Interpretacja The manimal - W.A.S.P.

Piosenka „The Manimal” autorstwa W.A.S.P. to nieokiełznany manifest pierwotnego pożądania i drapieżnej natury, która drzemie w każdym człowieku. Tekst utworu bez ogródek przedstawia narratora jako istotę, która jest w połowie zwierzęciem, w połowie człowiekiem, ucieleśniającą bezkompromisową, niemal bestialską potrzebę zaspokojenia instynktów. Już pierwsze wersy – „Oh, whoa no I can't pretend to tell you lies / The heat that's burnin' thru' my veins / Will eat your love alive” – od razu wprowadzają słuchacza w świat gorączki, palącego pragnienia i nieuchronności jego zaspokojenia. Podkreślają, że nie ma tu miejsca na udawanie czy kłamstwa; chodzi o czystą, intensywną pasję, która jest w stanie pochłonąć miłość w dosłownym sensie, ukazując jej niszczycielską, a jednocześnie nieodpartą siłę.

Refren „Call me-me the Manimal / That's what I am / Half beast half man” jest centralnym punktem utworu, definicją i oświadczeniem tożsamości. Narrator z dumą przyjmuje to miano, przyznając się do dualizmu swojej natury. Jest to istota, której logika ustępuje miejsca instynktowi, gdzie ciało staje się słabe wobec silnej woli pożądania. Fraza „The will is strong, the flesh is weak” doskonale oddaje ten wewnętrzny konflikt, choć w przypadku Manimala, to zwierzęca strona wydaje się zawsze triumfować. Oczy narratora mają być zwierciadłem tej drapieżności, zdradzającym ukryte intencje.

Kolejne zwrotki wzmacniają ten obraz. „Temptation's fever's burnin' me” mówi o niemożności oporu wobec pokusy, która pochłania go całkowicie. Fizyczne reakcje, takie jak pocące się dłonie i krzyczące usta, ukazują intensywność tej wewnętrznej walki, która jednak prowadzi do jednego celu: „I take just what I need”. Odniesienia do „sweetmeat's where I feed” i „Call of the wild I'm a lunatic child” dodatkowo utwierdzają w przekonaniu o całkowitym poddaniu się pierwotnym impulsom. Ostatnia zwrotka buduje wręcz groźny, kanibalistyczny obraz: „I wait in the bush, I watch you and smile / Dinner's at eight, I can't hardly wait / I'll eat you alive, baby don't you be late”. Metaforyczne „zjedzenie żywcem” symbolizuje absolutne zawłaszczenie, dominację i całkowite pochłonięcie obiektu pożądania.

Ciekawostką jest fakt, że „The Manimal” nie pojawił się na żadnym studyjnym albumie W.A.S.P., a zadebiutował na ich pierwszym albumie koncertowym, Live... in the Raw, wydanym w 1987 roku. Utwór został napisany specjalnie na ten album, we współpracy Blackie Lawlessa z Chrisem Holmesem. Fakt, że to nagranie na żywo, a nie studyjne, było miejscem jego pierwszego wydania, czyni go prawdziwym klejnotem dla fanów zespołu i dowodem na to, że jego surowa energia najlepiej oddawała się w kontekście występów na scenie.

W.A.S.P. był znany z estetyki shock rocka, prowokacyjnych tekstów i obrazoburczych występów na żywo, co w latach 80. często prowadziło do kontrowersji. Teksty uznawane za seksualne i pełne przemocy sprawiły, że zespół stał się głównym celem Parents Music Resource Center (PMRC) – organizacji, na której czele stała Tipper Gore. Blackie Lawless, lider W.A.S.P., w wywiadach często bagatelizował te oskarżenia, twierdząc, że ich występy to po prostu „dobry teatr, teatr w stylu szekspirowskim” i że rock and roll ma być „spocony i śmierdzący”. „The Manimal” idealnie wpisuje się w ten wizerunek – to utwór, który prowokuje, szokuje i nie pozostawia miejsca na dwuznaczności, będąc czystym wyrazem buntu przeciwko wszelkim ograniczeniom moralnym czy społecznym.

W kontekście dyskografii zespołu, Live... in the Raw i utwory takie jak „The Manimal” stanowią swoisty przełom między wczesnym, bardziej bezpardonowym obliczem W.A.S.P. a ich późniejszym, bardziej dojrzałym i konceptualnym brzmieniem, które pojawiło się na albumach takich jak The Headless Children czy uznawany za arcydzieło The Crimson Idol. Mimo to, zespół wracał do mroczniejszych i agresywniejszych tematów, czego dowodem jest choćby wydany w 1997 roku album K.F.D. (Kill, Fuck, Die), inspirowany m.in. filmem Czas Apokalipsy i osobistymi przeżyciami Lawlessa i Holmesa po trudnych związkach, eksplorującymi tematy seksu, śmierci i bólu w industrialnej otoczce. „The Manimal” pozostaje jednak esencją tego pierwotnego, nieskrępowanego oblicza W.A.S.P., doskonale oddając jego drapieżną energię i nieugiętą naturę.