„Smutna Piosenka” Cypisa to bolesny i bezkompromisowy portret pogrążającego się w nałogu człowieka, który z rzadko spotykaną szczerością obnaża swoje wewnętrzne piekło i społeczne odrzucenie. Utwór, znajdujący się na albumie „Czas Się Wieszać 2”, już samym tytułem płyty nawiązuje do motywu rozpaczy i beznadziei, co odzwierciedla otwierająca linijka: „Taak Cypis Solo Czas się wieszać 2 rok później”. Cypis, znany z bezkompromisowego języka i poruszania trudnych tematów w swojej twórczości, używa tekstu jako formy autoterapii lub, co bardziej prawdopodobne, jako ostrzeżenia i świadectwa. Jego twórczość często łączy hip-hop z innymi gatunkami i charakteryzuje się emocjonalnymi narracjami.

Piosenka rozpoczyna się od natychmiastowego zanurzenia w rzeczywistość uzależnienia: „Czwarty dzień ćpania już nie wyrabia bania / Czwarty dzień ćpania a ja nie do poznania”. Te słowa od razu oddają fizyczne i psychiczne wyniszczenie, jakiego doświadcza podmiot liryczny. Dylemat „Brać czy nie brać o to jest dylemat” ukazuje walkę z silnym pragnieniem narkotyku, pomimo świadomości jego destrukcyjnego wpływu. Obraz „lecę jak burza ten syf mnie odurza / Wciągam nie lepiej niż nie jeden odkurzacz” to sugestywne porównanie, które podkreśla intensywność i kompulsywność nałogu. Podmiot liryczny przyznaje się do dawnej niewinności („Byłem młody to tańczyłem wtedy było cool”), którą nałóg bezpowrotnie zniszczył, pozostawiając „mnóstwo dziur” i powodując upadek. To wyznanie jest głęboko osobiste i podkreśla, że nałóg nie jest wyborem, lecz chorobą, która deformuje życie.

Kolejne wersy „Doskonale znam ból upadek i wzloty / Tych za wiele nie było sam gnój i kłopoty” oraz „Raniłem najbliższych manipulacja w palcu” malują obraz całkowitej dewastacji relacji międzyludzkich i poczucia winy. Sarkastyczne stwierdzenie „Jak zaczynałem w kwietniu to kończyłem w marcu” może symbolizować cykliczność nałogu, gdzie próby zerwania z nim są skazane na porażkę, a czas zatraca swoje ramy, gdy życie jest podporządkowane substancji. Relacje stają się czysto instrumentalne: „Możesz na mnie liczyć jak jest hajs do zabawy / A tak to zawijam i nie było sprawy”, co ujawnia izolację i samotność wynikającą z uzależnienia.

Refren jest emocjonalnym sercem utworu: „Dla ciebie to tylko smutna piosenka / A dla mnie to schiza i jebana męka / Gdy psycha klęka i płacze nocami / Wiem, że nie będziemy już tacy sami / Już nigdy...”. Te wersy stanowią bezpośredni apel do słuchacza, podkreślając przepaść między percepcją z zewnątrz a wewnętrznym doświadczeniem uzależnionego. To nie jest tylko „smutna piosenka”, to autentyczny krzyk cierpienia psychicznego, paranoi i lęku, który towarzyszy nałogowi. Podmiot liryczny czuje, że jest już nieodwracalnie zmieniony, co potęguje jego rozpacz. Cypis często tworzy "smutne piosenki", które rezonują z osobami będącymi "na dnie z tym gównem", co podkreśla trafność przekazu.

Druga zwrotka kontynuuje ten dramatyczny obraz: „To ostatni dzień jutro już nie biorę / W lustrze widzę tylko pierdoloną zmorę”. Ta obietnica, powtarzana przez wielu uzależnionych, natychmiast zostaje złamana: „Jutro już nie biorę obietnice chuja warte / Ledwo wstaję rano i już biorę kartę”. Jest to błędne koło, z którego nie ma ucieczki, prowadzące do pogłębiających się zaburzeń psychicznych: „Wpadłem w schizofrenię i nie wiem czy żyję / Boję się ludzi trudno wyjść z domu / Łapię paranoję i nie ufam już nikomu”. Te linie odzwierciedlają realne konsekwencje długotrwałego zażywania substancji psychoaktywnych, które niszczą nie tylko ciało, ale i umysł.

Utwór zawiera również silny element społecznej krytyki. Podmiot liryczny czuje się osądzany i wytykany palcami: „A tobie nie po drodze z kimś takim jak ja / On pije on ćpa on z głową ma / Czujecie się lepsi palcami wytykacie / Czujecie się ważniejsi i się wywyższacie”. Jest to wyraz frustracji wobec braku zrozumienia i stygmatyzacji ze strony społeczeństwa, które zamiast wspierać, jedynie ocenia. To poczucie odrzucenia wzmacnia spiralę samotności i rozpaczy.

Ostatnia zwrotka jest gorzkim podsumowaniem tej walki. Podmiot liryczny odrzuca pomoc zewnętrzną: „Tu nic nie pomoże żaden psycholog / Na twoje wołanie - głuchy jak laryngolog”, co może świadczyć o jego głębokiej rezygnacji lub przekonaniu, że jego stan jest tak zaawansowany, iż nie ma już dla niego ratunku. Krytyka systemu i ludzi („Nie nawidzę kurwa ludzi tego systemu / Jak zawsze silniejszy chcę dojebać słabszemu”) jest echem buntu i poczucia niesprawiedliwości. Końcowe wersy: „Nigdy nie zrozumiesz co czuje taki człowiek / Gdy nadchodzi noc i nie może zmrużyć powiek / Nigdy nie zrozumiesz takiego cierpienia / Tam są drzwi dziękuję dowidzenia” to definitywne odcięcie się od świata, który nie potrafi, a może nie chce, zrozumieć jego bólu. To wołanie o empatię, które pozostaje bez odpowiedzi, zamieniając się w ostateczne pożegnanie z tym, co normalne i akceptowalne społecznie. Cypis, poprzez swoją twórczość, często daje głos osobom zmagającym się z uzależnieniem, co widać również w jego piosence "Przygody narkomana", gdzie równie dosadnie opisuje realia nałogu.

„Smutna Piosenka” to zatem nie tylko utwór o uzależnieniu, ale przede wszystkim o głębokim kryzysie tożsamości, samotności, braku zrozumienia i utracie nadziei. Jest to piosenka, która zmusza do refleksji nad tym, co dzieje się, gdy człowiek zostaje sam ze swoimi demonami, a świat zewnętrzny odwraca się od niego, widząc jedynie „smutną piosenkę” zamiast realnej, jebanej męki.