The song "Wytrzymajmy dwa tygodnie feat. Ziro" by Cypis to utwór, który zyskał rozgłos jako ostry i bezkompromisowy komentarz do rzeczywistości pandemicznej w Polsce. Wydany w okolicach września 2021 roku, szybko stał się wyrazem frustracji i niezadowolenia społecznego, które narastały w obliczu kolejnych restrykcji i sprzecznych komunikatów rządowych. Na początku utworu pojawia się fragment wypowiedzi, prawdopodobnie zaczerpniętej z publicznego wystąpienia, mówiącej o coraz mniejszym obawianiu się wirusa i jego odwrocie, co jest celowym zabiegiem wprowadzającym do sarkastycznego tonu piosenki.

Utwór zaczyna się od mocnego uderzenia, wyrażając skrajne zmęczenie i irytację panującą sytuacją: „Mam tego dość, już mnie to wkurwia / Nie róbcie więcej z człowieka durnia”. Słowa te doskonale oddają poczucie manipulacji i lekceważenia, jakie wielu obywateli odczuwało wobec decyzji władz. Cypis śpiewa o załamaniu psychicznym ("Psycha mi siada, a rząd zniewala") i kolejnych falach pandemii, które zamiast przynosić ulgę, pogłębiały beznadziejność ("Idzie znów kurwa kolejna fala / Łeb mi rozwala, grubo się dzieje / Tutaj co drugi stracił nadzieję na lepsze jutro, na lepsze czasy").

Krytyka rządu jest wszechobecna, odnosząc się do afer ("Afery grubsze niż Don Wasyl") i rosnących nierówności społecznych, gdzie jedni bogacą się kosztem innych ("Gdy się bogacą to inni tracą / chuj z twoją pracą możesz umierać"). Artysta brutalnie uświadamia, że dla wielu ludzi lockdowny i restrykcje oznaczały utratę pracy i perspektyw. Porównanie sytuacji do stanu wojennego ("Co tu się dzieje to stan wojenny / mam dość tej gehenny") podkreśla skalę odczuwanego ucisku i naruszenia podstawowych praw, z pominięciem Konstytucji. Mocne słowa skierowane są również pod adresem policji ("Jebać policję co prześladuje / ściągnij mundur matka żałuje"), oskarżając ją o prześladowanie i bezwzględne egzekwowanie często niezrozumiałych dla społeczeństwa obostrzeń.

Refren jest centralnym elementem utworu i najbardziej jaskrawym przykładem sarkazmu, który stał się synonimem pandemicznych obietnic: „Wytrzymajmy dwa tygodnie to wirusa pokonamy / Wytrzymajmy dwa miesiące to go szybko pożegnamy / Wytrzymajmy te dwa lata to go sami przechytrzymy / Wytrzymajmy te dwadzieścia a później zobaczymy”. Te zmieniające się ramy czasowe, od początkowych "dwóch tygodni" do absurdalnych "dwudziestu lat", z ironią punktują brak spójnej strategii i ciągłe przedłużanie niepewności, co prowadziło do narastającej frustracji i zniechęcenia w społeczeństwie.

Wersja Ziro kontynuuje gorzką refleksję, mówiąc o "pierdolonych ochłapach i pierdolonych resztkach" oraz o "zniewoleniu" w 2020 roku. Pojawiają się tu również kontrowersyjne wątki spiskowe, takie jak pytania o prawdziwą naturę wirusów i kryzysów, powiązane z niejasnymi "układami żydków i Chińczyków", co wywołało w przeszłości dyskusje i krytykę ze względu na stereotypowe skojarzenia. Ziro rzuca światło na system, który nazywa "złodziejskim fachem", gdzie liczą się ceny surowców, a zamknięte granice prowadzą do niedoborów towarów. Odniesienie do "kitrania Audi w garażu" i braku możliwości "latania na wędki do Reichu" (czyli zarobkowej emigracji, często nieformalnej, do Niemiec) maluje obraz zubożałego społeczeństwa, gdzie nawet ostentacja bogactwem staje się ryzykowna, a tradycyjne sposoby zarobkowania zostały ograniczone. Ziro kończy strofę refleksją nad zdalnym nauczaniem i zamkniętymi szkołami, z ironiczną sugestią "baletów na tabletach", co uwypukla poczucie utraty normalnego życia społecznego i realnych interakcji na rzecz wirtualnej substytucji.

Piosenka Cypisa i Ziro to zatem dosadny manifest niezadowolenia z polityki pandemicznej, który odzwierciedlał emocje wielu Polaków. Mimo kontrowersyjnych fragmentów, utwór celnie uchwycił powszechną irytację, poczucie bezsilności, gniew na władzę oraz zmęczenie ciągłym oczekiwaniem na "lepsze jutro", które nie nadchodziło.