„Everybody's Looking At Me” to utwór Eminema, który stanowi intensywną i niemal paranoiczną refleksję nad ciężarem nieustannej sławy i publicznej kontroli. Piosenka, choć dopiero niedawno oficjalnie ujrzała światło dzienne 25 sierpnia 2025 roku jako część ścieżki dźwiękowej do jego dokumentu „Stans”, ma swoje korzenie w epoce „The Eminem Show” z początku lat 2000.. Pierwotnie powstała na bazie wolnego stylu rapu, który Eminem zaprezentował w 2002 roku w programie Funkmastera Flexa, a w którym towarzyszył mu Proof. Co ciekawe, wcześniejsze wersje utworu zawierały również zwrotkę Proofa, która została usunięta z oficjalnej wersji na potrzeby ścieżki dźwiękowej. Fragment utworu można także usłyszeć w skicie „The Kiss (Skit)” na albumie „The Eminem Show” z 2002 roku, co potwierdza jego wczesne pochodzenie i wieloletnie oczekiwanie na pełne wydanie. Za minimalistyczny, ale ciężki bit odpowiadał Dr. Dre, którego charakterystyczne brzmienie doskonale podkreśla liryczną gęstość utworu.

Już sam refren, powtarzający frazę „Everybody's looking at me”, oddaje klaustrofobiczne poczucie bycia pod ciągłą obserwacją, co zręcznie nawiązuje do słynnego hitu Rockwell z 1984 roku „Somebody’s Watching Me”. W pierwszej zwrotce Eminem z brutalną szczerością opisuje absurdalny świat celebrytów: błyski fleszy, menedżerów, sponsorów i nieokiełznane koncerty. Kreuje wizerunek rebelianta, porównując się do takich ikon prowokacji jak Marilyn Manson, który „mógłby wyrzucić swoją bieliznę do śmieci i wytrzeć sobie tyłek amerykańską flagą”, czy „zaktualizowanego Axla Rose’a”. Wspomina swoje obecności na VMA z Dr. Dre, złośliwie nawiązując do romansów z „suką tego dzieciaka z *NSYNC” (co jest jawnym odniesieniem do Britney Spears) oraz „tej małej P!nk”. To nie tylko obraz życia w blasku fleszy, ale także świadome pielęgnowanie kontrowersyjnego wizerunku, który zawsze był jego znakiem rozpoznawczym.

Kolejne wersy kontynuują motyw presji i bycia niezrozumianym. Eminem odnosi się do swojego aresztowania w 2000 roku za posiadanie broni i „okładanie pistoletem”, jednocześnie z naciskiem deklarując, że jest po prostu „zwykłym facetem”, a nie przestępcą, prowokując słuchacza pytaniem: „Co do cholery patrzysz, czy wyglądam jak przestępca?”. Rozważa, czy byłby inaczej postrzegany, gdyby pochodził z „zamożnego przedmieścia”, a nie z „kaptura”, czyli z biedniejszej dzielnicy. To wyraźna krytyka uprzedzeń społecznych i stereotypów, z którymi się mierzył. Wyraża też trudność w byciu pokornym, gdy wciąż musi „bić się z każdym, kto tego chce”, aby udowodnić, że „nie jest mięczakiem” – jest to osobista dedykacja dla wujka Ronniego.

W trzeciej zwrotce Eminem otwiera się jeszcze bardziej, porównując swoje życie prywatne do telewizyjnego show w stylu Jerry'ego Springera, gdzie wszystko jest na widoku, transmitowane „pięć razy na noc przez satelitę”. Przyznaje, że to właśnie ta szczerość i ujawnianie tak wielu osobistych informacji było prawdopodobnie głównym powodem jego sukcesu komercyjnego. Nie szczędzi też krytyki branży muzycznej, wspominając swoją słynną nominację do nagrody Grammy i występ z Eltonem Johnem w 2001 roku. Wówczas to, w odpowiedzi na protesty organizacji GLAAD (Gay and Lesbian Alliance Against Defamation) piętnującej jego rzekomo homofobiczne teksty, Eminem wystąpił na scenie w różowej koszulce GLAAD, obejmując Eltona Johna. Wyraża swoje oburzenie na oddzielne kategorie dla rapu na Grammy, traktując to jako dyskryminację, i z drwiną kwituje swoje zwycięstwo, dziękując Dr. Dre'owi. Z dumą podkreśla, że znalazł się w tej samej kategorii co Paul Simon, co w tamtym czasie, kiedy jego album „The Marshall Mathers LP” był nominowany do Albumu Roku, było dużym wyróżnieniem dla rapera. Utwór kończy się swoistą rezygnacją, ale i triumfem, gdy mimo oczekiwań na pompatyczną przemowę, Eminem stwierdza, że nie ma nic do powiedzenia poza „dzięki, powinniście byli dać to Dre'owi”. Całość jest przenikliwym portretem artysty, który, mimo przytłaczającej sławy, stara się zachować autentyczność i niezależność, jednocześnie godząc się z absurdami i presją bycia "tym, na kogo wszyscy patrzą".