Utwór "Liczby" Zeamsone'a, wydany w 2017 roku, to intrygujące spojrzenie na młodzieńcze ambicje, dążenie do sukcesu i bolesne zderzenie z rzeczywistością, w której wartość mierzona jest jedynie cyframi. Piosenka, będąca jednym z wczesnych singli w karierze artysty, została stworzona w czasie, gdy Paweł Świdnicki, czyli Zeamsone, miał około 17 lat. To właśnie ten młodzieńczy wiek nadaje jej szczególny ciężar i autentyczność, co podkreśla zresztą sam artysta słowami: "Mówi ci prawie 17-sto latek za ciebie zapłacę za siebie już nie".

Centralnym motywem utworu jest tytułowe pojęcie "liczb". Nie odnoszą się one wyłącznie do pieniędzy, choć te niewątpliwie są częścią tej kalkulacji ("Kiedy patrzę na ciebie liczę hajs z tych butelek"). "Liczby" stają się tu metaforą wszystkiego, co wymierne i policzalne – popularności w internecie, statusu, ilości sprzedanych płyt czy zgromadzonych streamów. To świat, w którym emocje, relacje i artystyczna wrażliwość schodzą na drugi plan, zastąpione suchymi danymi. Zeamsone, znany z tego, że od początku kariery samodzielnie tworzył swoje utwory – pisał teksty, produkował, miksował i masterował je – wydaje się już wtedy przeczuwać pułapki tak rozumianej "gry".

Tajemnicza "ona", która "tonie w liczbach" i "mówiła, że to nie przystań", to postać wielowymiarowa. Z jednej strony może symbolizować utraconą miłość, osobę z przeszłości, która nie wytrzymała presji związanej z rozwijającą się karierą rapera. Z drugiej, "ona" może być personifikacją samego sukcesu lub branży muzycznej – obiecuje wiele, wydaje się "zajebista", ale ostatecznie okazuje się być bezwzględna i sprowadza wszystko do cyfr. Opis Vitali'ego w drugiej zwrotce – "Miała niebieskie tęczówki, rozdwojone końcówki / Niezawiązane sznurówki, każdy dzień tu dla niej był za krótki" – maluje obraz kobiety (lub idei) niedoskonałej, chaotycznej, a jednocześnie niezwykle pociągającej, która jednak ostatecznie poddaje się dyktaturze statystyk: "jej życie to liczby, jej ciało to liczby, jej uśmiech to liczby".

Zeamsone w zwrotce pierwszej wyraża swoją niezłomną ambicję i dążenie "na szczyty", ale jednocześnie zdaje sobie sprawę z ceny, jaką przyjdzie mu za to zapłacić. Stwierdzenie "mój rap to więzienie" jest tu niezwykle wymowne, wskazując na paradoks, że to, co miało być wolnością i pasją, może stać się ograniczeniem. Artysta widzi w sobie rozdarcie – "Kiedy patrzę na ciebie widzę ciebie i mnie / Kiedy patrzę na siebie widzę fame i LA" – co ukazuje konflikt między jego pierwotnym "ja" i relacjami, a wizją przyszłości związanej z globalnym, medialnym sukcesem. To wczesne zrozumienie, że sława i uznanie wiążą się z utratą części siebie, jest dojrzalsze niż można by się spodziewać po tak młodym twórcy. W wywiadach Zeamsone wielokrotnie podkreślał swoją niezależność i to, że od początku sam dbał o swoje brzmienie i wizerunek, co może rezonować z pragnieniem zachowania kontroli w obliczu narastających "liczb".

Most i refren utworu, powtarzające motyw "tonięcia w liczbach", utrwalają poczucie dystansu i melancholii. "Dziś masz do niej dystans, a swoje ręce wkładasz w kieszeń / Ja nosiłem kiedyś na rękach ją" to wyraźny kontrast między idealizowaną przeszłością a chłodną teraźniejszością. Relacja, bez względu na to, czy chodzi o osobę, czy o pierwotne wyobrażenie o karierze, uległa zmianie pod wpływem wszechobecnych "liczb".

Outro piosenki, "Spaliłeś dywan, ja spaliłem świat / Wiedziałem jak się nazywam", jest manifestem radykalnej transformacji. To odrzucenie starych schematów i świadome budowanie własnej tożsamości w obliczu zmian. Słowa "Ja będę chyba latał w szybach / Będę szybował jak szybowiec" sugerują dążenie do wzniesienia się ponad ziemskie, materialne miary, do osiągnięcia wolności i perspektywy, która pozwoli spojrzeć na świat z dystansu. Jest to wizja artysty, który, mimo że zanurzony w świecie "liczb", dąży do zachowania wewnętrznej autentyczności i lata ponad tym, co przyziemne.