Interpretacja Mieć taki deszcz gdy świeci słońce (feat. Dorota Pomykała) - Marek Grechuta

Piosenka Marka Grechuty „Mieć taki deszcz gdy świeci słońce”, zaśpiewana w duecie z Dorotą Pomykałą, stanowi fascynującą, poetycką rozmowę, która rozgrywa się na granicy pragmatyzmu i marzeń. Utwór pochodzi z wydanego w 1981 roku albumu Śpiewające obrazy, na którym Marek Grechuta podjął się niezwykłego zadania przełożenia języka malarstwa na muzykę i słowa. Inspiracją dla tej konkretnej piosenki był obraz Pierre’a-Auguste’a Renoira Parasolki. Zrozumienie tego kontekstu jest kluczowe dla pełnej interpretacji tekstu, gdyż dialog między dwiema postaciami doskonale oddaje nastrój i ukryte znaczenia dzieła malarskiego.

Początkowe zwrotki to typowy dla Grechuty liryczny zapis obserwacji. Mężczyzna, będący personifikacją rozsądku, zauważa zbliżający się deszcz i fakt, że „wszyscy wkoło / Już rozpinają kwiaty gromu”, co jest uroczą metaforą otwieranych parasoli. Jego troska o kobietę, której „odkryte czoło” i brak parasola zdają się być niezrozumiałe, jest wyrazem dążenia do zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony przed kaprysami pogody. „Parasol pewnie został w domu?” – pyta, sygnalizując konwencjonalne podejście do życia i natury.

Odpowiedź kobiety jest od razu bardziej skomplikowana i wieloznaczna. Deklaruje, że parasol nosi „przy pogodzie” i otwiera go, gdy „pana wzrok mojej urodzie / Jak skwar, jak burza doskwiera”. Ta zwrotka jest niezwykle ważna, ponieważ sugeruje, że parasol dla niej to nie tylko ochrona przed deszczem, ale także tarcza przed intensywnością ludzkiego spojrzenia, być może nawet przed zbyt nachalnym podziwem, lub wręcz element gry, prowokacji. Kobieta zdaje się grać na przekór oczekiwaniom, odwracając rolę parasola. Gdy mężczyzna nalega, by uważała na fryzurę i oferuje schronienie, ona odpowiada z subtelną ironią, że na deszcz czeka „tuż za panią”.

Dalsze strofy kobiety to wyznanie miłości do niezwykłości i sprzeczności. „Czekałam bardzo, bardzo długo / Na pierwszy deszcz, ten majowy / A wszyscy mylą go z szarugą / I pod parasol kryją głowy”. Ukazuje się tu postać, która pragnie doświadczeń wykraczających poza schematy, która potrafi dostrzec piękno i odświeżenie w tym, co inni postrzegają jako nieprzyjemne. Dla niej deszcz, zwłaszcza ten majowy, to nie „szaruga”, lecz symbol odnowy, czegoś wyczekiwanego i cennego. Jej gotowość na „burzę i ulewę” czy „wielką zawieruchę” świadczy o odwadze w akceptowaniu życia w całej jego intensywności, bez uciekania od trudności.

Kobieta idealizuje parasol, ale nie jako przedmiot służący ucieczce. Widzi w nim „altanki, / W których się kryje słowa dal”, miejsce do intymnych rozmów z „szeptów kropelkowych”. To przestrzeń kontemplacji, bliskości, gdzie „nawet słońca wtedy nie żal”. Ostatecznie jednak wyjawia swoją prawdziwą, głęboką tęsknotę: „A ja bym chciała / Mieć taki deszcz, gdy świeci słońce / I stąd ma tajemnica cała / Że mój parasol został w kącie”. Ta linijka, będąca tytułem piosenki, staje się manifestem – pragnieniem połączenia sprzeczności, doświadczenia pełni, która wynika z jednoczesnego istnienia światła i mroku, radości i melancholii. Celowe zrezygnowanie z parasola jest aktem otwarcia się na tę wyjątkową, paradoksalną chwilę.

Mężczyzna, początkowo pragmatyczny, ostatecznie również daje się porwać tej niezwykłej wizji. Jego ostatnia zwrotka, „Ja zaś tak chciałbym ujrzeć słońce / Gdy deszcz zaczyna szaro mżyć / Stąd znów życzenie me gorące - / Pod mój parasol chciej się skryć”, pokazuje jego przemianę. On także pragnie tej magicznej sprzeczności, ale wciąż, z nutą delikatnej troski i nadziei na bliskość, oferuje swoje schronienie. To zaproszenie do wspólnego doświadczania niuansów życia – pod osłoną jego parasola, ale w warunkach, które kobieta uważa za idealne.

Piosenka Grechuty to subtelna opowieść o różnych sposobach patrzenia na świat, o poszukiwaniu piękna w rzeczach nieoczywistych i o tym, jak te pozornie sprzeczne postawy mogą się wzajemnie przyciągać. Jest to hymn na cześć indywidualności, odrzucenia konwenansów i czerpania radości z paradoksów życia, a wszystko to ubrane w poetyckie obrazy inspirowane malarstwem Renoira.