Interpretacja Revolving Doors - Gorillaz

„Revolving Doors” to utwór z albumu The Fall Gorillaz, wydanego w 2010 roku, który stanowi swoisty pamiętnik z podróży Damona Albarna, twórcy i głównego muzycznego filara zespołu, przez Stany Zjednoczone podczas trasy „Escape to Plastic Beach Tour”. Charakterystyczną cechą albumu jest fakt, że został on w całości nagrany na iPadzie Albarna w ciągu zaledwie 32 dni, a każda piosenka powstawała jednego dnia, bez późniejszych dogrywek czy poprawek, co nadaje mu spontaniczny i surowy charakter.

Centralna metafora piosenki, „revolving doors” (drzwi obrotowe), zrodziła się z obserwacji, jakiej Albarn (wcielający się w postać 2D, wirtualnego wokalisty Gorillaz) dokonał w hotelu w Bostonie, Massachusetts, gdzie utwór został nagrany 5 października 2010 roku. Jak sam 2D wyznał w wywiadzie na 5th Pirate Radio, widok tych drzwi przypomniał mu, jak daleko jest od domu i jak bardzo czuje się nie na miejscu. Drzwi obrotowe symbolizują tutaj cykliczność, poczucie bycia uwięzionym w niekończącym się ruchu, w którym wchodzi się i wychodzi, ale nigdy tak naprawdę nie idzie naprzód ani nie wraca tą samą drogą. To odbicie sytuacji artysty, który wkroczył w świat sławy i nie może już wrócić do dawnego życia, nawet jeśli by tego pragnął. Jest to metafora egzystencjalnej pułapki, ciągłego przemieszczania się bez prawdziwego celu, poczucia zawieszenia.

Tekst piosenki oddaje głębokie poczucie zagubienia i tęsknoty za domem. Początkowe wersy: „Revolving doors, what have I done / Someone on the TV, a tap-in lowse / Revolving doors, what will I become / A redneck song” sugerują introspekcję i pytanie o tożsamość w nowym, obcym środowisku. Odniesienia do telewizji mogą wskazywać na obserwowanie amerykańskiej kultury, która wydaje się obca i niezrozumiała, a nawet nudna, niczym „bad American TV” i bezsensowne przełączanie kanałów, co samo w sobie staje się formą „drzwi obrotowych”.

Wers „I feel that I'm paused by all the pills / I see no wrong in it” jest szczególnie wymowny. Może nawiązywać do zażywania leków, być może na migreny, z którymi 2D często się zmagał, lub pigułek na depresję czy inne uzależnienia, które mają pomóc w radzeniu sobie z emocjonalnym bólem i poczuciem oderwania. Uczucie „paused” (zawieszenia) podkreśla stan letargu i braku kontroli nad własnym życiem.

Geograficzne przejścia „Revolving doors in London to a foggy day in Boston” akcentują dystans i tęsknotę. „Foggy day in Boston” dodaje melancholijnego nastroju i symbolizuje mętlik w głowie, niepewność i przygnębienie. Gdy podmiot liryczny siedzi w amerykańskiej jadłodajni i słyszy Beatlesów, wzmacnia to poczucie nostalgii i tęsknoty za Londynem, przypominając mu o domu i jego korzeniach.

Liczbowe rozbieżności, takie jak „He paid up for seven but he only got an eight now” czy „He paid up for three but got only two”, mogą odzwierciedlać poczucie bycia oszukanym, niezadowolenie z otaczającej rzeczywistości, a nawet subtelną krytykę systemu ekonomicznego. Inna interpretacja sugeruje, że mogą to być po prostu dosłowne pomyłki w zamówieniach, co potęguje wrażenie absurdalności i chaosu w podróży, o której mówił Damon Albarn. Linia „It's stormy on the eastern seaboard” może być odniesieniem do dosłownej pogody, ale też metaforycznym przedstawieniem wewnętrznego zamętu i emocjonalnych burz, być może nawet myśli samobójczych, wynikających z poczucia bezradności.

Ostatnie wersy „Then he said / Seems I was born for this / Seems I was born to this / Revolving doors / Revolving doors” niosą w sobie gorzką ironię. Pomimo całego znużenia i poczucia zagubienia, podmiot liryczny przyjmuje swoje przeznaczenie – cykliczną egzystencję artysty, uwięzionego w wiecznym ruchu. To zdanie może być wypowiedziane z rezygnacją, wskazując na brak alternatyw i poczucie, że życie, które prowadzi, jest jego jedynym możliwym bytem, choć już bez dawnego entuzjazmu, a z nutą melancholijnej obojętności.

NME określiło „Revolving Doors” jako „bardzo odmienną od wszystkiego, co Gorillaz kiedykolwiek stworzyli”, chwaląc ją za „kruchy ludzki dotyk” i „hipnotyzujące śpiewy”. Utwór ten, z jego łagodnym, ale wciągającym brzmieniem ukulele (granego przez Seye Adelekan) i syntezatorów, w istocie wprowadza słuchacza w stan refleksji nad własnymi życiowymi cyklami i poczuciem przynależności w nieustannie zmieniającym się świecie.