Piosenka "Plastikowy tulipan" Sokoła, pochodząca z jego albumu NIC wydanego 19 listopada 2021 roku, to głęboka, choć pozornie prosta, refleksja nad naturą ulotnej fascynacji i gorzkiej prawdy o jej powierzchowności. Utwór, zaklasyfikowany do gatunku polskiego rapu i wyprodukowany przez Du:ita, maluje portret osoby – określanej w recenzjach jako "uliczna femme fatale" lub "puszczalska panna" – której urok jest jednocześnie wszechogarniający i destrukcyjny.

Sokół rozpoczyna tekst serią porównań, które z pozoru wydają się niewinne, wręcz dziecięce: "Jogurtowa czekolada", "Bananowe mleko", "Woda o smaku truskawki", "Mentolowy papieros". Te zestawienia, powtarzane w refrenach, opisują coś, co jest smakowite, pociągające i słodkie, ale jednocześnie przetworzone, sztuczne i pozbawione prawdziwej głębi. Są to produkty masowe, łatwo dostępne i zapewniające chwilową przyjemność, często z nutą sztuczności. W tym kontekście tytułowy "Plastikowy tulipan" staje się centralną metaforą. Prawdziwy tulipan symbolizuje miłość, pasję, odrodzenie i piękno, ale jest kwiatem efemerycznym, który kwitnie i więdnie. Plastikowy natomiast jest trwały, ale pozbawiony życia, zapachu i zdolności do prawdziwego rozkwitu. Jest to piękno imitowane, które nigdy nie umiera, lecz nigdy też naprawdę nie żyło, reprezentując powierzchowność i brak autentycznych uczuć.

Tekst piosenki ukazuje niemal samobójcze oddanie mężczyzn wobec tej postaci. "Chłopaki chcieli pić po tobie wodę z wanny" to obraz skrajnego uwielbienia, wręcz fetyszyzacji. Kradzież wszystkich róż spod Mirowskiej hali podkreśla bezgraniczne, irracjonalne poświęcenie. W niewoli tego uczucia "cały świata hajs jest chuja warty", a pragnienie zatrzymania jej prowadziło do samoograniczenia – "sami wchodzili do klatki". Posiadanie jej dawało fałszywe poczucie "nietykalności", a jej utrata prowadziła do desperacji, jak u "nie jednego sztywnego chłopaka", który "ciął nadgarstki". To tragiczne uzależnienie od jej obecności, pomimo fundamentalnej wady jej natury, stanowi oś narracji.

Kluczowe dla zrozumienia utworu jest powracające zdanie: "że jesteś wspólna całej bandy". Ta brutalna prawda, której mężczyźni "nie chcieli zobaczyć", rozbija iluzję ekskluzywności. Bohaterka nie jest muzą jednego, ale wspólnym obiektem westchnień i pożądania wielu. Potwierdzenie tego znajdujemy w obrazach takich jak "Inicjały Twe mijałem wiele razy / Na ścianach toalet, klatkach i parkowych ławkach" czy "Granatowe imię tuszem tatuaży, zdobi 4 bicepsy, na jednym wjeździe na kwadrat". Te fragmenty dosadnie ukazują jej "publiczną" naturę i powszechność, sugerując, że jest ona symbolem, swego rodzaju miejską legendą, którą każdy pragnie posiąść.

Porównanie do LSD, gdzie "lamusy lubią ćwiartki / Całość normalni, a wszyscy biorą mikro-dawki", sugeruje, że ta postać działa jak narkotyk – dostarcza krótkotrwałego odlotu, iluzji, od której uzależniają się nawet ci, którzy uważają się za "normalnych". "Udawane orgazmy", również powtarzające się w refrenie, są kolejnym, bolesnym symbolem tej sztucznej, niepełnej przyjemności, za którą i tak "dałbym kolorowy z monopolu pieniądz" – coś, co pozornie ma wartość, ale jest tanie i pospolite.

Utwór Sokoła podkreśla uniwersalność tej zgubnej fascynacji. "Za tobą największe kozaki szły bez mapy", co Red Bull interpretuje jako mocny komplement, symbolizujący ślepe zaufanie lub przytłaczającą infatuację. Bez względu na status społeczny, od "jedwabnych baldachimów" po "zwykłe krzaki", odnajdywano "tylne kanapy gorzkich płaczy hardych skurwysynów". Narrator przyznaje się do własnej słabości: "Nie byłem lepszy, też mózg miałem z waty, jak patrzyłaś mi w oczy na tej plaży na ręczniku". To wyznanie podkreśla wszechobecność uroku plastikowego tulipana i trudność w dostrzeżeniu prawdy.

Niektórzy recenzenci, jak "Brak Kultury", krytykowali piosenkę za poruszanie "absolutnie nudnego i skrajnie wyeksploatowanego tematu" "puszczalskiej panny", sugerując, że 44-letni Sokół powtarza motywy zarezerwowane dla młodszych raperów. Jednakże, biorąc pod uwagę doświadczenie Sokoła, można zinterpretować tę powtarzalność nie jako brak oryginalności, lecz jako świadomą obserwację cykliczności ludzkich słabości i ponadczasowości problemu iluzji w relacjach. Jest to raczej komentarz do wciąż aktualnej dynamiki między pragnieniem a rzeczywistością, podany z perspektywy kogoś, kto już wiele widział. "Plastikowy tulipan" staje się więc symbolem nie tylko konkretnej osoby, ale szerzej – ulotnych przyjemności, które choć piękne na powierzchni, skrywają pustkę i prowadzą do rozczarowania, z którego trudno się otrząsnąć, nawet gdy prawda staje się oczywista.