Interpretacja Za tatusia i mamusię - Błażej Król

„Za tatusia i mamusię” Błażeja Króla to utwór, który z pozoru prostym, a nawet dziecięcym refrenem, skrywa warstwy melancholii, akceptacji i uniwersalnego pragnienia bezpieczeństwa. Piosenka pochodzi z jego siódmego solowego albumu, „W każdym (polskim) domu”, wydanego w lutym 2023 roku. Król, znany ze swoich eksperymentów z gatunkami takimi jak pop i alternatywa, konsekwentnie dostarcza słuchaczom materiał do głębszych refleksji, co potwierdza recenzja albumu, nazywając go „wartościową płytą na bardzo dobrym poziomie muzycznym i tekstowym”.

Pierwsze wersy utworu od razu wprowadzają nas w stan pewnego rodzaju odporności na zewnętrzny świat: „Wyzwij mnie gestem, nie robi to nic na mnie / Bo teraz bardziej, niż kiedykolwiek jest mi fajnie / Wyzwij mnie słowem, napisze, że fatalnie / Napisz dużo więcej, jeśli się poczujesz się fajniej, normalnie”. Podmiot liryczny prezentuje postawę stoickiego dystansu wobec krytyki i negatywnych emocji. Co ciekawe, ta obojętność nie jest wynikiem cynizmu, lecz raczej odkrytej na nowo wewnętrznej harmonii. Sugeruje to, że doszedł do miejsca, w którym oceny innych nie mają już mocy, by zakłócić jego spokój, a wręcz pozwala, by inni wyładowali na nim swoje frustracje, jeśli to ma im przynieść ulgę. Słowo „normalnie” na końcu każdej zwrotki działa jak rodzaj spoiwa, ugruntowującego tę niecodzienną postawę w codziennej, akceptowalnej rzeczywistości.

Punktem ciężkości, zarówno emocjonalnym, jak i strukturalnym, jest refren: „A teraz zamknij oczy, otwórz buzię, za tatusia i mamusię”. Ta fraza, będąca z pozoru niewinnym i nostalgicznym nawiązaniem do dziecięcych rytuałów karmienia, nabiera wielowymiarowego znaczenia w kontekście poprzedzających ją słów o dystansie do świata. Może symbolizować tęsknotę za bezwarunkową miłością i bezpieczeństwem, jakie kojarzą się z dzieciństwem i troską rodzicielską. Jest to gest poddania się, ufności, ale i odnalezienia schronienia w prostocie i czułości. W wywiadzie dla RMF FM Błażej Król często opowiada o przeszłości i wspomnieniach z dzieciństwa, co może być kluczem do zrozumienia tego refrenu. W tym kontekście „za tatusia i mamusię” może oznaczać powrót do pierwotnych potrzeb, odcięcie się od zgiełku i wypełnienie pustki czymś autentycznym i budującym, tak jak dziecko przyjmuje pokarm z rąk rodziców. To zamykanie oczu jest jednocześnie metaforą odcięcia się od bodźców zewnętrznych i otwarcia się na intymne doświadczenie.

Druga zwrotka rozwija wątek troski i bezwarunkowego przyjęcia: „Dobrze, że jesteś, choć dziś wyglądasz marnie / Pewnie jesteś głodny, z przyjemnością cię nakarmię / Krzycz ile wlezie, mój ty najdroższy skarbie / Już cię nie opuszczę, będę do momentu jak kurtyna już opadnie, normalnie”. Tutaj podmiot liryczny sam przyjmuje rolę opiekuna. Adresuje słowa do kogoś bliskiego, być może do własnego wewnętrznego dziecka, do partnera życiowego, a nawet do samego siebie. Słowa te emanują akceptacją słabości („wyglądasz marnie”, „jesteś głodny”) i gotowością do wsparcia bez względu na okoliczności. Obietnica „Już cię nie opuszczę, będę do momentu jak kurtyna już opadnie” jest wyrazem głębokiego i trwałego zobowiązania, które wykracza poza codzienne trudności i prowadzi aż do kresu istnienia.

W kontekście ewolucji twórczości Błażeja Króla, utwór ten może być odczytywany jako element jego przemiany. W wywiadzie dla Polskiej Płyty / Polskiej Muzyki, Król mówił, że czuje się w „bardziej nasłonecznionym” miejscu i że „kiedyś śpiewałem: 'bez korzeni rosłem i do światła tyłem'… dziś w nieco inny sposób opowiadam historie”. Podkreślał również, że przestaje bać się bardziej melodyjnych piosenek i „wychylania się ze swojego świata”, ponieważ czuje się zmęczony graniem pochmurnej muzyki, która go „ściągała w dół”. „Za tatusia i mamusię” idealnie wpisuje się w ten obraz dojrzewania i poszukiwania słońca w twórczości, jednocześnie zachowując charakterystyczną dla Króla poetyckość i wieloznaczność. Pomimo, że płyta „Przez sen” nie miała „instrukcji obsługi”, to nowsze utwory, takie jak ten, dają słuchaczowi możliwość odnalezienia własnego sensu w emocjonalnym labiryncie.

Piosenka ta jest świadectwem siły w miękkości – mimo początkowego dystansu do negatywnych bodźców, ostatecznym remedium staje się bezwarunkowa troska, bezpieczeństwo i powrót do fundamentalnych więzi. Repetycja refrenu wzmacnia jego mantryczny charakter, niemal hipnotyzując słuchacza i zapraszając go do własnej podróży w poszukiwaniu ukojenia „za tatusia i mamusię”. To pieśń o przetrwaniu i odnalezieniu spokoju w świecie pełnym wyzwań, opowiedziana z niezwykłą czułością i typową dla Króla, subtelną melancholią.