„Z Tobą” Sokoła to utwór, który z mistrzowską precyzją maluje portret relacji dalekiej od lukrowanych wizji romantycznej miłości, tak często spotykanych w popularnej kulturze. To manifest autentyczności i dojrzałości, gdzie uczucie budowane jest na fundamencie wzajemnego zrozumienia i akceptacji, a nie na wyidealizowanych oczekiwaniach. Sokół, artysta znany z bezkompromisowego podejścia do życia i twórczości, na swoim pierwszym solowym albumie „Wojtek Sokół” z 2019 roku, którego częścią jest ten kawałek, prezentuje wizję związku, który nie boi się brudu, problemów i codziennych niedoskonałości.

Już pierwsze wersy, „Nie trawię kawałków o tym jak pięknie jest, nie rzygam tęczą. To nie różowa kraina w brokacie, Wiesz jak jest tu ze mną”, jasno wyznaczają ton. To otwarta deklaracja odrzucenia ckliwych banałów na rzecz brutalnej, ale prawdziwej rzeczywistości. Relacja opisywana przez Sokoła jest pełna dynamiki, nie zawsze łatwa – „bywa że w poprzek stajesz, nie ma lekko” – ale właśnie w tej różnorodności, w balansowaniu między zdrobnieniami a milczeniem, odnajduje się jej prawdziwa siła. Artysta ceni sobie nieprzewidywalność i ucieczkę od rutyny, podkreślając, że z drugą osobą tworzy duet tak wyjątkowy, że „drugiego takiego już nie znajdziesz”. Ich wspólna siła jest porównywana do kevlaru i teflonu, co oznacza, że wspólnie są odporni na ciosy losu, a wszelkie „chujowe przeszłości” po prostu po nich spływają. Sokół z uśmiechem przyjmuje nawet drobne, irytujące nawyki partnerki, jak zatykanie prysznica włosami czy chowanie rzeczy, co tylko wzmacnia obraz szczerej akceptacji.

Refren utworu to esencja tej niezwykłej więzi. Powtórzone frazy o rapie pisanym w bobsleju w Shangri-La i wyjmowaniu hajsu z poduszki, przy Maison Margiela, z jednej strony malują obraz luksusu i swobody, z drugiej – fantazji i ucieczki od prozy życia. Odniesienie do Clyde'a i Bonnie ("Clyde, podrzuć nam Bonnie") to klasyczny motyw partnerstwa w zbrodni i w życiu, symbolizujący nierozerwalny duet, który stawi czoła światu na własnych zasadach. Kluczowe jest jednak zapewnienie: „Ja nawet pusty nie byłbym pusty tu z tobą / Ja nawet goły i goły przy tobie byłbym sobą”. To wyraża bezwarunkową akceptację i poczucie kompletności w obecności ukochanej osoby, niezależnie od statusu czy zewnętrznych uwarunkowań. Nawet niemożliwe staje się możliwe – „Bo nawet jointy pod wodą, mogę jarać z Tobą”.

W drugiej zwrotce Sokół pogłębia swoją filozofię życiową, kontrastując ją z postawą „onych”, którzy „żyją z excela” i „pierdolą o celach”, mijając codziennie życie. To krytyka konformizmu i schematycznego podejścia do egzystencji. Para z piosenki żyje intensywnie, „kradnąc życie garściami”, bez oglądania się na opinie czy materialne ograniczenia. Mogą sypiać zarówno w przydrożnych motelach, jak i w najdroższych hotelach, co symbolizuje ich wolność i niezależność od konwenansów. Jak sam Sokół podkreślił w jednym z wywiadów, wers „Granice stawiamy sobie tu sami, brak innych granic” doskonale oddaje jego podejście do życia i twórczości, gdzie swoboda i brak narzuconych ram są wartościami nadrzędnymi. Nawet w obliczu problemów, które mogą przyjść, partnerzy są pewni wzajemnego wsparcia, nikt „nie zniknie jak David Copperfield”. To świadectwo głębokiego zaufania i przekonania, że w tej relacji można być sobą, z wszystkimi swoimi ułomnościami – myląc kierunki, nazwiska czy piosenki. Utwór jest więc nie tylko odą do miłości, ale także afirmacją indywidualizmu i życia w pełni, bez udawania, z osobą, która jest dla nas oparciem i partnerem w tej niezwykłej podróży. Podsumowujące wersy: „Kto nie żyje – umarł / Kto obudził się ten nie śpi” są wezwaniem do chwytania każdej chwili i czerpania z niej garściami, bo prawdziwe życie dzieje się tu i teraz.