Interpretacja Do Stu - Pablopavo

"Do Stu" Pablopavo i Ludzików to poruszająca opowieść o pęknięciu w relacji, osadzona w bardzo konkretnym, zmysłowym krajobrazie Warszawy. Utwór, który ukazał się na debiutanckiej płycie "Tele-hon" w 2009 roku, jest kwintesencją twórczości Pawła Sołtysa, znanego jako Pablopavo – wokalisty, autora tekstów i pisarza, laureata Paszportu Polityki. W swojej solowej twórczości, różniącej się od jego dokonań z Vavamuffin, Pablopavo zyskał 100 procent wolności i odpowiedzialności za przekaz liryczny, co pozwoliło mu opowiadać historie bliskie sercu.

Centralnym motywem piosenki jest gorączkowa próba ratowania bliskości w obliczu narastającej alienacji. Powtarzające się jak mantra frazy: "Do stu tysięcy beczek naszych łez daj mi rękę / Do stu tysięcy beczek naszych błędów podaj mi rękę" to desperackie wezwanie do pojednania, prośba o przezwyciężenie ogromu nagromadzonych smutków i pomyłek. "Sto tysięcy beczek" to hiperbola, która sugestywnie oddaje ciężar wspólnej historii, uświadamiając, jak wiele trudu i doświadczeń buduje dystans między dwojgiem ludzi.

Miasto – Warszawa – nie jest jedynie tłem, ale aktywnym uczestnikiem i świadkiem dramatu. Pablopavo, będący warszawiakiem z Grochowa, który "kocha Warszawę i będzie o niej pisał", choć w pewnym momencie poczuł przesyt bycia nazywanym "bardem warszawskim", nasyca swoje teksty lokalnymi szczegółami. Widzimy "miasto w latach i miasto w lecie", gdzie odbicia w witrynach sklepowych z drwiącymi obniżkami kontrastują z wewnętrznym "wysokim ciśnieniem płatniczej krwi" podmiotu lirycznego, co może symbolizować zderzenie materializmu z głębokimi, osobistymi emocjami. Warszawa jawi się tu jako miasto tętniące życiem, lecz paradoksalnie, niezdolne pomieścić prostego ludzkiego gestu bliskości.

Fragment o "kamiennym de Gaulle'u" spoglądającym "spode łba" na niemożność dotknięcia się przez zakochanych, mimo "ciepłego dnia, gdy Warszawa jak Algieria", jest mistrzowskim posunięciem. Pomnik generała De Gaulle'a, symbolizujący stoicyzm i polityczną potęgę, staje się tu niemym sędzią drobnych, ludzkich konfliktów. Pablopavo posługuje się obrazami z ulicy, które czerpie z obserwacji i nasłuchu, poruszając się komunikacją miejską, z perspektywy której "więcej można zobaczyć i usłyszeć niż zza szyby auta". Nawet tramwaje, które "rogami dotykają trakcji", czyli łączą się, by czerpać moc, ukazują ironię – ich elektryczny prąd, dający im siłę, "to przy nas nie ma bytu racji". Ludzka duma, przedstawiona jako "duma na karku zamiast głowy", oraz bezsensownie wolne ręce, stają się przeszkodą większą niż fizyczny dystans.

„Już jutro będzie za późno” – to naglące ostrzeżenie, wyrażające lęk przed nieodwracalnością. Ból, który "ustoi się jak upał na MDM", czyli na placu Konstytucji, jednym z najbardziej znanych i historycznych miejsc Warszawy, sugeruje, że ta osobista tragedia staje się częścią miejskiego krajobrazu, trwałym elementem jego odczuwania. Odbijające się w witrynach handlowych "dwoje głupców, których dłonie mijają się", to obraz gorzkiej autorefleksji i bezsilności. Pablopavo często w swoich tekstach porusza tematykę zwykłych ludzi, "często biednych", bo "mało kto się o nich upomina", i "Do Stu" wpisuje się w ten nurt, dotykając uniwersalnego doświadczenia samotności w tłumie.

Pesymistyczne spostrzeżenie, że "w tym mieście ponoć szczęśliwe tylko są gołębie i parkometry", podkreśla cynizm podmiotu lirycznego wobec miejskiego szczęścia, które wydaje się zarezerwowane dla bytów nieczujących lub mechanicznych. Mimo to, w końcowej frazie – "Palcy jest dziesięć, chociaż sucho jakby tartak gdzieś niedaleko znajdował się, Wisła tak chuda jest chyba tego warta, a nawet jeśli nie?" – pobrzmiewa cień nadziei. Dziesięć palców to symbol fizycznego kontaktu, bliskości, a pytanie o "chudą Wisłę", czy jest "tego warta", może oznaczać, że nawet w obliczu znikomości i kruchości (symbolizowanej przez "suchość" i "chudość"), warto podjąć próbę, warto walczyć o związek, nawet jeśli jego wartość nie jest oczywista. To rodzaj egzystencjalnej akceptacji, że mimo wszelkich przeciwności i wątpliwości, podanie sobie ręki jest jedyną słuszną drogą. W rozmowach Pablopavo podkreśla, że w tekstach poważnie traktuje słuchacza, a to zobowiązanie przekłada się na głębię i autentyczność "Do Stu", czyniąc z niej jedną z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych piosenek w jego dorobku.