Interpretacja Ocean - Patrycja Markowska

Utwór Patrycji Markowskiej "Ocean", nagrany w przejmującym duecie z Arturem Gadowskim, stanowi głęboką balladę rockową, która eksploruje złożoność i ból nieudanej relacji, pozostawiając słuchacza z poczuciem echa minionych emocji i niezaspokojonych pragnień. Piosenka, będąca czwartym singlem z wydanego w maju 2013 roku albumu Markowskiej Alter Ego, ukazała się w styczniu 2014 roku i jest świadectwem jej "najbardziej rockowej odsłony" w dotychczasowym dorobku artystycznym. Co ciekawe, "Ocean" swoją premierę miał również na albumie "X" zespołu IRA, którego wokalistą jest Artur Gadowski.

Tekst piosenki, autorstwa Jakuba Zaczka, z muzyką skomponowaną przez Sebastiana Piekarka, gitarzystę Patrycji Markowskiej, porusza tematykę kłamstw, błędnych ocen miłości i trwałej pamięci, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Otwierające wersy, śpiewane przez Patrycję, "Za nami wiele kłamstw / Pomyliłam kilka chwil z całym życiem", natychmiast wprowadzają w atmosferę zawodu i retrospekcji. Podkreślają one bolesne uświadomienie sobie, że to, co wydawało się miłością na całe życie, było jedynie ulotnym momentem, naznaczonym fałszem. "Czekałam twoich ust / W krzyku ciszy szeptu słów już nie słyszę" oddaje poczucie utraconej komunikacji, gdzie nawet krzyk ciszy zagłuszył kiedyś wypowiadane słowa. To wyraża tęsknotę za bliskością i niemożność odzyskania tego, co odeszło. Jednak pamięć jest uparta: "Czemu pamięć dalej ma twój smak / Zapach wciąż ten sam / Czemu na rozstaju naszych warg ocean pragnień" – te wersy malują obraz niezatartego piętna ukochanej osoby, której wspomnienie wciąż jest żywe, a niewypowiedziane pragnienia wciąż istnieją, niczym ogromny ocean rozdzielający dwoje ludzi, mimo fizycznej bliskości ust.

W refrenie utworu, wspólnie śpiewanym przez oboje artystów, wybrzmiewa uniwersalny motyw autodestrukcji i niemożności utrzymania szczęścia: "Gdy wszystko co chce niebo dać zamieniam w ogień / Wszystko co chce niebo dać umyka z objęć". Metafora ognia sugeruje, że dający się w ręce los (czy "niebo") jest przekuwany w niszczycielską siłę, która spala wszelkie dobre intencje i możliwości. Bliskość, zamiast jednoczyć, rani: "Kiedy bliskość nas rani aż tak". Ostatecznie jednak pojawia się nuta rezygnacji i pogodzenia: "Dawno minął już czas na żal", co może oznaczać próbę uwolnienia się od cierpienia i zaakceptowania biegu wydarzeń.

Druga zwrotka, wykonana przez Artura Gadowskiego, stanowi męską odpowiedź, dopełniając historię z innej perspektywy. "Za nami wiele kłamstw / Czas mi świadkiem / Bóg go dał jestem silny" – słowa te rezonują z kobiecą częścią, potwierdzając obecność kłamstw, ale jednocześnie ukazują odmienne podejście do bólu. Męski podmiot liryczny czerpie siłę z upływającego czasu i wiary, deklarując "jestem silny". Podobnie jak Patrycja, on również czekał na usta ukochanej, "Czekałem twoich ust / Umierałem już nie raz / Dziś spokojniej", co wskazuje na równie głębokie cierpienie w przeszłości, lecz z odnalezionym poczuciem spokoju w teraźniejszości. Powtórzenie wersów o smaku, zapachu i "oceanie pragnień" podkreśla wzajemność i trwałość tych wspomnień i niezaspokojonych tęsknot, które są wspólne dla obojga, mimo różnic w ich aktualnym stanie emocjonalnym.

Patrycja Markowska zdradziła, że inspiracją do powstania tego utworu była muzyka Jeffa Buckleya, a potrzebę stworzenia piosenki o podobnej wrażliwości dzieliła z Sebastianem Piekarkiem. "Potrzebowałam uderzyć w taką nutę, w taką wrażliwość" – wspomina artystka. Sam proces twórczy miał miejsce w górach, podczas wyjazdu zespołu, co mogło sprzyjać introspekcji i powstaniu tak emocjonalnego i surowego w wyrazie utworu. Markowska od dawna chciała nagrać duet z Arturem Gadowskim, czując między nimi twórczą iskrę na wspólnych koncertach, a utwór "Ocean" wydał jej się idealnie stworzony dla ich głosów. Połączenie ich charakterystycznych barw wokalnych, chropowatego, pełnego doświadczenia głosu Gadowskiego i zmysłowego, dynamicznego wokalu Markowskiej, nadaje piosence niezwykłej głębi i autentyczności, czyniąc ją jedną z najbardziej rozpoznawalnych ballad w ich dorobku. To opowieść o tym, jak trudne jest uwolnienie się od przeszłości, która wciąż pulsuje w pamięci, i jak niemożliwe bywa zapanowanie nad emocjami, które zamiast budować, niszczą to, co mogłoby być piękne.