Interpretacja Siffler sur la colline - Joe Dassin

„Siffler sur la colline” to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i uwielbianych utworów w dorobku Joe Dassina, piosenka, która od ponad pół wieku rozbrzmiewa w radiu i pozostaje w pamięci słuchaczy dzięki swojej chwytliwej melodii i uroczej, choć nieco melancholijnej narracji. To opowieść o młodzieńczym zauroczeniu i subtelnej grze w kotka i myszkę, osadzona w sielskim, pasterskim krajobrazie.

Tekst piosenki rozpoczyna się od sceny spotkania protagonisty z młodą pastereczką. Widzi ją „przybieleniu liśćmi wawrzynu”, strzegącą swoich białych owieczek. Kiedy pyta o sekret jej świeżej skóry, otrzymuje uroczą odpowiedź: „To turlanie się w rosie upiększa pastereczki”. To idylliczny obraz, symbolizujący niewinność, naturalne piękno i prostotę życia. Bohater, zauroczony jej wdziękiem, niezwłocznie wyraża pragnienie, by i on mógł się z nią „turlać w rosie”. Ta prosta prośba, pełna naiwności i spontanicznego pożądania, zderza się jednak z zaskakującą odpowiedzią dziewczyny.

W refrenie pastereczka instruuje go: „Powiedziała mi, żebym poszedł gwizdać tam na wzgórzu, żeby poczekał na nią z małym bukietem dzikich róż”. Bohater, pełen nadziei, zrywa kwiaty i gwizda, ile sił w płucach, czeka i czeka, ale ona nigdy nie przychodzi. Wzgórze staje się symbolicznym miejscem oczekiwania, testu cierpliwości i miłosnej próby, która ostatecznie kończy się rozczarowaniem. Dzikie róże (églantines) to symbol prostego, naturalnego uczucia, ale również ulotności i niemożności pochwycenia. Akcja ta, powtarzająca się w piosence, podkreśla cykliczność jego starań i jej nieobecności, budując poczucie słodko-gorzkiego niedosytu.

Druga zwrotka przenosi nas na wiejski jarmark, gdzie bohater ponawia swoje próby. Wzdycha, że chciałby być jabłkiem wiszącym na jabłoni, aby za każdym razem, gdy przechodzi obok, mogła go ugryźć. To metafora jeszcze głębszego pragnienia – pragnienia bycia pragnionym, skonsumowanym, częścią jej świata. Jednak i tym razem jego zaloty spotykają się z odrzuceniem, choć subtelnym i figlarnym: „Ale ona przeszła obok, pokazując mi swoje piękne zęby”. Dziewczyna świadomie pokazuje mu to, czego on pragnie, jednocześnie odmawiając mu tego, grając na jego uczuciach, ale z pewną dozą niewinnej kokieterii. Refren powtarza się, utrwalając wzorzec jego niespełnionego oczekiwania.

Co ciekawe, „Siffler sur la colline” nie jest oryginalnym utworem Joe Dassina. Jest to francuska adaptacja włoskiej piosenki Riccardo Del Turco zatytułowanej „Uno tranquillo”, wydanej w 1967 roku. Joe Dassin nagrał swoją wersję w 1968 roku, z francuskim tekstem napisanym przez Jeana-Michela Rivata i Franka Thomasa. Sukces adaptacji był ogromny i przyczynił się do ugruntowania pozycji Dassina jako gwiazdy we Francji. Ta anegdota podkreśla uniwersalność tematu piosenki – nieważne, czy śpiewana jest po włosku czy po francusku, opowieść o miłosnym zwodzeniu i tęsknocie za nieuchwytnym obiektem uczuć rezonuje z publicznością.

Podkreślone jest tu znaczenie prostoty i uroku, które Joe Dassin potrafił przekazać swoim głosem i interpretacją. Piosenka, mimo smutnego zakończenia dla zakochanego młodzieńca, nie jest tragiczna. Jest raczej lekka, pełna beztroski i młodzieńczego, nieco naiwnego optymizmu. Uchwycony w niej moment to powszechne doświadczenie pierwszych, nieśmiałych miłości i związanych z nimi rozczarowań, które z czasem stają się sentymentalnymi wspomnieniami. „Siffler sur la colline” to hymn na cześć niewinności uczuć, pierwszych flirtów i słodko-gorzkiej natury młodzieńczego pragnienia.