Utwór "Bez Gumy" autorstwa Cypisa i Mokrej Jolanty, wydany w 2025 roku, jest prowokacyjnym i bezkompromisowym spojrzeniem na hedonistyczny styl życia, w którym dominuje rozwiązłość i ignorowanie konsekwencji. Już samo intro, gdzie postać Joli żartobliwie zapowiada odejście od "ruchania" na rzecz "dobrego wychowania", by natychmiast się wycofać, stanowi cyniczny komentarz do pozorów i fałszywych deklaracji. Ten wstęp od razu ustawia ton piosenki, zwiastując jej bezpośredni i wulgarny charakter, typowy dla twórczości Cypisa.

Tekst piosenki rysuje obraz Joli jako osoby, która angażuje się w liczne, niezobowiązujące relacje seksualne, bez przywiązywania wagi do uczuć czy przyszłości. Opisywane spotkania są sprowadzone do czysto fizycznych aktów, pozbawionych emocjonalnego zaangażowania: "Fajny kurwiszon poznany w klubie / Jest idealna, tak jak lubię / (...) Przecież z nią ślubu nie będę brał". Podmiot liryczny (prawdopodobnie Cypis lub utożsamiający się z Jolą narrator) koncentruje się na chwilowej przyjemności i zaspokojeniu popędu, z rażącą obojętnością na potencjalne ryzyko.

Refren "Bojs, bojs, bojs / Ruchali mnie bez gumy / Bojs, bojs, bojs / To nie powód do dumy / Bojs, bojs, bojs / Nie wiem, czy ojca znajdę / Bojs, bojs, bojs / Gdy w ciążę kurwa zajdę" jest najbardziej uderzającą częścią utworu. Mimo pozornie beztroskiego tonu, pojawia się w nim przebłysk świadomości zagrożeń – zwrot "To nie powód do dumy" wprowadza element refleksji, choć szybko zostaje on zepchnięty na dalszy plan przez dalszą część tekstu. Jest to swoiste zawieszenie między nihilizmem a cichym uznaniem konsekwencji, które jednak nie prowadzi do zmiany zachowania. Strach przed niechcianą ciążą i problem z ustaleniem ojcostwa ("Nie wiem, czy ojca znajdę") są wyrażane z pewną dozą rezygnacji, a nie paniki czy chęci prewencji. To podkreśla poczucie beznadziei i uwikłania w autodestrukcyjny cykl.

Druga zwrotka kontynuuje ten wątek, przedstawiając Jolę jako osobę całkowicie pochłoniętą "balangą na całego". Deklaracja "Jak zajdę w ciążę, bachora zostawię / Nie chcę być mamą, dobrze się bawię" jest ekstremalnym wyrazem braku odpowiedzialności i priorytetu własnej, doraźnej przyjemności ponad wszystko. Postawa "Mam wyjebane, będzie co będzie" stanowi kwintesencję postmodernistycznego fatalizmu, gdzie podmiot nie widzi sensu w kontrolowaniu własnego życia, poddając się nurtowi chwili i okoliczności. Ten fragment budzi szczególne kontrowersje, wskazując na skrajną obojętność wobec konsekwencji własnych wyborów. Nic dziwnego, że utwór spotkał się z opiniami krytycznymi, określającymi go jako "idiotyczny, wulgarny tekst prymitywnego kretyna".

"Bez Gumy" jest utworem, który celowo szokuje i prowokuje, wpisując się w konwencję muzyki Cypisa, znanej z dosadności i braku zahamowań w poruszaniu tematów tabu. Piosenka, której producentem jest Dr. Flea, jest przeznaczona "tylko dla pełnoletnich", co wynika z jej dosadnych treści erotycznych i wulgaryzmów.

Ciekawostką jest postać Mokrej Jolanty, która współtworzy utwór. Jej tożsamość budzi spekulacje wśród fanów Cypisa, którzy zastanawiają się, czy to jego żona. Cypis, znany z tworzenia piosenek poruszających kontrowersyjne tematy, takie jak używki, relacje międzyludzkie czy polityka, wziął ślub po dwunastu latach związku w lipcu 2024 roku, a prywatny profil jego żony na Instagramie dodatkowo podsyca te domysły. Mokra Jolanta jest zresztą stałą współpracowniczką Cypisa, pojawiając się w innych jego utworach, takich jak "Hej Pipunio", "Macedonia" czy "Klubowa Vixa". Jednak oficjalnego potwierdzenia, że to właśnie żona Cypisa kryje się za pseudonimem "Mokra Jolanta", brak.

Podsumowując, "Bez Gumy" to gorzka pigułka na temat współczesnej kultury hedonizmu, gdzie jednostka, mimo świadomości zagrożeń, wybiera chwilową przyjemność kosztem długoterminowych konsekwencji. Jest to utwór, który – podobnie jak wiele innych w dorobku Cypisa – nie boi się dotykać trudnych i niewygodnych społecznie kwestii, czyniąc to w sposób bezkompromisowy i często prowokacyjny. Kontrowersje wokół utworu i jego odbioru świadczą o tym, że piosenka skutecznie spełnia swoją rolę, wywołując dyskusję na temat odpowiedzialności, moralności i granic w sztuce. Jej wydźwięk jest jednocześnie ostrzeżeniem i portretem pewnej postawy życiowej, która, choć na pierwszy rzut oka wydaje się beztroska, kryje w sobie głęboki deficyt poczucia bezpieczeństwa i sensu.