Piosenka „Rozpuszczam się 2” autorstwa Cypisa to bolesny portret zagubienia, beznadziei i ucieczki od rzeczywistości za pomocą substancji psychoaktywnych. Tekst utworu, który zyskał popularność, szczególnie w środowiskach internetowych, stanowi swoiste świadectwo wewnętrznego rozpadu podmiotu lirycznego, który rozpaczliwie szuka ukojenia w chemicznym zapomnieniu.

Już pierwsze wersy, „Ja rozpuszczam się jak kwas, robię kreskę, palę hasz, by zapomnieć w końcu to, całe pierdolone zło”, uderzają bezpośredniością i brakiem kamuflażu. Metafora „rozpuszczania się jak kwas” (co niektórzy interpretują jako odniesienie do LSD) doskonale oddaje poczucie utraty kontroli, tożsamości i rozmywania się w otaczającej beznadziei. Robienie „kreski” i palenie „haszu” to nie tylko akty zażywania narkotyków, ale symboliczne bramy do innej, choć iluzorycznej, rzeczywistości. Celem jest jednoznaczne: „zapomnieć całe pierdolone zło” – bez ogródek nazwane cierpienie, które pochłania życie narratora.

Powtarzający się refren, „Relaksuje mnie ten buch, kocham spowolniony ruch, chcę zapomnieć o tym, że w życiu nic nie czeka mnie”, podkreśla cykliczność i powtarzalność tego mechanizmu ucieczki. Spowolnienie, które daje odurzenie, staje się pożądanym stanem, w którym ciężar egzystencji zdaje się lżejszy. Jest to świadome poszukiwanie zapomnienia, a nie rozwiązania problemów, co świadczy o głębokim poczuciu beznadziei i braku perspektyw. Stwierdzenie, że „nic nie czeka mnie w życiu”, jest koronnym wyznaniem braku celu i sensu, który jest siłą napędową dla autodestrukcyjnych zachowań.

Druga zwrotka rozwija ten obraz, wprowadzając motyw bezwładnego leżenia i obserwowania „zielonej chmury”, która może symbolizować dym z narkotyku, ale też alienację od świata. „Życie ponure zabija od środka” – to wyraz wewnętrznego bólu, który niszczy narratora stopniowo, od środka. Szczęście staje się odległą iluzją, porównywaną do „szóstki w totka” – rzadkiego i nieprawdopodobnego wydarzenia. Pytanie „pudrujesz nos? ja też pudruje” jest bezpośrednim odniesieniem do zażywania kokainy lub innych substancji wciąganych przez nos, co buduje wspólnotę z innymi zagubionymi duszami, jednocześnie ujawniając rozpowszechnienie tego zjawiska i poczucie, że narrator nie jest w tym sam. Wers „od dawna już siebie nie odnajduje, zagubiony na pewnym odcinku, rozpuszczam się jak lód w drinku” doskonale oddaje postępującą utratę tożsamości i poczucie bycia rozpuszczonym przez nałóg i życiowe okoliczności.

W trzeciej zwrotce, tekst pogłębia emocjonalny wymiar piosenki. Narrator zastanawia się, „dlaczego mnie z uczuć obdzierasz”, co może odnosić się do kogoś bliskiego, który zadaje mu ból, lub do samej, bezlitosnej rzeczywistości. Poczucie krzywdy i niezrozumienia – „na taki los się nie pisałem”, „czego ja winien” – jest wyraźne. Wers „co drugi nie powinien się w ogóle urodzić” to ekstremalna forma pesymizmu i przekonanie o fundamentalnej wadliwości świata. Wołanie o spokój, „przestań nachodzić, ja chcę mieć spokój, po co ta wojna, weź nie prowokuj”, ukazuje pragnienie ucieczki od konfliktów i presji zewnętrznej. Ostatnie linijki, „wiem jestem nikim, nie musisz powtarzać, przykro mi, gdy zaczynasz obrażać”, świadczą o głęboko zakorzenionym poczuciu niskiej wartości i wrażliwości na krytykę, prawdopodobnie wynikającej z poczucia braku akceptacji.

Warto dodać, że utwór „Rozpuszczam się 2” jest częścią szerszego nurtu w twórczości Cypisa, w którym artysta często porusza kontrowersyjne tematy związane z używkami i trudnościami życiowymi. Chociaż nie ma konkretnych wywiadów dotyczących bezpośrednio tego utworu, Cypis w przeszłości wyrażał złożony stosunek do swojej twórczości, twierdząc, że „nienawidzi swoich kawałków” i słucha ich tylko wtedy, gdy musi nauczyć się tekstu na koncert. Stwierdził również, że ludzie słuchają jego muzyki, ponieważ „są zjebani”, co może być gorzką autoironią lub komentarzem do kondycji społeczeństwa. Ta postawa artysty dodaje warstwy do interpretacji, sugerując, że jego utwory, choć mroczne i pełne odniesień do narkotyków, mogą być dla niego samego formą katharsis lub po prostu surowym odzwierciedleniem otaczającej rzeczywistości, którą on sam, jako twórca, ocenia surowo. Tekst piosenki Cypisa doskonale wpisuje się w historyczny i kulturowy związek między narkotykami a muzyką, gdzie teksty często odzwierciedlają lub nawet kształtują doświadczenia związane z używkami, oferując słuchaczom zarówno ucieczkę, jak i poczucie zrozumienia w trudnych emocjach.