W piosence „The Ending of Dramamine” Car Seat Headrest, utworem pochodzącym z albumu Teens of Style, wydanego 30 października 2015 roku, Will Toledo z niezwykłą precyzją maluje portret wewnętrznego zamętu, poczucia alienacji i nieustannego poszukiwania tożsamości. To utwór, który z pozoru chaotyczny, staje się głębokim studium ludzkiej psychiki, zagubionej między pragnieniem bliskości a wszechogarniającym lękiem przed oceną i pustką.

Otwierająca scena, choć brutalna – „The drunk’s face breaks into sweat / As his friend falls under the wheels / But the headlights don't flinch / And the engine doesn't stutter” – natychmiast wprowadza w atmosferę osamotnienia i obojętności. Jest to obraz zarówno dosłowny, jak i metaforyczny, sugerujący przerażającą bezsilność wobec tragedii oraz bezwzględność świata, który idzie dalej, nie zważając na ludzkie cierpienie. To scena, która staje się tłem dla introspekcji narratora, skupionego na sobie w niemal obsesyjny sposób: „Think about myself, I think about myself / Care about myself, I care about myself / I only care about myself”. Ta linia ujawnia bolesną świadomość egoizmu, ale także mechanizm obronny – w świecie, który wydaje się nieczuły, jedyną stałą staje się jaźń, choćby i niedoskonała.

Kluczowym elementem utworu jest tajemnicze zdanie „The ending of "Dramamine" scared Degnan”. Odnosi się ono do utworu zespołu Modest Mouse, "Dramamine", którego długa, ambientowa końcówka często budzi uczucie zawieszenia i niepewności. Jak wyjaśnił sam Will Toledo w wywiadzie dla serwisu Stereogum w 2015 roku, Degnan to jego młodszy brat, który rzeczywiście był przerażony tym fragmentem piosenki, co dla Toledo stało się symbolem lęku przed nieokreślonością i nieuchronnym końcem. W kontekście piosenki Car Seat Headrest, ta fraza podkreśla głęboko zakorzeniony niepokój przed pustką i brakiem sensu, przed tym, co następuje po „końcu” – czy to utworu, relacji, czy okresu w życiu.

Narrator zmaga się z własną tożsamością, rozdarty między tym, jak jest postrzegany, a tym, kim pragnie być: „The way that you all see me / That's who I am, but not who I need to be”. To poczucie bycia uwięzionym w „joke body”, poruszającym się „Through the cold November night”, doskonale oddaje stan wewnętrznej obcości i przygnębienia. W dalszej części tekstu, choć deklaruje „I don't hate myself, I tolerate myself”, wyraża pragnienie bycia kimś innym, znowu uznając to za „too stupid to mention”. W tym zdaniu tkwi esencja lęku przed wyrażeniem najbardziej intymnych pragnień i obaw, z obawy przed byciem wyśmianym lub niezrozumianym.

Powtarzająca się, enigmatyczna fraza „shabba de bop bop be shibby day” stanowi genialny zabieg artystyczny. Nie jest to jedynie nonsensowna wstawka; jak to często bywa w twórczości Car Seat Headrest, reprezentuje ona niemożność nazwania i zrozumienia złożonych emocji. Narrator wyraźnie to artykułuje: „I need a name for what I’m feeling / Then I can start to work on a meaning”. Ten „shabba de bop bop be shibby day” to chaos, nieuchwytne uczucie, które nawiedza bohatera, uniemożliwiając mu nadanie sensu jego doświadczeniom. Jest to symbol braku kontroli i lęku przed tym, co nieznane.

Piosenka dotyka również tematu konformizmu i utraty indywidualności w tłumie: „In a crowded room you will / Hear your own opinion voiced / You can sit back without a word / Watch it spread or fall silent”. To odzwierciedla poczucie, że własne myśli i poglądy są tak powszechne, że tracą swoją unikalność, a jednostka staje się jedynie obserwatorem własnego zanikania w zbiorowej świadomości. Pragnienie komunikacji, nawet po fakcie, „If it's too late to speak, I could get out of bed / Find a pencil and write, leave it for you to find”, świadczy o nieustannym zmaganiu z wyrażaniem siebie i strachem przed utratą odpowiedniego momentu.

Wątek cykliczności i powrotu do przeszłości jest wyraźny, kiedy narrator dwukrotnie mówi: „I was young, I was thin / I had money and I loved you” oraz „And now I'm young, and I'm thin / I have money and I love you”. Powrót do tego stanu, choć z pozoru pozytywny, jest skażony cynicalznym dopowiedzeniem „(Thanks for fucking with my head, come again soon)” w drugiej wersji. To pokazuje, że nawet powrót do idealizowanego stanu nie przynosi ukojenia, a dawne demony powracają, niszcząc spokój. W wywiadzie dla Pitchfork z 2016 roku, Toledo często mówił o ponownym przepracowywaniu starszych piosenek, co odzwierciedla ciągłą introspekcję i reinterpretację własnych doświadczeń.

Kulminacyjnym momentem utworu jest wizja idealizowanego miejsca i relacji: „And in the sky, there is a place / Where it's warm, and you're there / And I've got the power now / Yeah, I know what to do / To make you feel something besides pain”. To marzenie o bezbolesnej miłości i akceptacji, gdzie intymność jest „not a complicated mess”, a fizyczne i psychiczne dolegliwości ustępują. W tej utopii znika ból pleców, a „your head doesn't tell you to kill yourself” – jest to ucieczka od dręczących myśli i samobójczych tendencji, z którymi Toledo otwarcie zmagał się w swojej twórczości. W tym wyidealizowanym stanie, narrator i jego partner/ka stapiają się w jedno, „Until we don't know who we are” – to zarówno rodzaj katharsis, jak i ostateczne rozmycie tożsamości.

Jednakże, jak to często bywa w twórczości Car Seat Headrest, ten idylliczny obraz zostaje brutalnie przerwany przez powrót do rzeczywistości. Ostatnie wersy „I can't hear a thing now / I guess I belong to me now / But when night fell on Montana / I found a rest stop completely deserted / But I still felt the eyes upon me / So I drove away” są niezwykle mocne. Mimo deklaracji przynależności do samego siebie, narrator nadal czuje się obserwowany, nawet w całkowitym osamotnieniu. Samotna jazda przez Montanę, opuszczony przystanek, a jednak wszechobecne „eyes upon me” – to symbol paranoi, poczucia bycia ocenianym i niezdolności do znalezienia prawdziwego spokoju. Koniec piosenki to odejście, ucieczka, która niczego nie rozwiązuje, a jedynie przesuwa problem w czasie i przestrzeni, pozostawiając słuchacza z echem nieustannego poszukiwania miejsca, gdzie można naprawdę być sobą, wolnym od lęku i oceny.