Interpretacja Unethical - Faouzia

"Unethical" Faouzia to utwór, który zadebiutował 1 sierpnia 2025 roku, a jego tekst i produkcja to dzieło Faouzii oraz Arthura Besny. Piosenka ta, jak sama artystka przyznała na Instagramie w dniu premiery, nie jest dla niej zwykłą piosenką, lecz "milionem różnych emocji ucieleśnionych w melodiach i prozie". Wokalistka opisała proces twórczy jako wypełniony łzami, co podkreśla głębię i osobisty charakter utworu.

Centralnym tematem "Unethical" jest tkwiienie w toksycznej, jednostronnej relacji, w której jedna strona jest emocjonalnie wycieńczana i wykorzystywana, podczas gdy druga pozostaje obojętna i pozbawiona empatii. Już początkowe wersy "Vertigo in your arms / One second you hate me then it's false alarm" doskonale oddają uczucie dezorientacji i emocjonalnego huśtania, które ofiara doświadcza. To cykliczne powtarzanie się nienawiści i fałszywych alarmów jest dla partnera normą, a nawet czymś, co wydaje mu się "rajem", gdy widzi cierpienie drugiej osoby.

Faouzia nie ucieka się do metafor, aby złagodzić przekaz. Bezpośrednio śpiewa o samozniszczeniu i bólu, wyrażając to słowami "Set my body aflame / Lock me up and close the door when it rains". Tekst piosenki ukazuje uczucie uwięzienia i powracające poczucie winy: "Maybe it's my fault I put you up so high". To autoobwinianie jest klasycznym elementem dynamiki ofiary w manipulacyjnym związku. Wzmacnia to wizerunek partnera jako osoby zdolnej do skrajnego okrucieństwa, do tego stopnia, że "could make the devil cry".

Pre-refren, z powtarzającym się motywem "And I've been waiting for the sunset / Waiting on a sorry / But you're never sorry, are you? / No, you don't even care", doskonale oddaje daremną nadzieję na skruchę i bezwzględną obojętność partnera. Ta linia stała się swego rodzaju "piekielnym mantra" dla słuchaczy, symbolizując bezowocne oczekiwanie na przeprosiny, które nigdy nie nadejdą.

Refren to emocjonalny szczyt utworu, brutalne wyznanie skrajnego poświęcenia i fizycznego oraz emocjonalnego bólu. Wersy takie jak "Breaking all my bones / Tryna hold you close / Cut my heart right out my body / Tearing off my skin / Just to let you in" malują obraz całkowitego wyniszczenia, do jakiego doprowadza ta relacja. Kluczowe pytanie "Isn't it a bit unethical?" jest wyrzucane w przestrzeń moralnej pustki, ukazując brak uznania dla cierpienia ofiary i podważając etykę zachowań partnera. Następuje błaganie o litość i pytanie, czy ofiara nie dała już z siebie wystarczająco dużo, zakończone rozpaczliwą prośbą: "If you ever loved me, let me go". To nie jest prośba o litość, lecz mocne żądanie wolności.

Faouzia w tekście zastanawia się nad własną niemocą: "I don't know what it is / Got me wrapped around your cold fingertips / Maybe it's my fault I can't walk away / Maybe I just thought you'd feel a little shame". To podkreśla zawiłość i siłę manipulacji, która więzi ofiarę, oraz jej niezrozumiałe, choć wciąż tlące się, oczekiwanie na odrobinę wstydu ze strony oprawcy.

W bridge'u piosenka osiąga punkt kulminacyjny w prostym, ale potężnym błaganiu: "Let me go / I'll let you go if / You let me go". To jest ostateczna oferta, deklaracja gotowości do wzajemnego uwolnienia, podkreślająca, że choć jedna strona jest oprawcą, obie są uwięzione w tej destrukcyjnej dynamice.

Utwór jest często interpretowany jako opowieść o emocjonalnym wyczerpaniu, gdy ktoś dał zbyt wiele, cierpiał zbyt długo i pragnie jedynie wolności. Chociaż teksty wydają się być skierowane do jednej osoby w kontekście romantycznym, przesłanie jest szersze. Niektórzy recenzenci sugerują, że może ono symbolizować również to, jak społeczeństwo wyczerpuje artystów, pozostawiając ich z niczym poza oczekiwaniami, lub ogólnie presje społeczne, które prowadzą do poczucia bycia "rozbitym". Faouzia nie gra tu ofiary, lecz konfrontuje kogoś, kto przekroczył moralną granicę, ujawniając prawdę i odzyskując swoją moc.

Wizualna strona teledysku do "Unethical", reżyserowanego przez Andrew Heberta, wzmacnia emocje utworu, przedstawiając Faouzię w białej sukni ślubnej, która staje się splamiona czerwienią, symbolizując utraconą nadzieję, wściekłość i żałobę po umierającym związku. Scena, w której słońce nigdy nie zachodzi, podczas gdy Faouzia czeka na przeprosiny, jest potężnym wizualnym świadectwem daremności jej nadziei. Wrażenie to jest spójne z ogólnym odbiorem piosenki jako "niesamowicie pięknej, wrażliwej i inteligentnej pracy", która umacnia pozycję Faouzii nie tylko jako wokalistki, ale i niezwykle utalentowanej autorki tekstów.