„The Way I Am” to jeden z najbardziej gniewnych, introspektywnych i emocjonalnie naładowanych utworów w dorobku Eminema, wydany jako drugi singiel z jego przełomowego albumu „The Marshall Mathers LP” w 2000 roku. Jest to swego rodzaju manifest, w którym raper mierzy się z ciężarem sławy, presją mediów i oczekiwaniami, jakie stawiają przed nim zarówno wytwórnia, jak i fani.

Piosenka otwiera się bezpośrednim odwołaniem do procesu twórczego, gdzie Eminem prosi Dr. Dre o podkręcenie bitu i zapowiada, że utwór jest dla każdego – po czym rozkazuje słuchać. Już w pierwszej zwrotce artysta maluje obraz samotnego twórcy, który uwalnia się od wewnętrznego napięcia poprzez intensywne i kontrowersyjne teksty. Mówi o „przekleństwie” bycia zmuszonym do wyrażania „szalonego i dziwnego gówna, które działa i się sprzedaje”, co jednocześnie przynosi ulgę. Podkreśla swoją frustrację brakiem prywatności, prosząc, by ludzie zostawili go w spokoju, gdy jest z córką. Stanowczo odcina się od wizerunku „pana Przyjaznego” czy „Mr. N'Sync”, zapowiadając, że potrafi być „dupkiem”, jeśli zostanie sprowokowany. Ta część tekstu odzwierciedla jego narastającą irytację obsesyjnymi fanami, którzy oczekują od niego stałej dostępności i określonego zachowania.

Refren – „And I am, whatever you say I am / If I wasn't, then why would I say I am?” – jest kluczowym przesłaniem utworu i stał się ikonicznym stwierdzeniem Eminema. Jest to ironiczna odpowiedź na ciągłe etykietowanie go przez media. Raper przyjmuje wszystkie negatywne określenia i obelgi, sugerując, że skoro są one tak powszechne w gazetach i wiadomościach, to musi w nich być ziarno prawdy, a radio i tak nie puści jego „dżemu”. Linia „If I wasn't, then why would I say I am” została zaczerpnięta z utworu „As the Rhyme Goes On” Erica B. & Rakima.

Druga zwrotka pogłębia temat medialnej nagonki i hipokryzji. Eminem porównuje się do swojego ojca w kwestii niechęci do bycia niepokojonym bzdurami. Odnosi się do kontrowersji wokół jego tekstów, wspominając utwór „Guilty Conscience”. Krytykuje media, które natychmiast wskazują go palcem, gdy dochodzi do tragedii, takich jak strzelaniny w szkołach (nawiązanie do masakry w Columbine w 1999 roku). Zwraca uwagę na obwinianie muzyków (jak Marilyn Manson, który zresztą pojawił się w teledysku do tego utworu i wykonywał go na żywo z Eminemem) i heroiny, zamiast pytać o odpowiedzialność rodziców. Dla Eminema ta krytyka jest paliwem, które podsyca jego twórczy ogień. Co ciekawe, w teledysku do „The Way I Am” Eminem rzuca krzesłem w swoją platynową płytę za The Slim Shady LP, co było inspirowane presją wytwórni, by stworzył kolejny hit podobny do „My Name Is”. Właśnie w odpowiedzi na tę presję powstał "The Way I Am" – utwór o ciemniejszym, bardziej emocjonalnym brzmieniu niż poprzedni singiel „The Real Slim Shady”.

W trzeciej zwrotce Eminem wyraża zmęczenie byciem podziwianym, do tego stopnia, że wolałby umrzeć lub zostać wyrzuconym z wytwórni. Boi się zaszufladkowania jako „popowej sensacji” i brakuje mu cierpliwości do „aroganckich białych, którzy myślą, że próbuje być czarny”, bo mówi z akcentem i łapie się za genitalia. Ujawnia swoją frustrację powtarzającymi się pytaniami o jego przeszłość, pochodzenie i to, do jakiej szkoły chodził, co doprowadza go do szału. Ciekawostką jest, że Eminem napisał ten utwór na pokładzie samolotu w drodze do Dr. Dre, a melodię fortepianu, która stała się podstawą bitu, wymyślił sam w głowie, będąc wówczas w trakcie nauki produkcji. To był również pierwszy bit, który Eminem wyprodukował samodzielnie. Mimo wdzięczności za każdego fana, podkreśla całkowity brak prywatności, nawet w łazience. Odmawia dawania autografów i z dumą przyjmuje miano „dupka”. W 2008 roku Eminem wydał autobiografię zatytułowaną „The Way I Am”, co podkreśla osobiste znaczenie tego utworu dla artysty. Książka ta stanowi jego „autoportret” i pozwala zrozumieć jego perspektywę na sławę i życie. Piosenka była nagrywana w różnych studiach, w tym The Mix Room, Encore i Record Plant. Teledysk, wyreżyserowany przez Paula Huntera i Eminema, zawiera sceny inspirowane filmem „Hudsucker Proxy”, gdzie raper spada z wysokiego budynku.

„The Way I Am” to surowy i uczciwy portret artysty u szczytu sławy, który zmaga się z konsekwencjami swojego sukcesu. To krzyk frustracji, obrona autentyczności i odmowa ugięcia się pod presją zewnętrznych oczekiwań.