„Ballcrusher” zespołu W.A.S.P., utwór pochodzący z drugiego studyjnego albumu grupy, The Last Command, wydanego 9 listopada 1985 roku, stanowi doskonałe odzwierciedlenie wczesnego, prowokacyjnego wizerunku Blackiego Lawlessa i jego zespołu. Tekst, napisany przez Lawlessa i Chrisa Holmesa, jest surowym i bezkompromisowym portretem toksycznej relacji, w której narrator czuje się bezsilny i upokorzony przez demoniczną kobietę.

Już pierwsze wersy malują obraz „wicked vicious woman, black magic voodoo queen” (przewrotnej, okrutnej kobiety, królowej czarnej magii voodoo). Metafory te natychmiast ustalają jej status jako postaci niebezpiecznej, manipulującej, a nawet posiadającej nadnaturalne moce. Narrator posuwa się dalej, nazywając ją „lesbo nymphomaniac” mającą „girlfriend that's seventeen” (lesbo-nimfomanką z siedemnastoletnią dziewczyną). Te kontrowersyjne określenia, typowe dla shock rocka W.A.S.P., miały na celu szokowanie i podkreślenie jej wywrotowości i amoralności, co doskonale wpisywało się w styl zespołu, który celowo wzbudzał skandale, nierzadko ku uciesze ówczesnych organizacji cenzorskich, jak PMRC.

Kobieta w piosence jest przedstawiona jako niszczycielska siła, która narusza poczucie bezpieczeństwa i godności narratora. Kradnie pieniądze na czynsz, wypija całą whisky i porywa jego nowy samochód. Linia „I say AC, she says DC” (ja mówię AC, ona mówi DC) symbolizuje fundamentalną niezgodność i chaos, jaki wprowadza w jego życie, określając ją jako „damned bitch is just too bizarre” (przeklęta suka jest po prostu zbyt dziwaczna). Powtarzające się w refrenie „Bye bye bye, Ballcrusher” (Pa pa pa, Ballcrusher) jest zarówno pożegnaniem z tą niszczycielską siłą, jak i nadaniem jej tytułowego, dosadnego przydomku, który symbolizuje kastrację, emocjonalne zniszczenie, a w kontekście hard rocka i glam metalu (do którego The Last Command jest czasem zaliczany), także utratę męskości lub kontroli.

W miarę rozwoju utworu, oskarżenia stają się coraz bardziej intensywne. Narrator nazywa ją kłamczuchą („liar”), której oczy „burn the flame” (płoną ogniem), i „princess of pain” (księżniczką bólu). To połączenie oszustwa i sadystycznej przyjemności z cierpienia znajduje swój brutalny szczyt, gdy kobieta zostaje nazwana „daughter of DeSade” (córką de Sade’a), bezpośrednio nawiązując do markiza de Sade’a i jego filozofii czerpania przyjemności z zadawania i doświadczania bólu. To epitety, które jednoznacznie określają jej bezwzględność.

Kulminacyjna, najbardziej kontrowersyjna linia „I'm gonna fuck her till she can't stand up” (będę ją pieprzyć, aż nie będzie mogła wstać) jest wyrazem ostatecznej, mściwej fantazji o seksualnej dominacji przed odejściem. To próba odzyskania kontroli i godności, choć wyrażona w sposób brutalny i mizoginistyczny, doskonale pasujący do prowokacyjnego stylu Lawlessa, który w wywiadach często podkreślał element tajemniczości i interpretacji w ich twórczości, odmawiając jednoznacznego wyjaśnienia znaczenia nazwy zespołu, W.A.S.P., choć sugerowano „We Are Sexual Perverts”. Blackie Lawless w wywiadzie z 1985 roku określił „Ballcrusher” jako jeden z bardziej „podstawowych” utworów, który mimo to wciąż posiadał dużo energii, podobnie jak materiał z ich debiutanckiego albumu. Zauważył, że publiczność często bardziej oglądała niż słuchała ich koncertów, a zespół dążył do stworzenia „wymiarowego” brzmienia, które odkrywałoby się na nowo przy każdym kolejnym przesłuchaniu, nawet w przypadku prostszych kompozycji.

„Ballcrusher” jest więc intensywnym, agresywnym utworem, który poprzez wulgarny język i szokujące obrazy eksploruje temat zniszczenia, kontroli i zemsty w relacji międzyludzkiej, idealnie wpisując się w etos wczesnego W.A.S.P. i ich reputację jako jednej z najbardziej kontrowersyjnych i bezkompromisowych grup metalowych lat 80..