Interpretacja Wielka przyjemność - Quebonafide

W tekście utworu "Wielka przyjemność" Quebonafide serwuje słuchaczom poetycką, a zarazem brutalnie szczerą opowieść o życiu na emocjonalnym rollercoasterze, nieustającej huśtawce nastrojów, oscylującej między euforią a depresją, ekstazą a psychicznym dnem. Już w pierwszych wersach zderza ze sobą skrajności: "Wielka przyjemność i silny ból". To motyw przewodni, podkreślający dychotomię doświadczeń i niemożność ucieczki od wewnętrznych konfliktów.

Wers "Leży z biografią Virginii Woolf" to niezwykle istotna aluzja, głęboko osadzająca utwór w tematyce zdrowia psychicznego. Virginia Woolf, wybitna pisarka, przez całe życie zmagała się z poważną chorobą psychiczną, prawdopodobnie chorobą afektywną dwubiegunową, co ostatecznie doprowadziło ją do samobójstwa. Jej biografia w rękach narratora staje się symbolem utożsamienia z ciężarem niestabilności psychicznej i egzystencjalnego zmęczenia. Kolejne linijki, "Wziąłem już Somę, bromek i sód / Także dobranoc", wprowadzają motyw ucieczki lub samoleczenia. "Soma" to oczywiste nawiązanie do dystopijnej powieści Aldousa Huxleya Nowy wspaniały świat, gdzie substancja ta służyła do wywoływania sztucznego szczęścia i ucieczki od problemów. Bromek i sód również mają właściwości uspokajające, co sugeruje próbę stłumienia wewnętrznego chaosu, a "dobranoc" może być metaforą pragnienia ukojenia, snu lub nawet ucieczki w niebyt. Quebonafide wspominał też o "pigułce somy" w innym utworze, "Romantic Psycho", co dodatkowo podkreśla wagę tego symbolu w jego twórczości.

Dalej artysta opisuje dynamiczny cykl swoich stanów: "Na głowie stoję, a świat u stóp / A potem tonę i nie mam kół". To doskonała metafora fazy manii, gdzie czuje się wszechmocny i panuje nad światem, by nagle, bez ostrzeżenia, pogrążyć się w fazie depresji, tonąć bez ratunku. Powracający "amok" to uczucie utraty kontroli, intensywnego, wyniszczającego transu.

Refren to już bezpośrednie odwołanie do diagnozy: "Lit, Chloral, Bi-Polar". "Lit" (lit) to powszechnie stosowany stabilizator nastroju w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej, a "Chloral" (wodzian chloralu) to środek nasenny i uspokajający. Te słowa nie tylko identyfikują stan, ale także wskazują na farmakologiczne próby radzenia sobie z nim. Mimo pragnienia "Być ponad" tym stanem, narrator jest "w złych szponach" choroby, co prowadzi do gorzkiej "I-ronii" i wniosku, że "Można tylko się śmiać więc" – śmiać się przez łzy, z bezradności i absurdalności sytuacji.

W bridge’u Quebonafide odcina się od rapowych, często trywialnych sporów, jak ten z Sentino. Stwierdzenie "Nie wiszę pieniędzy Sentino / Mam większe problemy niż on" świadczy o priorytetach artysty. Dla niego wewnętrzne demony i walka z własną psychiką są znacznie poważniejszym wyzwaniem niż jakakolwiek zewnętrzna, branżowa potyczka. Co ciekawe, Quebonafide w jednym z późniejszych wywiadów pozytywnie odniósł się do Sentino, mówiąc, że czyta jego książkę i że Sentino ma dobre bio, co pokazuje złożoność ich relacji i dystans do dawnych konfliktów.

Druga zwrotka ponownie kreśli obraz emocjonalnego ekstremum: "Wielka euforia i silny zjazd". Chęć "wzbić do gwiazd" zostaje brutalnie stłumiona przez "materac przyciągający tak jakby miał magnes", symbolizujący depresyjną bezwładność, niemożność wstania z łóżka. "Kosmiczny haj jakoś nagle spadł / Ktoś przeciął kable znów" obrazuje nagłe, niekontrolowane zakończenie euforycznego stanu, jakby odcięcie od źródła energii, z powrotem spychające go w dół. To odczucie, że znowu ktoś, albo wewnętrzny mechanizm choroby, sabotuje dobre samopoczucie.

Zakończenie utworu, "Skończyłem z rapem, robię kino / Teatrzyk, musical czy show / A tamten kabaret już minął / Nawet jak bawiło cię to", może być metaforą artystycznego i osobistego przełomu. Można to interpretować jako wyrażenie znużenia rapem w jego dotychczasowej formie, z jego dramami i powtarzalnością, które nazwane są "kabaretem". Jest to poszukiwanie nowych form ekspresji lub nawet całkowite odejście od dotychczasowej tożsamości artystycznej. Quebonafide w wywiadach niejednokrotnie wspominał o zakończeniu swojej kariery jako "Quebonafide" w obecnym wydaniu, a nawet o powrocie do dziecięcego pseudonimu "Graboś". Ta piosenka, wpleciona w szerszy kontekst jego twórczości, stanowi głębokie zanurzenie w psychikę artysty, który od lat mierzy się z intensywnością emocji i poszukuje autentyczności, nawet jeśli oznacza to pożegnanie z tym, co znane i uznane. Całość jest świadectwem wewnętrznej walki, którą Quebonafide odważnie przenosi na muzyczny grunt.