Utwór „House Of Balloons / Glass Table Girls” autorstwa The Weeknd to dwuczęściowa, mroczna odyseja w świat hedonizmu, uzależnień i psychologicznej manipulacji, która stała się sygnaturą debiutanckiego mixtape’u artysty. Całość stanowi ponurą wizję nocnego życia, w którym euforia miesza się z pustką i poczuciem beznadziei.

Pierwsza część, „House Of Balloons”, wprowadza słuchacza do zniekształconej rzeczywistości. Narrator, którym jest The Weeknd, zaprasza pewną kobietę do swojego świata, obiecując koniec bólu: „Been on another level since you came, no more pain” („Jestem na innym poziomie, odkąd przyszłaś, nie ma już bólu”). Szybko jednak staje się jasne, że to zaproszenie to pułapka. Tekst „You look into my eyes, you can't recognize my face / You're in my world now, you can stay, you can stay / But you belong to me, you belong to me” („Patrzysz w moje oczy, nie poznajesz mojej twarzy / Jesteś teraz w moim świecie, możesz zostać, możesz zostać / Ale należysz do mnie, należysz do mnie”) buduje atmosferę kontroli i utraty tożsamości, sugerując, że pod wpływem narkotyków lub samej relacji, kobieta traci siebie. Ironia określenia „happy house” („szczęśliwy dom”) jest uderzająca; to miejsce pozbawione jest prawdziwej radości, będąc jedynie przestrzenią do ucieczki od rzeczywistości i pogrążenia się w używkach. Refren „If it hurts to breathe, open the window / Oh, your mind wants to leave but you can't go” („Jeśli boli cię oddychanie, otwórz okno / Och, twój umysł chce odejść, ale nie możesz”) doskonale oddaje walkę pomiędzy pragnieniem ucieczki a paraliżującym uwięzieniem w tym destrukcyjnym stylu życia. Tytuł „House of Balloons” pochodzi od prawdziwego domu w Parkdale w Toronto, gdzie Abel Tesfaye (The Weeknd) i jego przyjaciele urządzali imprezy, używając balonów, by nadać im bardziej świąteczny charakter. Co ciekawe, podkład muzyczny utworu sampluje fragment „Happy House” zespołu Siouxsie and the Banshees z 1980 roku, dodając dodatkową warstwę psychodelicznego, mrocznego nastroju.

Przejście do drugiej części, „Glass Table Girls”, jest nagłe i brutalne. Zaczyna się od powtarzającego się wezwania „Bring the 707 out”. Fraza ta odnosi się do automatu perkusyjnego Roland TR-707 Rhythm Composer, który był kluczowy dla wczesnej muzyki house i acid house. W kontekście utworu symbolizuje on wprowadzenie intensywniejszego, narkotycznego beatu, a także, według niektórych interpretacji, jest analogią do „wylotu” lub „tripu” narkotykowego, jak w przypadku samolotu Boeing 707. Szklane stoły, o których mowa, są bezpośrednim odniesieniem do blatów używanych do przygotowywania i konsumpcji narkotyków, zwłaszcza kokainy: „Got some brand new tables / All glass and it's four feet wide” („Mamy nowe stoły / Całe szklane i cztery stopy szerokie”). Tekst staje się coraz bardziej graficzny, opisując „Two puffs for the lady who be down for that / Whatever, together / Bring your own stash of the greatest, trade it / Roll a dub, burn a dub, cough a dub, taste it / Then watch us chase it / With a handful of pills, no chasers / Jaw clenching on some super-sized papers” („Dwa buchy dla damy, która jest na to chętna / Cokolwiek, razem / Przynieś swoją działkę najlepszego, wymień się / Skręć skręta, spal skręta, kaszl skręta, smakuj / Potem patrz, jak to ścigamy / Z garścią pigułek, bez popitek / Zaciskanie szczęki na super-dużych papierosach”), co jasno wskazuje na intensywne zażywanie narkotyków, w tym MDMA (zaciskanie szczęki) i kokainy (linijki „Superstar lines back at the crib”).

Narrator, mimo oczywistego uzależnienia, utrzymuje fasadę obojętności i kontroli: „I heard he do drugs now / You heard wrong, I been on it for a minute / We just never act a fool / That's just how we fuckin' live it” („Słyszałem, że teraz bierze narkotyki / Źle słyszałaś, robię to od dawna / Po prostu nigdy nie zachowujemy się jak głupcy / Tak właśnie, kurwa, żyjemy”). Ta linia podkreśla normalizację niebezpiecznego stylu życia i przekonanie, że dopóki nie widać zewnętrznych oznak „szaleństwa”, wszystko jest w porządku. Utwór kończy się złowieszczym ostrzeżeniem: „But I'm a nice dude with some nice dreams / And we could turn this to a nightmare: Elm Street” („Ale jestem miłym facetem z fajnymi snami / I możemy zamienić to w koszmar: Elm Street”), co ujawnia mroczną duszę narratora i potencjał do destrukcji, ukryty pod powierzchowną obietnicą zabawy.

Kiedy The Weeknd wydawał „House of Balloons” w 2011 roku, był jeszcze anonimowym artystą, co pozwoliło mu na niezwykłą szczerość w tekstach, bez obawy o publiczną ocenę. Jak sam przyznał w 2013 roku na Reddicie, wszystkie jego teksty pochodzą z jego rzeczywistych doświadczeń. Mixtape, wyprodukowany głównie przez The Weeknd, Doca McKinneya i Illangelo, znacząco wpłynął na rozwój alternatywnego R&B, łącząc elementy rocka, electro i hip-hopu z mroczną estetyką i liryczną treścią. Piosenka „House Of Balloons / Glass Table Girls” nie tylko opisuje, ale też zanurza słuchacza w ten świat, odzwierciedlając samotność późnych imprez, nie glamoryzując jednocześnie samego stylu życia. To surowe i bezkompromisowe spojrzenie na ciemne strony hedonizmu, które pozostawiło trwały ślad w muzyce.