Piosenka „Poplin Twist” Acid Drinkers to bezkompromisowa krytyka pozornej wolności i konformizmu, ukrytego pod płaszczykiem alternatywnej kultury czy mody. Utwór, pochodzący z wydanego w 1992 roku albumu Strip Tease, jest utrzymany w stylistyce thrash metalu, charakterystycznej dla poznańskiego kwartetu. Tekst, napisany przez Roberta „Litzę” Friedricha oraz Tomasza „Titusa” Pukackiego, którzy są również twórcami muzyki, maluje obraz narratora głęboko zdegustowanego tym, co widzi wokół siebie w świecie muzyki i jej odbiorców.

Początkowe wersy – „Psychodelic band gives them a rhytm / swollen procession in disgusting hops / look at the blind - men following the sound / exciting cacophony - money play but...” – wprowadzają w scenę masowego, bezrefleksyjnego uczestnictwa w jakimś wydarzeniu muzycznym. „Psychodelic band” może odnosić się do zespołu grającego modny, być może udający alternatywny styl, który dla narratora jest jednak „obrzydliwym podskokiem” („disgusting hops”), pełnym patosu („swollen procession”). Obraz „ślepych ludzi podążających za dźwiękiem” doskonale oddaje postawę krytyki wobec bezmyślnego naśladownictwa i braku autentyczności. Zwrot „exciting cacophony - money play but...” jest ostrym komentarzem na temat komercjalizacji – ekscytujący chaos jest jedynie fasadą, za którą kryje się chęć zysku. Wskazuje to na ironiczne podejście do fenomenu, który z zewnątrz może wydawać się porywający, ale w rzeczywistości jest napędzany wyłącznie przez pieniądze.

Reakcja narratora jest natychmiastowa i radykalna: „...I leave the shadow of my shapely ass / for these sick prophets, leave them alone / let them creep, let them rot in peace / in their poplin, poplin twist”. To wulgarne, lecz dosadne odrzucenie uczestnictwa w tym spektaklu. „Chorzy prorocy” to najprawdopodobniej liderzy owego „psychodelicznego zespołu” lub ideolodzy stojący za tą trendową subkulturą, którzy porywają tłumy. Narrator życzy im, by „pełzali i gnietli w spokoju” w ich „poplinowym, poplinowym twiście”. Termin „poplin twist” jest tu kluczowy. Popelina to rodzaj tkaniny, często kojarzonej z pewną elegancją, ale też konwencjonalnością. W połączeniu ze słowem „twist”, które oznacza obrót, skręt, a także styl tańca, może symbolizować zarówno modny, ale pusty trend w muzyce i tańcu, jak i przekręcanie, fałszowanie autentycznych wartości. „Poplin twist” staje się więc metaforycznym określeniem dla wszystkiego, co jest powierzchowne, przereklamowane i pozbawione prawdziwego ducha, a jedynie naśladuje czy „przekręca” coś oryginalnego.

Refren – „In morbid dance You stifle” (w chorym tańcu dusicie się) – powtarzany wielokrotnie, podkreśla destrukcyjny i duszący charakter tego, w co uwikłani są ludzie. „Morbid dance” to taniec chorobliwy, niezdrowy, prowadzący do ucisku, braku oddechu, czyli duchowego bądź twórczego uduszenia. To taniec, który zamiast przynosić wyzwolenie, wiąże i ogranicza.

Dalsze wersy wzmacniają oburzenie narratora: „I am indignant at this dancing / I'm gonna vomit, I'm burning out / and crowd is howling in ecstasy / bravo for conductor, money play but...”. Narrator jest bliski fizycznego odrzutu, czuje się wypalony tym widokiem. Paradoksalnie, im większe jest jego oburzenie, tym większy entuzjazm wyraża tłum, który „wyje w ekstazie”. Ponownie pojawia się cyniczne „money play but...”, wskazujące na to, że prawdziwym motorem tego „show” jest zysk, a „dyrygent” to cyniczny manipulator.

Końcówka utworu jest bezpośrednim apelem do bliskich osób, które również uległy temu zjawisku: „Close this shed / Sister you became wild / you shake your ass in a bad rhytm / my dear friend you lose your good manners”. „Zamknijcie tę budę” to wezwanie do zakończenia tego bezsensownego spektaklu. Narrator z rozczarowaniem stwierdza, że jego „siostra oszalała”, a „drogi przyjaciel traci maniery”, trzęsąc tyłkiem w „złym rytmie”. To osobiste rozgoryczenie, że nawet bliscy dali się ponieść tej pustej modzie. Ostatnia linia – „If you only feel the blues, jah, jah, jah” – jest szczególnie znacząca. Blues, jako gatunek muzyczny głęboko zakorzeniony w autentycznych emocjach, cierpieniu i poszukiwaniu prawdy, jest tu kontrastowany z pustym „poplin twist”. Sugeruje, że gdyby ludzie potrafili odczuwać prawdziwe, głębokie emocje (blues), nie ulegliby tej powierzchownej i sztucznej zabawie. Powtarzane „jah, jah, jah” może być ironicznym nawiązaniem do rastafariańskiego bóstwa Jah, co dodatkowo podkreśla groteskę i fałsz obserwowanego zjawiska.

Acid Drinkers, znani z humorystycznych tekstów i oryginalnego podejścia do muzyki, które stanowiło novum na polskiej scenie heavymetalowej, często wykorzystywali takie utwory do komentowania rzeczywistości. Chociaż zespół nie wypowiadał się bezpośrednio o inspiracjach do „Poplin Twist”, można zauważyć, że ich twórczość od zawsze charakteryzowała się „ogromnym marginesem beztroski” oraz niepoważnym spojrzeniem na karierę czy pieniądze, co mogło być podstawą do krytyki komercjalizacji. Titus, lider zespołu, podkreślał, że zawsze bardziej interesowało ich „zrobić jakąś pożogę, coś zmalować, zepsuć”. Ta postawa doskonale koresponduje z buntowniczym i krytycznym wydźwiękiem „Poplin Twist”. Utwór ten, choć napisany w 1992 roku, nadal pozostaje aktualnym komentarzem na temat płytkości i konformizmu w kulturze masowej, bez względu na zmieniające się mody i trendy. Jest to jeden z kultowych utworów z albumu Strip Tease, który często pojawia się na koncertach zespołu. Album Infernal Connection, wydany dwa lata później, w 1994 roku, jest z kolei często uznawany za jeden z najważniejszych w historii polskiego rocka.
Poplin Twist to bez wątpienia jeden z utworów, które ugruntowały pozycję Acid Drinkers jako zespołu odważnego, inteligentnego i niebojącego się wyrażać własnych, często kontrowersyjnych opinii.