Interpretacja Kolorowe dzieci - Majka Jeżowska

"Kolorowe dzieci" Majki Jeżowskiej to utwór, który od momentu swojego wydania w 1994 roku stał się ponadczasowym hymnem różnorodności i tolerancji, głęboko zakorzenionym w świadomości kilku pokoleń Polaków. Piosenka, której muzykę skomponowała sama Majka Jeżowska, a słowa napisał Jerzy Bielunas, w prosty, ale niezwykle sugestywny sposób przekazuje fundamentalne przesłanie o jedności ludzkości ponad podziałami wynikającymi z pochodzenia czy koloru skóry.

Tekst piosenki rozpoczyna się od serii hipotetycznych scenariuszy, które od razu wprowadzają słuchacza w świat globalnej mozaiki kultur i wyglądu. W pierwszej zwrotce podmiot liryczny, dziecko, rozważa swoje hipotetyczne pochodzenie: "Gdyby, gdyby moja mama / Pochodziła z wysp Bahama / To od stóp po czubek głowy / Byłabym czekoladowa". Ten obraz od razu odwołuje się do wizualnej różnorodności ludzi na świecie, bez oceniania czy kategoryzowania. Dalej podróżujemy na Cejlon, gdzie można "na wycieczki jeździć słoniem", do Australii, by "z tatusiem łapać strusie", czy do Japonii, by "ubierać się w kimonko". Każdy z tych fragmentów nie tylko maluje egzotyczne scenerie, ale także akcentuje bogactwo tradycji i codziennego życia w różnych zakątkach globu – od zajadania ryżu pałeczkami w Pekinie po naukę arabskiego w Tunisie czy bieganie do szkoły w Mombasie, gdzie "palmy rosną w klasie". Te żywe obrazy mają na celu uświadomienie młodym słuchaczom, że świat jest pełen fascynujących różnic.

Kluczowym elementem utworu jest jednak refren, który stanowi esencję i moralne przesłanie piosenki:
"Nie patrz na to - i jo... - w jakim kraju
Jaki kolor - i jo... - dzieci mają
I jak piszą na tablicy
To naprawdę się nie liczy!
Przecież wszędzie-i jo... każda mama
Każdy tata-i jo.. chce tak samo
Żeby dziś na całym świecie
Mogły żyć szczęśliwe dzieci."

Te słowa stanowią bezpośrednie wezwanie do odrzucenia uprzedzeń i skupienia się na tym, co naprawdę ważne. Kolor skóry, narodowość czy nawet sposób pisania (symbolizujący różnice językowe i kulturowe) są przedstawione jako drugorzędne. Majka Jeżowska podkreśla uniwersalne pragnienie rodziców – niezależnie od ich pochodzenia – aby ich dzieci były szczęśliwe. To pragnienie staje się pomostem, łączącym wszystkich ludzi, a jednocześnie dowodem na to, że pod powierzchnią kulturowych i fizycznych odmienności, drzemie ta sama nadzieja i miłość. Jest to potężna lekcja empatii i zrozumienia, szczególnie ważna dla dzieci, które dopiero kształtują swój światopogląd.

Piosenka zamyka się stwierdzeniem, że to "Los to sprawił lub przypadek", iż narrator nie urodził się Hindusem, Indianinem czy mieszkańcem Peru. To podkreśla losowy charakter miejsca urodzenia i przynależności kulturowej, a tym samym niweluje podstawy do poczucia wyższości czy niższości. W ten sposób Majka Jeżowska subtelnie, ale stanowczo, sprzeciwia się wszelkim formom dyskryminacji.

Warto zaznaczyć, że Majka Jeżowska, jako artystka, konsekwentnie promuje wartości tolerancji i jedności. Od 2003 roku pełni funkcję Ambasadorki Dobrej Woli UNICEF, aktywnie wspierając prawa dzieci na całym świecie. Jej publiczne wypowiedzi, jak choćby ta, w której stwierdza, że "Zawsze będę po stronie miłości" i wyraża życzenie, by Polska była miejscem, gdzie "siostry zakonne tuż obok tęczowej flagi" mogą współistnieć, doskonale rezonują z przesłaniem "Kolorowych dzieci". Piosenka ta nie tylko bawi i edukuje, ale także inspiruje do akceptacji inności, co czyni ją niezwykle aktualną pomimo upływu lat. Jej wykonanie na wydarzeniach takich jak Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy czy "The Voice Kids" świadczy o jej trwałym znaczeniu i sile oddziaływania. Jak trafnie zauważył jeden z komentujących na YouTube, słuchanie tej piosenki w dzieciństwie mogło przyczynić się do ukształtowania postawy wolnej od rasizmu.

"Kolorowe dzieci" to zatem nie tylko melodyjna piosenka dla najmłodszych, ale ważny manifest humanistyczny, który uczy, że prawdziwe piękno świata tkwi w jego różnorodności, a tym, co naprawdę łączy ludzi, jest uniwersalne pragnienie miłości i szczęścia.