Utwór „Bąbolada” autorstwa Cypisa to ekstremalnie wulgarny i dosadny manifest hedonizmu, skupiający się na prymitywnych instynktach oraz uprzedmiotowieniu kobiet w kontekście imprezowej rzeczywistości. Piosenka, wydana w okolicach listopada 2016 roku i wyprodukowana przez Biggy SeeFlorasa, jest sztandarowym przykładem twórczości Cypisa, którą sam artysta określa jako „patologiczne hity”. Cały tekst, od refrenu po zwrotki, nie pozostawia miejsca na dwuznaczności, posługując się językiem ulicznym i obscenicznymi metaforami do opisu aktów seksualnych, picia alkoholu i zażywania narkotyków.

Centralnym motywem, a zarazem tytułowym określeniem, jest „bąbolada”. Choć Cypis nie podaje jego ścisłej definicji, kontekst piosenki nie budzi wątpliwości – to nazwa na specyficzny rodzaj aktywności seksualnej, często z udziałem substancji takich jak czekolada, oranżada czy alkohol. Zwroty takie jak „rucha się w czekoladę” czy „na cipke puszczam made” jednoznacznie wskazują na perwersyjny i bezpruderyjny charakter tych praktyk. Sama konstrukcja refrenu, powtarzająca obietnicę „chujem w dupę wjadę” i odwołująca się do „bąbolady”, buduje atmosferę bezwstydnej, wręcz agresywnej seksualności.

W warstwie lirycznej Cypis kreuje obraz imprezy, gdzie króluje alkohol („drinka z taniej wódki”, „whisky pije się na kubki”), narkotyki („fete sypie jej na sutki”) i rozwiązłość. Narrator utworu przedstawia siebie jako „mega świra”, który „wyrywa cztery zdziry”, demonstrując całkowity brak szacunku do kobiet, sprowadzając je wyłącznie do roli obiektów seksualnych. Kobiety są określane pejoratywnymi terminami, takimi jak „zdziry”, „szmule” czy „foki”, a ich wartość oceniana jest przez pryzmat atrakcyjności fizycznej i gotowości do uprawiania seksu („Swoje lata skarbie masz więc po drinku dupy dasz”). Druga zwrotka w sposób szczególnie ordynarny odnosi się do wyglądu kobiecego ciała, oceniając „małe cycki” jako nieatrakcyjne i nienadające się do „parkowania chujów”, co jest jawną i brutalną formą mizoginii.

Ciekawostką, która rzuca światło na podejście artysty do swojej twórczości, są jego własne wypowiedzi. W marcu 2020 roku, w wywiadzie z Mateuszem Kaniowskim, Cypis przyznał, że nienawidzi swoich kawałków i słucha ich jedynie wtedy, gdy musi nauczyć się tekstu na koncert. Zapytany o przyczynę popularności swoich utworów, odpowiedział z rozbawieniem: „Bo są zjebani i tego słuchają”. Ta szczera, a zarazem szokująca deklaracja, idealnie wpisuje się w kontrowersyjny wizerunek Cypisa jako „pato-rapera”, który świadomie tworzy muzykę balansującą na granicy prowokacji i absurdu, jednocześnie dystansując się od jej treści. Takie podejście sugeruje, że popularność utworu „Bąbolada” może wynikać właśnie z jego ekstremalnej, bezkompromisowej formy, która trafia do specyficznego grona odbiorców ceniących sobie brak tabu i niewybredny humor.

Styl muzyczny Cypisa łączy w sobie elementy hip-hopu, R&B i popu, często bazując na zapożyczonych podkładach, melodiach czy hookach, które stanowią tło dla jego „patusiarskich treści o seksie, alkoholu i narkotykach”. „Bąbolada” doskonale wpisuje się w ten schemat, będąc odzwierciedleniem dekadenckiej i nihilistycznej wizji życia prezentowanej przez artystę. Brak skrupułów, obfitość wulgaryzmów i gloryfikacja rozwiązłości stanowią filary jego tożsamości artystycznej, co potwierdza fakt, że jego utwory są często oznaczane jako przeznaczone wyłącznie dla osób pełnoletnich ze względu na treści erotyczne. W szerszym kontekście twórczość Cypisa bywa porównywana do „muzycznej inkarnacji patostreamowych libacji”, która czerpie z tradycji „śmiesznych mp3” – żartobliwych piosenek-żartów sprzed lat, kolportowanych na kradzionych podkładach.

Wnioskując, „Bąbolada” to utwór, który nie sili się na głębsze przesłanie, a jego siła leży w bezpardonowej prowokacji i celowym epatowaniu wulgarnością. Jest to hymn imprezowy dla tych, którzy szukają muzyki bez cenzury, oddającej klimat przesyconych alkoholem i seksem, spontanicznych zabaw, gdzie wszelkie normy społeczne i moralne zostają zawieszone. Pomimo, a może właśnie dzięki swojej kontrowersyjności, piosenka ta stała się jednym z rozpoznawalnych elementów twórczości Cypisa, wpisując się w nurt tzw. „patohitów”, które, ku zdziwieniu samego twórcy, zyskały szerokie grono odbiorców.