Utwór "Jak Titanic" Cypisa to głęboka i przesiąknięta beznadzieją podróż w głąb ludzkiego cierpienia i poczucia zagubienia, opakowana w charakterystyczną dla artysty bezpośredniość. Od momentu wydania, mniej więcej w lipcu 2020 roku, piosenka stanowi jedno z bardziej introspektywnych dzieł artysty, znanego zazwyczaj z bardziej imprezowych czy kontrowersyjnych utworów. Jednakże, Cypis w swojej twórczości porusza również tematykę depresji, samobójstwa i niespełnionej miłości, co widać chociażby w tytule albumu „Czas się wieszać”, do którego należy ten utwór. W tym kontekście, "Jak Titanic" jawi się jako gorzka refleksja nad stanem psychicznym człowieka, który czuje, że nieuchronnie zmierza ku upadkowi.

Metafora Titanica jest tu kluczowa. Statek, symbol niemożliwej do zatopienia potęgi i ludzkiej pychy, który ostatecznie uległ naturze, staje się odzwierciedleniem podmiotu lirycznego – kogoś, kto czuje, że jego nadzieje są kradzione, a on sam idzie na dno. To nie jest powolne zanurzanie się, ale dramatyczne, nieodwracalne tonięcie, w którym każdy moment przynosi coraz większy ból, symbolizowany przez „dziurę w sercu”. Powtarzające się frazy „Nigdy już nie przyjdę i z tego nie wyjdę” oraz „Nie dopłynę do portu nie widząc horyzontu” podkreślają wszechogarniającą rezygnację i brak perspektyw na jakąkolwiek poprawę. Podmiot liryczny stracił wiarę w możliwość ocalenia, widząc koniec swojej podróży.

W pierwszej zwrotce tekst staje się jeszcze bardziej osobisty. Obraz „ostatnich papierosów, ostatniego macha” i słów „nie czuje już nic, obcy mi strach” może sugerować stan apatii, znieczulenia na ból, a nawet ostateczne pożegnanie z życiem, gdzie strach, naturalny ludzki odruch, przestał mieć znaczenie. Świat, w którym żyje podmiot, jest „obcy” i „wylewa na niego pomyje”, co odzwierciedla poczucie odrzucenia, braku zrozumienia i nieustannego obciążenia negatywnymi doświadczeniami. Poszukiwanie „tam gdzie twoje sny” to desperacka próba odnalezienia czegokolwiek pozytywnego, choć zdanie „ten świat jest zły, źle się w nim czuje, ja się w tym piekle nie odnajduję” jasno wskazuje na głęboki dysonans między wewnętrznym ja a otaczającą rzeczywistością. Podmiot postrzega swoje otoczenie jako piekło, z którego nie ma ucieczki.

Kolejne wersy, „Zgubiłem serce już dawno temu, i tak nie zaufasz jemu”, ujawniają utratę wrażliwości, być może wskutek wielokrotnych zawodów i rozczarowań. To także odwołanie do samotności i niemożności nawiązania głębszej relacji, skoro nawet jeśli serce by się odnalazło, nikt by mu już nie zaufał. Ironia w „ja tonę mimo, że płytko” wzmacnia wrażenie bezsilności – problem nie musi być obiektywnie ogromny, by dla podmiotu był przytłaczający, niczym utonięcie w kałuży. Ta nadmierna wrażliwość na „ohydny, fałszywy, mściwy” świat, pozbawiony litości, prowadzi do poczucia przytłoczenia: „za dużo bólu, za mało miłości”. Cypis często w swojej twórczości używa wulgarnego języka i porusza kontrowersyjne tematy, co mogłoby sugerować pewną bezkompromisowość w wyrażaniu gniewu, jednak w tym utworze dominuje raczej melancholia i ból.

Ostatnia zwrotka przedstawia wewnętrzny konflikt: „Ja się duszę, choć wiem, że nie muszę, mogę przerywać swoje katusze”. To świadomość istnienia wyboru – możliwości zakończenia cierpienia, co w kontekście całego utworu może być odczytywane jako myśl o samobójstwie. Jednak to „ale jednak” sugeruje wahanie, być może ostatnią iskierkę nadziei na pojednanie lub zmianę. Brak kompromisu w świecie, który „ujada jak hiena”, ostatecznie prowadzi do desperackiej decyzji. Pożegnanie „Do widzenia moi mili, uwolniony od tej chwili” brzmi jak ostatnie słowa przed definitywnym odejściem, gdzie „uwolnienie” staje się synonimem ucieczki od ziemskich katuszy.

Cypis, choć bywa postrzegany jako artysta nieprzejmujący się głębszą interpretacją swoich utworów – w jednym z wywiadów humorystycznie stwierdził, że ludzie słuchają jego kawałków "bo są zjebani" i że sam ich nienawidzi, słucha tylko, gdy musi nauczyć się tekstu na koncert – stworzył piosenkę, która mocno rezonuje z osobami doświadczającymi kryzysów psychicznych. "Jak Titanic" to ponury lament nad utraconą nadzieją i nieodwracalnym zejściem na dno, będący świadectwem wrażliwości artysty na ciemne strony ludzkiego doświadczenia, pomimo jego publicznego wizerunku. To utwór, który w swojej prostocie i powtórzeniach oddaje monotonię i beznadzieję stanu depresyjnego, gdzie każda próba walki wydaje się z góry skazana na porażkę.