To tylko tango Maanamu to utwór, który z pozoru wydaje się być intymną opowieścią o nieszczęśliwej miłości, jednak jego kontekst powstania oraz recepcja w czasach PRL-u nadają mu znacznie głębsze, uniwersalne znaczenie. Wydana w 1983 roku, piosenka pochodzi z kultowego albumu Nocny patrol, uznawanego za jedno z najważniejszych wydawnictw w historii polskiej muzyki rockowej. Tekst Kory, pełen emocjonalnego ładunku, doskonale odzwierciedla duszny klimat lat 80. w Polsce, łącząc osobiste rozterki z odniesieniami do rzeczywistości społeczno-politycznej.

W warstwie tekstowej piosenka przedstawia dramatyczną relację, w której podmiot liryczny – najprawdopodobniej kobieta – oddaje wszystko: „Podaję Ci rękę, ty mówisz, że mało / Podaję Ci usta, ty prosisz o więcej / Oddaję Ci serce, oddaję Ci ciało / Ty czekasz i mówisz, to mało, to mało”. To swoiste emocjonalne wyczerpanie, gdzie jedna strona daje z siebie absolutnie wszystko, a druga pozostaje nienasycona, jest osią utworu. Partner jest tu opisany jako postać „na pozór łagodny, okrutny jesteś i próżny”, co podkreśla jego manipulacyjny charakter i bezwzględność. Kora z niezwykłą precyzją oddaje poczucie bezsilności i rezygnacji: „Tak mało zostawiłam, sobie do obrony / Ty nienasycony, wciąż nienasycony”. Ostatnia zwrotka, gdzie partner „Odchodzisz i mówisz, mało, mało, mało”, zamyka cykl niekończącego się braku satysfakcji, pozostawiając poczucie pustki i ostatecznej przegranej. Tango staje się tu metaforą – tańca pełnego namiętności i napięcia, ale też kontroli, sprzeczności i wewnętrznych rozterek, które w wykonaniu Kory symbolizują emocjonalny chaos i społeczną niezgodę.

Co ciekawe, utwór zyskał status ikony buntu, mimo że jego powstaniu nie przyświecało takie zamierzenie. W 1984 roku Maanam odmówił występu na spotkaniu Komunistycznej Młodzieży z Polski i ZSRR w Sali Kongresowej, na którym obecny był m.in. Nikołaj Ryżkow, przyszły premier Związku Radzieckiego. Decyzja ta, podyktowana sympatią Kory i zespołu do Solidarności i Lecha Wałęsy, spotkała się z natychmiastową reakcją władz PRL-u – zakazem emisji utworów Maanamu w radiu i telewizji.

W odpowiedzi na cenzurę, Marek Niedźwiecki, prowadzący Listę Przebojów Programu Trzeciego, znalazł sposób na obejście zakazu. Kiedy na liście wysoko notowane były piosenki Maanamu, zamiast odtwarzać cały utwór, puszczał zapętloną partię samej perkusji z „To tylko tango”. Te charakterystyczne werble, z ich złowróżbnym pogłosem, stały się w całej Polsce sygnałem, że coś dzieje się z Maanamem, że zespół jest „na banicji”. To niebywałe posunięcie Niedźwieckiego sprawiło, że partia perkusji stała się wręcz ikoniczna dla pozycji wolno myślących artystów w zdominowanym przez politykę świecie.

Za pomysłem na oryginalne brzmienie perkusji stał Paweł Markowski, perkusista Maanamu, który sam jednak nie uzurpował sobie formalnego prawa do współautorstwa. Początkowo jego koncepcja tanga nie spotkała się z entuzjazmem kolegów z zespołu, w tym Marka Jackowskiego, który zareagował zdziwieniem, a dla basisty Bogdana Kowalewskiego brzmiało to jak muzyka klezmerska. Ostatecznie jednak udało się dodać „rockowego pieprzu” i stworzyć brzmienie, które wyróżniało się i jednocześnie było przebojowe. Utwór został nagrany w 1983 roku w studiu ZPR w Krakowie, a obowiązki producenta powierzono Neilowi Blackowi i Jackowi Mastykarzowi. Powstała także anglojęzyczna wersja utworu, zatytułowana po prostu „Tango”.

To tylko tango to zatem nie tylko mistrzowska ballada o nienasyceniu w relacji międzyludzkiej, ale także przypadkowy symbol sprzeciwu wobec cenzury i artystycznej odwagi w trudnych czasach PRL-u. Jego głęboka symbolika i emocjonalna siła tekstu Kory sprawiły, że utwór ten, z pozoru prosty, stał się manifestem, który poruszył serca Polaków i na trwałe zapisał się w historii polskiej muzyki. Do dziś piosenka ta wybrzmiewa świeżo, poruszając kolejne pokolenia, dowodząc, że prawdziwa muzyka z duszą nigdy się nie starzeje.