Marian is a metal guru to utwór z repertuaru Acid Drinkers, polskiej legendy thrash metalu, który znalazł się na albumie Vile Vicious Vision wydanym w 1993 roku. Sama nazwa utworu odnosi się prawdopodobnie do słynnego przeboju T. Rex, „Metal Guru”, z 1972 roku, choć kontekst i wydźwięk obu piosenek są zgoła odmienne. O ile Marc Bolan w swoim „Metal Guru” śpiewał o festiwalu życia i boskości, o tyle Acid Drinkers przedstawiają zdecydowanie bardziej przyziemną, wręcz punkową wizję tworzenia muzyki.

Tekst piosenki, napisany przez Dariusza Popowicza, Macieja Starostę, Roberta Friedricha i Tomasza Pukackiego, to kwintesencja podejścia do muzyki z przymrużeniem oka, które jest tak charakterystyczne dla Acid Drinkers. Zespół, znany z inteligentnego czadu i żartobliwo-prześmiewczych tekstów, w „Marian is a metal guru” kreśli obraz muzykowania spontanicznego, bezpretensjonalnego i dalekiego od studyjnej perfekcji. To manifestacja ducha DIY (Do It Yourself) i radości płynącej z samego grania, niezależnie od technicznych niedoskonałości.

Rozpoczyna się od prostego wezwania: „Buy yourself some drums and a guitar too / turn on the mic / we're jammin' dude!”. To nic innego jak zachęta do chwycenia za instrumenty i natychmiastowego rozpoczęcia twórczego procesu. Nie ma tu mowy o latach nauki, precyzyjnym strojeniu czy masteringu. Ważne jest tu i teraz, spontaniczność i energia. Kolejne wersy, „Steady as she goes / it's an easy beat / let's record this stuff / so what if it's s...?”, jasno podkreślają ten nonszalancki stosunek do jakości. Utwór niejako usprawiedliwia niedoskonałość, a nawet ją celebruje, sugerując, że surowość i autentyczność są cenniejsze niż sterylne brzmienie. Co ciekawe, magazyn Energy opisał ten utwór jako „poradnik dla zakładającego kapelę metalową”.

Dalej piosenka kontynuuje ten motyw: „Don't look back / watcha doin' man / don't you know that tuning guitars isn't in?”. Strojenie gitar jest przedstawione jako coś przestarzałego, niepasującego do ducha wolności i rock'n'rollowego brudu. To prowokacja skierowana być może do bardziej konserwatywnych muzyków lub krytyków, którzy przesadnie skupiają się na technicznych aspektach. „fire it up / let's play on ten / we'll play in the basemant / where the bass is beter, man.” – granie „na dziesięć”, czyli na maksymalnej głośności, oraz przeniesienie się do piwnicy, gdzie rzekomo bas brzmi lepiej, to kolejne elementy podkreślające garażowy, bezkompromisowy charakter tego muzykowania.

Refren utworu, „Play that riff, is it E or A / gimme a break, no one knows anyway / we'll make a demo and sell the whole lot / nobody wants to buy it? Oh, f..., why not?!”, jest szczytem tej autoironicznej postawy. Zamiast zastanawiać się nad poprawnością akordów, autor sugeruje, że to i tak nie ma znaczenia, bo „nikt i tak nie wie”. Całość wieńczy cyniczne podejście do komercyjnego sukcesu: demo ma być nagrane i sprzedane „całkowicie”, a na pytanie, czy ktoś to kupi, pada bezceremonialne „Oh, kurwa, czemu nie?!”. To wyraz frustracji, ale też niezłomnej wiary w to, co się robi, nawet jeśli świat zewnętrzny nie podziela tego entuzjazmu. Pokazuje to zarówno humor, jak i pewien rodzaj buntu wobec wymagań rynku.

Tomasz „Titus” Pukacki, lider Acid Drinkers, w wywiadach często podkreślał „ogromny margines beztroski” i swobodę, jaka towarzyszyła tworzeniu zespołu i jego muzyki. Tekst „Marian is a metal guru” idealnie wpisuje się w ten etos. Zespół nigdy nie bał się eksperymentować i iść pod prąd, a ich wczesne płyty, takie jak Are You A Rebel?, zawierały teksty z jajem, które często dotykały poważnych tematów z przymrużeniem oka. Recenzenci podkreślali, że Acid Drinkers wyróżniali się na tle innych metalowych kapel brakiem programowej powagi, oferując inteligentny czad i zero komercji. Mimo że „Marian is a metal guru” jest utworem o lżejszym wydźwięku, to jego przesłanie o tworzeniu muzyki dla samej przyjemności, z pominięciem reguł i oczekiwań, doskonale odzwierciedla filozofię zespołu. Gatunek piosenki określany jest jako rock w stylu thrash metal.

Piosenka stanowi zatem hymn dla każdego początkującego muzyka, przypominający, że esencją jest pasja i autentyczność, a nie techniczna perfekcja czy dążenie do komercyjnego sukcesu za wszelką cenę. Jest to swego rodzaju przestroga, by nie zatracić radości tworzenia w pogoni za uznaniem i standardami branżowymi. Utwór jest też świadectwem charakterystycznego dla Acid Drinkers humoru i dystansu do siebie, co czyni go jednym z bardziej rozpoznawalnych i lubianych tekstów w ich dyskografii.