Interpretacja The Kinslayer - Nightwish

Utwór "The Kinslayer" fińskiego zespołu Nightwish to głęboka i poruszająca interpretacja tragicznych wydarzeń, które rozegrały się 20 kwietnia 1999 roku w Columbine High School w Kolorado, znanych jako masakra w Columbine. Skomponowany przez głównego tekściarza i klawiszowca zespołu, Tuomasa Holopainena, utwór ten jest muzycznym świadectwem, które próbuje zgłębić przyczyny i konsekwencje niezrozumiałej przemocy.

Początkowe wersy – "For whom the gun tolls / For whom the prey weeps / Bow before a war / Call it religion" – natychmiast wprowadzają słuchacza w mroczny nastrój, uderzając w motywy przemocy i wypaczonej religii jako pretekstu do okrucieństwa. Sugerują one, że rzekome ideologie czy wierzenia często stają się narzędziem do usprawiedliwiania aktów zniszczenia. Dalsze "Some wounds never heal / Some tears never will / Dry for the unkind / Cry for mankind" to refleksja nad trwałością cierpienia i nieuleczalnymi ranami psychicznymi, które pozostają po tak brutalnych zdarzeniach, obejmującymi zarówno sprawców, jak i ofiary oraz całą ludzkość.

W tekście pojawiają się wstrząsające frazy: "Even the dead cry / - Their only comfort / Kill your friend, I don't care / Orchid kids, blinded stare". Zwrot "Even the dead cry, their only comfort" jest, co ciekawe, nawiązaniem do serii powieści fantasy Dragonlance, konkretnie do tekstu "The Test Of The Twins", a także do samej "Wojny Kinslayerów" jako ważnego wydarzenia w tym fikcyjnym uniwersum. To nietypowe połączenie realnej tragedii z elementem fantastyki może podkreślać uniwersalność motywów bratobójstwa i zbrodni, wykraczającej poza konkretny kontekst. "Orchid kids, blinded stare" może symbolizować bezbronność i zagubienie młodych ludzi w obliczu niezrozumiałej brutalności.

Kluczowym elementem utworu są fragmenty mówione, wykonywane w duecie przez Tarję Turunen, ówczesną wokalistkę Nightwish, oraz Ike Vila z zespołu Babylon Whores. Te cytaty są rzekomymi słowami, które padły między zabójcami a ich ofiarami podczas masakry w Columbine. Tarja często przyjmuje perspektywę ofiary, wyrażając bezsilność i strach ("Facing this unbearable fear like meeting an old friend", "Father help me, save me a place by your side!"), podczas gdy Ike Vil wciela się w rolę oprawcy, którego słowa emanują cynizmem, pogardą i poczuciem mocy ("Time to die, poor mates, You made me what I am!", "Your praying is in vain It'll all be over soon", "Drunk with the blood of your victims I do feel your pity-wanting pain, Lust for fame, a deadly game"). Ta dwubiegunowa narracja doskonale oddaje przerażającą dynamikę tamtych chwil, uwypuklając kontrast między desperacją a bezwzględnością.

Wers "There is no god / Our creed is but for ourselves" to wyraz nihilizmu i odrzucenia wszelkich wartości moralnych przez sprawców, podczas gdy "Not a hero unless you die / Our species eat the wounded ones" brutalnie krytykuje społeczeństwo, które gloryfikuje śmierć i zapomina o żyjących, cierpiących ofiarach. Interesującym szczegółem jest także cytat "Good wombs hath borne bad sons...", pochodzący z Burzy Williama Szekspira, który Eric Harris, jeden ze sprawców masakry, miał zapisać w swoim kalendarzu w Dzień Matki 1999 roku. To dodaje kolejną warstwę psychologicznej złożoności, sugerując, że zło może rodzić się nawet z najbardziej niewinnych źródeł, a jego korzenie mogą być niezrozumiałe.

Zakończenie utworu jest najbardziej bezpośrednim odniesieniem do tragedii: "15 candles / Redeemers of this world / Dwell in hypocrisy: / 'How were we supposed to know' / 4 pink ones / 9 blue ones / 2 black ones / [In memory of the Redeemers 20.4.1999]". Data 20 kwietnia 1999 roku jednoznacznie wskazuje na Columbine. "15 świec" symbolizuje wszystkie piętnaście osób, które straciły życie tamtego dnia – trzynastu ofiar (dwunastu uczniów i jeden nauczyciel) oraz dwóch sprawców, Erica Harrisa i Dylana Klebolda, którzy popełnili samobójstwo. Rozbicie na "4 różowe, 9 niebieskich" odnosi się do czterech dziewcząt i dziewięciu chłopców, którzy zginęli jako ofiary, a "2 czarne" to symbolika samych zabójców. Określenie "Redeemers" (Odkupiciele) w tym kontekście jest głęboko ironiczne, kwestionując, kto właściwie "odkupuje" ten świat i jak to się dzieje. Zdanie "How were we supposed to know?" ("Skąd mieliśmy wiedzieć?") jest gorzkim komentarzem do bierności społeczeństwa, jego hipokryzji i niezdolności do przewidzenia lub zapobieżenia takiemu złu. Cały utwór "The Kinslayer" jest więc nie tylko hołdem dla ofiar, ale również bolesną refleksją nad ludzką naturą, przemocą i odpowiedzialnością zbiorową.