Lola Young w utworze „Who Fucking Cares?” z albumu I'm Only F**king Myself (wydanego 19 września 2025 roku) prezentuje szczery i bolesny obraz walki z własnymi demonami, apatią i złamanym sercem. Piosenka, będąca akustycznym demo nagranym na jednym ujęciu, stanowi surowe i nieosłonięte zamknięcie albumu, celowo pozostawione w swojej niedoskonałej formie, aby odzwierciedlić tematykę utworu. Lola Young określiła piosenkę jako „emocjonalną, introspektywną i pełną nadziei”, podkreślając, że była zdecydowana użyć oryginalnej notatki głosowej, którą nagrała dzień po tym, jak „oddała się swojemu nałogowi”. Uznała to za punkt kulminacyjny i czuła, że muzyka będzie dla niej wyjściem.

Tekst rozpoczyna się od przyznania się do izolacji i problemów z samoakceptacją: „Nowadays, I don't really go outside / I don't even like the way I look, let alone the way I feel behind”. Artystka otwarcie mówi o swojej walce z uzależnieniem i zdrowiem psychicznym, ignorując porady lekarza: „And I should probably take my medication / 'Cause it's been days but I've been busy getting high / And my doctor said, 'You'll get sick again, you can't mix these meds with white lines'”. Te słowa odzwierciedlają głębokie poczucie beznadziei i autodestrukcji, gdzie chwilowa ucieczka w nałóg wydaje się jedyną dostępną opcją, mimo świadomości jej szkodliwości.

W refrenie pojawia się pytanie o szczęście, na które Lola Young nie zna już odpowiedzi: „And am I happy? / Truth is, I don't really know what that means anymore”. Jednocześnie, mimo przytłaczającej apatii, pozostaje w niej iskierka nadziei na lepszą przyszłość: „All I know is that I'd like to be and someday I might get there”. Ta nadzieja jest jednak szybko przyćmiona przez ból miłosny i cynizm. Artystka wyobraża sobie swojego byłego partnera, który „probably having great sex / With that girl I knew was an idiot the one, with the bleached blonde hair”, co podkreśla poczucie odrzucenia i zazdrości, pogłębiając jej cierpienie. Płacząc do Radiohead, ma cichą nadzieję, że jej były wciąż dba o nią, choć wie, że to mało prawdopodobne. Zwrot „Who fucking cares?” powtarzany w całym utworze, zwłaszcza w outro, staje się mantrą, która jednocześnie wyraża rezygnację i prowokacyjne odrzucenie jakiejkolwiek troski, kończąc na gorzkim: „'Cause it's definitely not me”.

Druga zwrotka kontynuuje ten ponury ton, opisując trudność w odczuwaniu życia: „Nowadays, it's hard to feel alive / When the only way I want to live is to try and slowly die”. To zdanie to mocne wyznanie myśli autodestrukcyjnych, które jednak są przerywane przebłyskiem czegoś pozytywnego: „My heart, it aches but as it starts to race / I can feel a taste of what its like / To be happy”. Ten moment ulotnego poczucia szczęścia jest natychmiast niwelowany przez powrót do pytania o definicję szczęścia, na które bohaterka nadal nie ma odpowiedzi.

Utwór jest osadzony w kontekście albumu I'm Only F**king Myself, który Lola Young opisała jako „moją odę do autodestrukcji, moją szansę, by wydobyć się z krawędzi porażki”. Piosenka „Who Fucking Cares?” idealnie podsumowuje ten motyw, zamykając album w tonie, który równocześnie próbuje być nadzieją, ale też akceptuje pogrążenie się w smutku. Jest to piosenka, która nie daje łatwych rozwiązań, lecz rezyduje w przestrzeni między wzlotami a upadkami, gdzie „niskie zawsze następują zaraz po wysokich”. To właśnie to surowe, nieocenzurowane spojrzenie na osobiste zmagania sprawia, że utwór jest tak rezonujący i autentyczny.