just don't wanna, why / Is everything always happening / In the blink of eye?" (Człowieku, po prostu nie chcę umierać / Po prostu nie chcę, dlaczego / Wszystko dzieje się zawsze / W mgnieniu oka?), ukazuje egzystencjalny kryzys i lęk przed nieuchronnością śmierci, mimo wcześniejszego pokonania jej. Podkreśla również nieustające tempo życia i jego ulotność. Utwór kończy się powtórzeniem motywu "Goin' through the motions", co dodatkowo podkreśla filozoficzne tematy strachu i braku kontroli, domykając cykl refleksji nad życiem, śmiercią i ciągłym dążeniem naprzód.

"Full Moon (Death Classic)" jest utworem o niesamowitej energii i gęstej, unikalnej instrumentalizacji, uznawanym za jeden z najlepszych w dyskografii Death Grips. Jego prowokacyjny charakter, intensywny wokal i złożona warstwa tekstowa czynią go dziełem sztuki, które choć niełatwe w odbiorze, głęboko rezonuje z tymi, którzy doceniają awangardowe podejście do muzyki i filozofii.