Głęboka i poruszająca piosenka Lil Peepa, „The Way I See Things”, wydana 24 sierpnia 2015 roku jako singiel z jego debiutanckiego mixtape'u LIL PEƎP PART ONE (który ukazał się 18 września 2015 roku), jest surowym i szczerym zapisem wewnętrznych zmagań młodego artysty. Utwór ten, zaliczany do gatunku emo-rapu, który Lil Peep współtworzył i spopularyzował, odzwierciedla jego pesymistyczne spojrzenie na życie i walkę z demonami, które niestety ostatecznie go pochłonęły.

Początkowe wersy – „I got a feelin' that I'm not gonna be here for next year / So, let's laugh a little before I'm gone” – uderzają przerażającą przepowiednią. Już w 2015 roku, dwa lata przed swoją tragiczną śmiercią w wieku 21 lat, Peep zdawał się mieć przeczucie krótkiego życia. Ten fatalizm nie był jednorazowy; w wielu swoich utworach artysta poruszał temat przedwczesnej śmierci i myśli samobójczych. W wywiadzie dla „Pitchfork”, Lil Peep otwarcie mówił o swojej depresji, stwierdzając: „Cierpię na depresję. Niektóre dni budzę się i myślę sobie: Cholera, żałuję, że się nie obudziłem. To było częścią powodu, dla którego przeprowadziłem się do Kalifornii, próbując uciec od miejsca, które mi to robiło, i ludzi, z którymi się otaczałem”. Ostatecznie jednak doszedł do wniosku, że to „chemiczna nierównowaga w jego mózgu”. Ta świadomość nieuchronności końca staje się motywacją do paradoksalnego wezwania do śmiechu i czerpania z chwili.

Artysta w tekście piosenki nie ukrywa swojego związku z używkami. „I've been dreamin' of this shit for a while now / Got me high now” to bezpośrednie odniesienie do ucieczki w substancje psychoaktywne, które, jak przyznał w wywiadach, traktował jako formę samoleczenia i radzenia sobie z problemami psychicznymi. Lil Peep otwarcie mówił o swojej walce z uzależnieniem od Xanaxu, marihuany i kokainy. Jak wspomina w artykule „The Independent” z 2018 roku, Lil Peep rapował o braniu narkotyków w sposób, który nie zawsze był przyjemny, ale zazwyczaj wiązał się z jego depresyjnymi skłonnościami i był środkiem ucieczki, a nie prostym hedonizmem. Sam przyznał w wywiadzie dla i-D z września 2017 roku: „Mam okropny lęk. Dlatego wziąłem Xanax przed tym wywiadem. Kiedyś nadużywałem go bardzo, jak 20 tabletek dziennie, miałem napady padaczkowe we śnie, budziłem się we własnych odchodach. Już go nie nadużywam. Po prostu, kiedy mam coś takiego jak koncert czy wywiad… jeśli się denerwuję, biorę jeden i jestem spokojny”. Te wersy, połączone z jego publicznymi wypowiedziami, stanowią bolesne świadectwo, jak głęboko substancje były wplecione w jego codzienne zmagania i twórczość.

Relacje międzyludzkie jawią się w „The Way I See Things” jako skomplikowane i często bolesne. „She don't love me, but she's singin' my songs” oraz „She don't fuck with me no more, I'm on her mind though” to wyraz samotności i emocjonalnego odrzucenia. Mimo braku wzajemności czy wręcz zakończenia związku, artysta wciąż zajmuje miejsce w myślach drugiej osoby, co wskazuje na złożoną dynamikę uczuć i tęsknoty, nawet w obliczu dystansu. Ta specyficzna relacja – bycie słuchanym i rozumianym przez fanów, mimo osobistego odrzucenia w bliskich związkach – była dla Peepa źródłem pocieszenia. W ostatnim wywiadzie przed śmiercią dla Zane’a Lowe, artysta przyznał, że fani często mówili mu, iż jego muzyka „uratowała im życie, powstrzymała ich przed samobójstwem”.

Obrazy bólu fizycznego i psychicznego – „I don't feel much pain / Got a knife in my back, and a bullet in my brain / I'm clinically insane / Walkin' home alone, I see faces in the rain” – to metafory jego wewnętrznego cierpienia. Metaforyczny „nóż w plecach” i „kula w mózgu” symbolizują dewastujące ciosy emocjonalne i psychiczne, z jakimi się mierzył. Wers „I'm clinically insane” doskonale oddaje jego zdiagnozowaną chorobę dwubiegunową oraz walkę z depresją i lękami, o których otwarcie mówił. Wizje „twarzy w deszczu” potęgują wrażenie samotności i zagubienia w świecie, który wydaje się być wrogi lub niezrozumiały.

Pytanie „Where did all the time go?” wskazuje na refleksję nad szybko upływającym życiem, wypełnionym ucieczką od rzeczywistości. „Spend it gettin' high while I hide from the 5-0” to przyznanie się do ciągłego ukrywania się przed prawem i pochłonięcia przez nałóg. Z kolei „Where did all the lines go? / Now, I'm so high, I be fuckin' with my eyes closed” to niemal narkotyczne oderwanie od świata, moment, w którym granice percepcji zacierają się, a artysta funkcjonuje w stanie otępienia, co widać również w jego melancholijnym i powolnym sposobie śpiewania.

Refren utworu, „Runnin' away from me, but I'm not givin' up on you / It's just the way I be / It's just the way I see things / Take her away from me, but I'm not givin' up on you, no / It's just the way I be / It's just the way I see things”, stanowi rodzaj gorzkiej afirmacji. Mimo ucieczki bliskiej osoby i świadomości własnych niedoskonałości („It's just the way I be”), Peep deklaruje, że się nie poddaje. Może to odnosić się zarówno do konkretnej relacji, jak i do samej walki o przetrwanie, czy też do jego twórczości. To nieodłączne dążenie do bycia usłyszanym i zrozumianym, nawet jeśli sam ton jest pełen rezygnacji i bólu. W wywiadzie dla MONTREALITY z kwietnia 2017 roku, Peep, zapytany o wiadomość dla młodych, powiedział, że jego mama zawsze mu powtarzała: „Czas leczy wszystko” i że „zawsze musisz być wdzięczny za to, co masz. Nigdy nie bądź niewdzięczny”. Ta uporczywa wdzięczność, nawet w obliczu cierpienia, może być interpretowana jako promyk światła w jego mrocznym postrzeganiu świata, tak jak w tym refrenie.

„The Way I See Things” to intymny portret artysty uwięzionego w cyklu autodestrukcji i emocjonalnego bólu, który jednocześnie desperacko szuka sensu i połączenia. Piosenka ta, osadzona w szerszym kontekście twórczości Lil Peepa, która często poruszała tematy depresji, uzależnień i złamanych serc, jest świadectwem autentyczności i wrażliwości, które uczyniły go ikoną dla milionów młodych ludzi zmagających się z podobnymi problemami. Jego muzyka była „kanałem” do wyrażania się. Z perspektywy czasu, teksty takie jak te nabierają jeszcze bardziej tragicznego znaczenia, stając się niejako pożegnaniem artysty ze światem, który widział w tak wyjątkowo mroczny, ale i pociągający sposób.