Piosenka „Warkocze” autorstwa Cypisa i Mokrej Jolanty to utwór, który z miejsca budzi silne emocje i kontrowersje, co jest charakterystyczne dla twórczości Cypisa. Tekst, niezwykle wulgarny i pełen dosadnych opisów aktów seksualnych, stawia utwór w nurcie muzyki celowo szokującej i prowokacyjnej. Można go interpretować jako ekstremalną wizję relacji intymnej, w której dominują brutalność, objectyfikacja partnerki oraz całkowite zatracenie się w fizycznym aspekcie pożądania.

Pierwsza zwrotka, śpiewana przez Cypisa, przedstawia perspektywę męską, charakteryzującą się bezceremonialnością i instrumentalnym traktowaniem partnerki. Zwroty takie jak „Dobrze obciąga mojego drąga” czy „W cipie gościła przeróżne fiuty” odzierają relację z jakiejkolwiek głębi emocjonalnej, sprowadzając ją do czysto fizjologicznych funkcji. Artysta jawnie deklaruje swoje „chamskie” zachowanie w łóżku, podkreślając dominację i brak zahamowań: „W dupie to mam i jej pcham, w łóżku to jestem totalny cham”. Język jest tu agresywny i poniżający, a kobieta jest sprowadzana do roli biernego obiektu zaspokajającego potrzeby mężczyzny.

Refren i kolejne zwrotki, w których pojawia się głos Mokrej Jolanty, prezentują zaskakująco uległą i wręcz entuzjastyczną perspektywę kobiety. Powtarzające się „Ja jestem dupodaja” to autoidentyfikacja, która wzmacnia obraz kobiety jako całkowicie poddanej i czerpiącej przyjemność z bycia wykorzystywaną w sposób, który dla wielu mógłby być bolesny lub poniżający. Słowa takie jak „Dziś liżę mu jaja”, „Biorę po same jaja” czy „Na chuju odlatuję, o Boże, szczytuję” wskazują na totalne oddanie i poszukiwanie ekstremalnych doznań. Kluczowym elementem, od którego piosenka wzięła swój tytuł, jest fraza „Ciągnie mnie za warkocze, jak bawię się kroczem”. Ta scena, choć dosadna, sugeruje specyficzną formę gry erotycznej, w której akt ciągnięcia za włosy jest elementem wzmagającym pożądanie i intensywność przeżyć.

Szczególnie niepokojące w tekście Mokrej Jolanty jest połączenie deklaracji miłości i zaufania z akceptacją przemocy: „Wiąże nas miłość i zaufanie”, ale zaraz potem: „Kocham łobuza, lubię, jak bije, boję się tylko, jak mnie zabije! Ale mu ufam, chociaż nerwowy, gdy mu nie ciągnę, wali mnie z głowy”. Ten fragment wskazuje na toksyczną dynamikę relacji, gdzie miłość i zaufanie są nierozerwalnie splecione ze strachem i przemocą. To drastyczne przedstawienie syndromu ofiary lub perwersyjnej formy przywiązania, gdzie granica między przyjemnością a cierpieniem zaciera się, a nawet przenika.

Twórczość Cypisa często opiera się na kontrowersji, wulgarności i obrazach z pogranicza absurdu, co przyniosło mu dużą rozpoznawalność w polskim internecie. Jego utwory, takie jak „Gdzie jest biały węgorz (Zejście)” czy „JBĆ PiS”, zdobywały ogromną popularność, często stając się viralowymi memami. „Warkocze” wpisują się w ten nurt, wykorzystując skrajne treści do wzbudzenia szoku i zwrócenia uwagi. Mokra Jolanta jest artystką, która współpracowała z Cypisem przy kilku utworach, w tym „Wibrejszyn” i „Hej Pipunio”, co wskazuje na pewną spójność w ich artystycznym wyrazie. Jej obecność w utworze nie jest przypadkowa, a jej wokalne i tekstowe partie są integralną częścią prowokacyjnego przekazu.

Brak szeroko dostępnych wywiadów czy oficjalnych komentarzy artystów na temat bezpośredniej interpretacji „Warkoczy” może sugerować, że utwór ma mówić sam za siebie poprzez swoją ekstremalność. Jednakże, kontekst twórczości Cypisa pozwala przypuszczać, że „Warkocze” to celowa prowokacja, mająca na celu testowanie granic, zwracanie uwagi na tabu i wywoływanie dyskusji. Utwór może być odczytywany jako groteskowa karykatura pewnych postaw w relacjach seksualnych, uwypuklająca ich najbardziej brutalne i uprzedmiotawiające aspekty. Może również stanowić formę satyrty na przesycony wulgarnością i przemocą obraz kobiecości i męskości, obecny w niektórych niszach popkultury, choć jego bezpośredni, pozbawiony ironii język czyni tę interpretację trudną do jednoznacznego przyjęcia. W każdym razie, „Warkocze” to utwór, który stawia przed odbiorcą wyzwanie, zmuszając do refleksji nad tym, co jest akceptowalne w sztuce i gdzie leżą granice w przekazywaniu treści o charakterze erotycznym i przemocowym. Fakt, że piosenka jest oznaczona jako „tylko dla pełnoletnich”, podkreśla jej dojrzały i potencjalnie kontrowersyjny charakter. Popularność utworu, czego dowodem są liczne remiksy i obecność na platformach wideo, świadczy o tym, że niezależnie od intencji, trafił on do szerokiego grona odbiorców, którzy interpretują go na własny sposób – czy to jako czystą formę rozrywki, czy jako przedmiot szerszej dyskusji.