Interpretacja September Blue (1987) - Chris Rea

Piosenka „September Blue” Chrisa Rei z 1987 roku, pochodząca z jego przełomowego albumu Dancing with Strangers, to misternie utkane płótno emocji, łączące nuty nostalgii, straty i niezachwianej, choć bolesnej, miłości. Krążek Dancing with Strangers stanowił ważny moment w karierze Rei, stając się jego pierwszym dużym sukcesem w Wielkiej Brytanii, gdzie osiągnął drugie miejsce na listach przebojów. Co ciekawe, wiele utworów na tym albumie, w tym prawdopodobnie „September Blue”, zostało nagranych w domowym studio Rei w jego garażu, co dało mu pełną kontrolę nad artystyczną wizją. To osobiste podejście do tworzenia muzyki odczuwalne jest w intymności i głębi tekstu.

Utwór otwiera się obrazem zderzenia z rzeczywistością po chwilach beztroski: „Your head spins round on a Monday / And the daylight's in your eyes” ("Twoja głowa kręci się w poniedziałek / A światło dzienne razi cię w oczy"). Te wersy sugerują powrót do prozy życia, być może zmaganie się z codziennością pełną zmartwień, w kontraście do radosnych, minionych chwil. Bohater liryczny piosenki zdaje się pamiętać czasy, gdy „laughed and cursed tomorrow” ("śmiał się i przeklinał jutro"), żyjąc chwilą, nie martwiąc się przyszłością. Teraz jednak to „jutro” nadeszło, a wraz z nim nowa, trudna rzeczywistość – „Now he's standing by your side” ("Teraz stoi u twojego boku"), co może symbolizować nieuchronną zmianę lub osobę, która wniosła w ich życie ból.

Wspomnienia przenoszą nas do magicznych nocy: „You touched the stars at midnight / The whole world seemed to shout 'Hello'” ("Dotknąłeś gwiazd o północy / Cały świat zdawał się krzyczeć 'Witaj'"). To metafora intensywnych chwil szczęścia, pasji i poczucia, że żyje się pełnią życia. Jednak ten uniesiony nastrój szybko ustępuje miejscu wyczerpaniu i smutkowi: „Now your throat is tired and heavy / And only one can go” ("Teraz twoje gardło jest zmęczone i ciężkie / I tylko jedno może odejść"). To gorzkie stwierdzenie nieuchronnego rozstania, być może symbolizujące utratę głosu, zdolności do wyrażania siebie w obliczu bólu, oraz konieczność pożegnania.

Refren jest sercem piosenki, emanującym rezygnacją, ale i niezwykłą siłą: „I'll be all right though I may cry / The tears that flow they always dry” ("Będę w porządku, choć mogę płakać / Łzy, które płyną, zawsze wysychają"). Ta fraza ukazuje odporność podmiotu lirycznego, jego zdolność do akceptacji bólu i wiarę w to, że cierpienie w końcu minie. Pomimo tego wewnętrznego przekonania, pragnienie bliskości jest wszechogarniające: „It's just that I would rather be with you now” ("Chciałbym po prostu być teraz z tobą"). To proste wyznanie podkreśla głębokie poczucie tęsknoty.

Kluczowym elementem refrenu jest obietnica wieczystej pamięci: „And every time I see that star / I will say a prayer for you / Now and forever September blue” ("I za każdym razem, gdy zobaczę tę gwiazdę / Pomodlę się za ciebie / Teraz i na zawsze wrześniowy błękit"). Gwiazda staje się wiecznym symbolem utraconej osoby, a modlitwa świadczy o nieprzerwanym, głębokim przywiązaniu i życzeniu jej dobra, niezależnie od odległości czy okoliczności. Tytułowe „September Blue” (wrześniowy błękit) jest wysoce symboliczne; w interpretacjach często wskazuje na melancholijny nastrój związany ze wspomnieniami, być może z ważnego miesiąca lub konkretnego momentu. Może to również symbolizować smutek związany z końcem lata, kiedy trudno skupić się na pracy, bo wspomnienia o niedawnym lecie wciąż są żywe.

Bardzo istotną ciekawostką dotyczącą utworu jest informacja, że Chris Rea napisał „September Blue” dla swojej matki, z którą był bardzo związany. Ta informacja zmienia perspektywę interpretacji z wyłącznie romantycznej na uniwersalną opowieść o głębokiej miłości i stracie, która może dotyczyć zarówno partnera, jak i ukochanego członka rodziny. „’Cos I'll always love you / September blue” ("Bo zawsze będę cię kochać / Wrześniowy błękit") staje się więc potężnym wyrazem trwałej miłości, która przetrwa próbę czasu i rozłąki, pozostawiając za sobą słodko-gorzkie wspomnienie, zabarwione melancholią, ale i nadzieją, że więź, choć niewidzialna, pozostaje nienaruszona.