Interpretacja Generał - Pablopavo

Piosenka "Generał" autorstwa Pablopavo (właściwie Pawła Sołtysa) to utwór z albumu "Głodne kawałki", wydanego 25 listopada 2011 roku. Płyta powstała we współpracy Pablopavo z producentem Praczasem (Rafałem Kołacińskim), znanym z formacji Masala Sound System. Album ten, jak wskazuje Jacek Świąder w artykule opublikowanym w "Dużym Formacie", charakteryzuje się mocniej zrytmizowanymi tekstami, które układają się w "opowieści o niedoskonałych ludziach, którzy gdzieś się poślizgnęli i wszystko im przepadło". To właśnie w tej przestrzeni umiejscawia się "Generał".

Utwór Pablopavo to gorzka obserwacja miejskiej rzeczywistości, ukazująca szarą prozę życia mieszkańców metropolii, skupioną wokół dworców – symbolicznych przestrzeni wyobcowania i tymczasowości. Głównymi antagonistami są tu tytułowi "Generał von Sukinsyn" i "Generał von Sukinmróz". Te figury to personifikacje bezlitosnych sił, które rządzą życiem w mieście. "Generał von Sukinsyn" wydaje się uosabiać bezduszny system, wszechobecny konsumpcjonizm i nachalną reklamę, która niczym armia bombarduje zmysły mieszkańców: "Lecą i gwiżdżą we flety reklam". Z kolei "Generał von Sukinmróz" symbolizuje bezwzględny chłód, obojętność społeczną i trudne, materialne warunki, które przenikają ludzi "jak w ciasto", pozostawiając ich zmarzniętych i samotnych.

Piosenka maluje obraz ludzi zagubionych w pędzie, uczestniczących w groteskowych "zebraniach imienia Drobnych Na Goudę" czy "Czekania Na Pociąg", co doskonale oddaje pustkę i absurd codziennej egzystencji, gdzie nawet najprostsze czynności urastają do rangi bezcelowych rytuałów. Dworce PKP i PKS, a zwłaszcza "Warszawa Zachodnia z tunelem cudów pełnym", stają się mikrokosmosem, w którym kwitnie tandeta i prowizorka: "ciepły browar na drogę i gazetki pełne bredni", "z mikrofali zapieks za osiem zeta". To obraz Polski posttransformacyjnej, gdzie obok aspiracji do zachodniego stylu życia wciąż istnieje przestrzeń dla tanich, doraźnych rozwiązań i jawnego wyzysku, co symbolizują "kredyty na ful procent od SukinProvidentu".

Wigilia, czas radości i rodzinnego ciepła, w tej scenerii staje się jedynie bolesnym kontrastem, potęgującym poczucie wyobcowania i beznadziei. Ludzie "stoją jak wół, bo wiesz, że zaraz wsiądziesz do rzeźni", a ich towarzyszami podróży są "przyjezdni i odjezdni" – anonimowi współpasażerowie, z którymi nie ma prawdziwej więzi. Nawet wyobraźnia, ucieczka od szarej rzeczywistości, zostaje "podcięta" i "w zamarzniętym błocie upaćkana, jak wyobraźnia każda", co podkreśla wszechobecny fatalizm.

Kluczowym momentem utworu jest jednak akt empatii podmiotu lirycznego. W obliczu tej wszechogarniającej obojętności i braku miłości wobec "zmarzniętych przed halą", Pablopavo deklaruje: "Nikt ich nie kocha - zmarzniętych przed halą / więc ja ich pokocham koślawą piosenką". To przesłanie jest sercem utworu. Jest to deklaracja solidarności, próba nadania głosu i godności tym, którzy są zazwyczaj ignorowani, spychani na margines. "Koślawa piosenka" to symbol niedoskonałej, ale szczerej i autentycznej próby zrozumienia i wyrażenia ich losu. To piosenka, która nie udaje, że ma gotowe rozwiązania, ale chce towarzyszyć w trudzie, oferując choćby cień ciepła w "mrozie na policzkach" i "choince w myślach".

Pablopavo, znany z wrażliwości na los zwykłych ludzi i umiejętności opisywania miejskich realiów, co zresztą podkreślają recenzenci jego twórczości, używa w "Generale" języka bezpośredniego, czasem wręcz dosadnego, aby wiernie oddać atmosferę dworcowej rzeczywistości. Jego teksty często dotykają lęków związanych z upływającym czasem i tęsknoty za przeszłością, co widać np. w piosence "Oddajcie kino Moskwa", lecz w "Generale" skupia się na bieżącym, brutalnym wymiarze miejskiego życia. Jak zauważa portal CGM.pl, artysta "z płyty na płytę (...) odziera swoje utwory z niepotrzebnych instrumentów, wypychając na pierwszy plan tekst, poezję ulicy". W "Generale" ta "poezja ulicy" wybrzmiewa w pełnej krasie, stając się głosem dla tych, którzy na co dzień są niesłyszalni, uwięzieni w chaosie "PKP zamętu" i beznadziei "brudnych misiów dla wykąpanych dzieci". Piosenka jest swoistym manifestem empatii, przypominającym, że nawet w najbardziej surowej i bezdusznej rzeczywistości istnieje potrzeba dostrzegania drugiego człowieka.