Interpretacja Biały Kolor - Cypis

"Biały Kolor" Cypisa to utwór wydany w 2019 roku, znajdujący się na płycie "Czas się wie/szać". Piosenka ta, podobnie jak wiele innych w twórczości artysty, porusza trudne i często bolesne tematy uzależnień, samooskarżenia i poczucia winy, w tym kontekście głównie wobec matki. Cypis znany jest z otwartego poruszania tematyki narkotykowej i alkoholowej, czego przykładem jest chociażby jego słynny utwór "Gdzie jest biały węgorz (Zejście)", gdzie "biały węgorz" jest jawną metaforą kokainy. Podobne skojarzenia nasuwają się w przypadku "Białego Koloru", gdzie tytułowy "biały kolor" staje się tragicznym symbolem.

Tekst piosenki rozpoczyna się od sceny głębokiej introspekcji i cierpienia. Podmiot liryczny "siedzi po nocach, płacze i pisze", co jest dla niego sposobem na przerwanie wewnętrznej ciszy i wyrażenie narastającego bólu. Ta nocna spowiedź jest jednocześnie przeprosinami skierowanymi do matki: "znów za to samo przepraszam mamo / mam w głowie kibel, pieprzone siano". Sformułowania te dosadnie oddają stan jego umysłu – chaos, zamęt, poczucie bezwartościowości, często towarzyszące nałogom. Świadomość krzywdy, jaką sprawia bliskiej osobie, jest dla niego źródłem ogromnego cierpienia. Widzi matkę, której "serce pęka", a on sam jest "ledwo żywy" i "klęka w pokoju", co symbolizuje jego upadek i bezsilność. Podmiot liryczny bierze na siebie całą odpowiedzialność, mówiąc: "to ja jestem zły / na pewno nie ty", co podkreśla jego głębokie poczucie winy i samooskarżenie.

Dalsze wersy to bolesne wyznanie. Prośba o wybaczenie ("wybacz że ranię") łączy się z przyznaniem, że "nie tak miało być" i że "trudno już żyć". To zdanie może sugerować myśli samobójcze lub głębokie zmęczenie życiem w nałogu. Życzenie matce zdrowia, którego jemu samemu brakuje, jest wyrazem miłości i troski, kontrastującej z jego własnym stanem. Pragnienie wolności, "fruwania jak ptak", symbolizuje tęsknotę za ucieczką od ograniczeń nałogu i ciężaru życia.

Jednak rzeczywistość jest okrutna – podmiot liryczny staje się "ciężarem" dla swojej matki, która "nie śpi i czeka, czy wrócę nad ranem". Dramatyczne "a ja nie wracam / sprawa zakończona / musiałem zapić demona" jasno wskazuje na utratę kontroli i pogrążenie się w nałogu. "Zapić demona" to eufemizm dla ucieczki w substancje psychoaktywne, które na krótką chwilę mają stłumić wewnętrzne demony, ale w efekcie prowadzą do jeszcze większego zniszczenia.

Refren utworu jest klamrą spinającą całą narrację i zawiera kluczową metaforę: "biały pięknym jest kolorem / potem staje się horrorem". Początkowo "biały kolor", rozumiany jako narkotyk (najczęściej kokaina, amfetamina), wydaje się kuszący, obiecując ulgę, euforię, czy "świecenie w głowie". Jest to fałszywa obietnica ucieczki od problemów, która szybko przemienia się w koszmar. Cypis z niezwykłą precyzją opisuje cykl uzależnienia – "raz się leci, a raz spada" – nieustanną huśtawkę między krótkotrwałymi "hajami" a bolesnymi upadkami, które w końcu "niszczą". Ostrzeżenie "jak zaufasz to odpadniesz / jak leciałeś to tak spadniesz" to surowa konkluzja na temat zdradzieckiej natury nałogu. Podkreśla ona, że chwilowe wzloty prowadzą do nieuchronnego i bolesnego upadku, a zaufanie złudnym obietnicom substancji kończy się odrzuceniem, izolacją i samotnością.

Warto zauważyć, że Cypis często w swoich utworach używa prostego, dosadnego języka, który trafia do szerokiej publiczności, szczególnie młodych ludzi. Jego twórczość, choć kontrowersyjna, bywa odbierana jako autentyczne świadectwo walki z uzależnieniem i jego konsekwencjami. Utwór "Biały Kolor" jest kolejnym potwierdzeniem tego stylu, gdzie osobiste doświadczenia przeplatają się z uniwersalnym przesłaniem o destrukcyjnej sile nałogu i jego wpływie na relacje międzyludzkie, zwłaszcza te rodzinne. To gorzka refleksja nad utraconymi nadziejami i ceną, jaką płaci się za pozorną wolność od problemów.