Piosenka „Król Imprezy” autorstwa Cypisa to bezkompromisowy i wulgarny hymn hedonistycznego życia, osadzony w realiach weekendowej, klubowej zabawy, gdzie granice są zacierane przez alkohol i narkotyki. Już sam refren jasno określa scenerię: jest sobota, czas na zabawę, a „biały węgorz” wjeżdża na parkiet, co jest powszechnie rozumianą aluzją do zażywania kokainy lub innych białych substancji psychoaktywnych, wprowadzając uczestników w stan „naspeedowania” i intensywnego tańca. Tytułowy „Król Imprezy” to postać, która nie tylko uczestniczy w tym szaleństwie, ale aktywnie je kreuje i dominuje w nim.

Pierwsza zwrotka to spirala eskalacji. Rozpoczyna się od opisu obfitego spożycia alkoholu – „Jeden drin, drugi drin, wóda, łycha, likier, gin” – co szybko prowadzi do stanu upojenia. Adresatami pogardy są „abstynenci”, którym bohater życzy „pierdolnięcia”, co podkreśla jego wyłącznie imprezową orientację i brak tolerancji dla trzeźwości. W klubie panuje chaos, a gdy „ziomek już na mordę zjeżdża”, pomoc przychodzi w postaci „kresek”, czyli kolejnej dawki narkotyku, by podtrzymać energię. Tekst otwarcie nawiązuje do zażywania substancji, określając je jako „sandacza” i „węgorze”, a cały rytuał „sypania i walenia” symbolizuje nieustanne dążenie do osiągnięcia maksymalnego haju. W tym stanie „Król Imprezy” czuje się wszechwładny – „Zobaczymy, kto ma władzę, jak se w kinol grama wsadzę” – co ukazuje bezpośredni związek między używkami a poczuciem kontroli i dominacji. Agresywne wejście na parkiet i bezpośrednie, wulgarne podteksty seksualne („na twe cycki kładę ręce”, „na jebanko się zanosi”, a kulminacją jest skrajnie dosadna propozycja w toalecie) dopełniają obrazu rozpasanej i pozbawionej hamulców zabawy. Warto również zauważyć okrzyk „A teraz cały Inowrocław napierdala!”, co świadczy o lokalnym patriotyzmie Cypisa, który pochodzi właśnie z Inowrocławia.

Druga zwrotka kontynuuje ten narkotykowo-alkoholowy trans. Impreza jest w pełni, a kontrast między bawiącym się „Królem Imprezy” a „śpiącymi” czy „gwiżdżącymi” uczestnikami podkreśla jego wytrzymałość i status „filara tej imprezy”. Preferuje on „białego” (narkotyki, zwłaszcza stymulanty) ponad „zieleń” (marihuanę), co wskazuje na specyficzny rodzaj preferowanego haju – szybkiego, intensywnego i pobudzającego. Cypis kreuje się na niezniszczalnego „króla tańca”, który fizycznie i psychicznie przewyższa innych, jednocześnie gloryfikując „białego węża” sypanego na pośladki, co natychmiast prowadzi do gubienia „gatek”. Promiskuityzm jest tu wyraźnie obecny („najebany każdej wsadzę”), a „białe noski” stają się symbolem przynależności do elity imprezowiczów, w kontraście do „lamusów”, którzy „jednym reddsem się urżnęli” i zasługują na „ustawienie”. Piosenka kończy się powtórnym podkreśleniem wszechobecnego upojenia i ucieczki od rzeczywistości: „Dzisiaj każdy najebany, dzisiaj każdy imprezuje, dzisiaj każdy odlatuje”.

„Król Imprezy” to utwór, który wzbudza silne kontrowersje ze względu na swoje jaskrawe i bezpruderyjne treści dotyczące narkotyków, alkoholu i seksu. Cypis jest znany z kontrowersyjnych tekstów, co sprawia, że jego twórczość jest często określana jako „niegrzeczne hity”. Choć artysta sam w wywiadach deklarował, że nie lubi kamer na imprezach, bo „nagrywają to, czego nagrywać nie powinny”, jednocześnie przyznawał, że „zawsze coś palnie”. To wpisuje się w wizerunek twórcy autentycznego i bezkompromisowego, który nie unika tematów tabu. Utwór jest często postrzegany jako lustro pewnej subkultury imprezowej, w której intensywne doznania i przekraczanie granic są na porządku dziennym. Charakterystyczne dla Cypisa jest również wykorzystywanie eufemizmów takich jak „biały węgorz” czy „sandacz” na określenie narkotyków, choć ich znaczenie jest dla słuchaczy jasne. Piosenka, mimo (a może właśnie dzięki) swej prostolinijności i wulgarności, zyskała popularność, trafiając do szerszej publiczności i stając się swego rodzaju nieoficjalnym hymnem niektórych imprez. Jej liczne remiksy i mashupy, w tym te w stylach disco polo, świadczą o jej zasięgu i wpływie na kulturę masową. Teksty Cypisa, często balansujące na granicy absurdu i obyczajowej normy, trafiają do słuchaczy poszukujących autentyczności i odrzucających hipokryzję, nawet jeśli wiąże się to z akceptacją brutalnego i obscenicznego języka.