Utwór „Jazzowy Onanista” Louisa Krętysuta to niezwykle brutalny i bezkompromisowy obraz pogrążonej w dewiacjach psychiki, który z premedytacją epatuje wulgarnością i perwersją, mając na celu wywołanie szoku i odrzucenia u słuchacza. Louis Krętysut jest artystą znanym z przesuwania granic i tworzenia muzyki o ekstremalnie kontrowersyjnych tekstach, często ocierających się o pornografię i przemoc, co czyni go postacią niszową, ale rozpoznawalną w kręgach zainteresowanych tzw. extreme metalem czy noisecore'em. W jego twórczości dominuje celowa, wręcz manifestacyjna brzydota, zarówno liryczna, jak i często muzyczna.

Tekst piosenki przedstawia postać, której życie zdaje się kręcić wokół obsesyjnego autoerotyzmu i poszukiwania coraz bardziej ekstremalnych bodźców seksualnych. Początkowe wersy wprowadzają nas w intymny świat bohatera, który po "ciężkim dniu" wraca do pokoju, by oddać się masturbacji przy użyciu gejowskich magazynów. Już tutaj język jest dosadny i pozbawiony jakichkolwiek eufemizmów, co stanowi znak rozpoznawczy stylu Krętysuta. Incydent z "nie tą stroną" i przypadkowym, szybkim spełnieniem, sugeruje utratę kontroli i impulsywność, która charakteryzuje dalsze etapy opowieści.

Refren, powtarzający frazę "Ona mi stąd, jestem popierdolonym / Po ulicy chodzę nagi z fiutem niegolonym", podkreśla poczucie osamotnienia, wyobcowania i całkowitego zanurzenia w dewiacji. Nagość na ulicy i niepohamowana potrzeba "walenia konia" stają się symbolami całkowitego odrzucenia norm społecznych i pogrążenia się w nałogu. Wzmianka o lekarzu, który ostrzega przed utratą członka "od tarcia", dodaje element makabrycznego humoru, a jednocześnie pogłębia obraz patologicznego przymusu. Scena w gejbarze, gdzie bohater potajemnie spuszcza się do drinka innego faceta, ukazuje chorobliwą fantazję o skażeniu i dominacji, ale w sposób pasywny i podstępny.

W drugiej części utworu następuje eskalacja. Bohater jawi się jako "impotent", któremu "pała bez porno mi nie staje", co prowadzi go do oferowania się w gejbarze jako "pasyw". Wulgarna scena z "grzybem spod napleta" i reakcja agresywnego faceta, który zapowiada "pałami napierdany", nieoczekiwanie wywołuje u protagonisty podniecenie. To pokazuje głęboki masochizm i pragnienie poniżenia. Moment, gdy zamiast seksu pojawia się kij bejsbolowy i żyletka pod napletem, to wstrząsający obraz autoagresji i dalszego pogłębiania się w spirali destrukcyjnych fantazji, gdzie ból i okaleczenie są nieodłącznym elementem perwersyjnego spełnienia.

Kolejny powrót refrenu utrwala obraz postaci uwięzionej w swoim popieprzonym świecie, bez nadziei na zmianę. Ostatnia zwrotka wprowadza element grupowej przemocy. Przybycie "grupy z Woli" szukającej "bluesowego pedała" jest kolejnym szokującym momentem. Termin "bluesowy pedał" może być tu ironicznym odniesieniem do autentyczności i surowości gatunku bluesa, co w zderzeniu z tak wulgarnym kontekstem potęguje absurd i groteskę. Strach przed "gnatami", ale jednocześnie napięcie wywołane perspektywą przymuszenia do seksu i "zgwałcenia", ukazuje skrajny fetyszyzm bohatera, dla którego akt gwałtu staje się upragnionym spełnieniem masochistycznych pragnień. Kulminacja następuje, gdy bohater wychodzi nagi, masturbuje się i "przycelowują do mnie, oba jądra przestrzelili", a on wciąż błaga o gwałt. Odmowa ze strony napastników – "nie jest to koncert życzeń" – jest gorzką ironią, która zostaje przełamana w ostatnim wersie, gdzie bohater staje się "seksniewolnikiem całą nocą". Ten finał utworu doskonale podsumowuje jego charakter – to podróż w otchłań ludzkich dewiacji, gdzie granice absurdu, wulgarności i perwersji są stale przekraczane, a pragnienie bycia uprzedmiotowionym i skrzywdzonym jest dominującą siłą.

„Jazzowy Onanista” to utwór, który nie sili się na subtelność ani metaforyczność. Jest to raczej surowy, brudny strumień świadomości, który celowo ma oburzać i szokować. Tytułowa "jazzowość" może być tu gorzką ironią, wskazującą na improwizację i swobodę, ale w kontekście patologicznych zachowań. W twórczości Louisa Krętysuta piosenki takie jak ta są manifestem absolutnej wolności wyrazu, choć kontrowersyjnej, to spójnej z przyjętą przez artystę konwencją ekstremalnej sztuki, która bez pardonu dotyka najmroczniejszych zakamarków ludzkiej psychiki i seksualności.