Interpretacja Pour en arriver là - Dalida

"Pour en arriver là" to piosenka Dalidy nagrana w 1984 roku, zaledwie trzy lata przed jej tragicznym samobójstwem. Jest to utwór głęboko osobisty, uznawany za swoisty testament muzyczny artystki, intymne wyznanie, które jednocześnie staje się uniwersalne. Słowa, napisane przez Michela Jouveaux i skomponowane przez Jeffa Barnela, tak bardzo poruszyły Dalidę, że podczas nagrywania często zalewała się łzami, ponieważ odnajdywała w nich odbicie własnego życia, jej walk, zwycięstw i ran.

Piosenka jest intensywną refleksją nad drogą, jaką artystka przebyła, aby dojść do "tego punktu", czyli do miejsca, w którym się znalazła. Powtarzające się frazy "J'ai traversé des nuits et des jours sans sommeil / Pour en arriver là" (Przeszłam przez bezsenne noce i dni / Aby dojść do tego punktu) oraz "J'ai eu chaud sous la pluie et froid en plein soleil / Pour en arriver là" (Było mi gorąco w deszczu i zimno w pełnym słońcu / Aby dojść do tego punktu) odzwierciedlają ogromny wysiłek i liczne przeciwności, z jakimi Dalida mierzyła się w swojej karierze i życiu osobistym. Te paradoksy podkreślają wszechobecność trudu, niezależnie od zewnętrznych okoliczności.

Dalsze wersy, takie jak "J'ai parlé à la peur et fait taire le silence / J'ai maquillé les heures j'ai vendu des dimanches" (Rozmawiałam ze strachem i uciszałam ciszę / Malowałam godziny, sprzedawałam niedziele), ukazują wewnętrzną walkę artystki z lękami, samotnością oraz poświęcenie osobistego szczęścia na rzecz kariery. "Malowanie godzin" może symbolizować udawanie radości, a "sprzedawanie niedziel" – rezygnację z prywatności i odpoczynku. Wyznanie "J'ai pleuré tant de fois que je n'ai plus de larmes" (Płakałam tak wiele razy, że nie mam już łez) świadczy o emocjonalnym wyczerpaniu, podczas gdy "Je suis tombé cent fois mais sans tomber les armes" (Upadłam sto razy, ale nie upuściłam broni) akcentuje niezwykłą odporność i determinację Dalidy, by mimo wszystko kontynuować walkę.

Życie Dalidy, naznaczone sukcesami, było również pełne dramatów i rozczarowań miłosnych, w tym samobójstw jej partnerów. Sama Dalida dwukrotnie próbowała odebrać sobie życie, zanim ostatecznie to uczyniła w 1987 roku. W kontekście tych tragicznych wydarzeń, fragment "J'ai mis le mot fini presque à tous mes amours" (Postawiłam słowo koniec prawie przy wszystkich moich miłościach) nabiera szczególnego, bolesnego znaczenia, odzwierciedlając jej samotność i trudności w budowaniu trwałych związków.

W refrenie, artystka wyraża głębokie, egzystencjalne zwątpienie: "J'ai trop douté de tout / De moi de Dieu de vous" (Za bardzo wątpiłam we wszystko / W siebie, w Boga, w was). Mówi o porzuceniu dziecięcych marzeń i o sercu, które jest "prawie w stanie zagrożenia" ("Aujourd'hui j'ai le cœur presque en état d'urgence"). Te słowa malują obraz kobiety, która, choć na zewnątrz wydawała się silna i olśniewająca, wewnętrznie zmagała się z ogromnym bólem i poczuciem zagubienia. Ten stan emocjonalny był zbieżny z okresem depresji, w której Dalida się wówczas znajdowała.

Najbardziej paradoksalnym i przejmującym elementem utworu jest deklaracja: "Je crois bien qu'avec vous si j'avais rendez-vous / Sans l'ombre d'un regret / Je recommencerai" (Wierzę, że gdybym miała z wami spotkanie / Bez cienia żalu / Powtórzyłabym to). Pomimo wszystkich cierpień, Dalida wyraża gotowość powtórzenia swojej drogi. Może to być oznaka akceptacji własnego losu, poczucia, że jej burzliwa ścieżka była nieodłączną częścią jej bycia, a cel ("là") wart był każdej ceny. Możliwe, że to także świadectwo jej silnego przywiązania do publiczności, która, jak wielokrotnie podkreślała w wywiadach, była jej największą miłością i źródłem spełnienia, w obliczu braku miłości osobistej. W jednym z wywiadów z 1981 roku Dalida wyznała, że całe życie szukała miłości, którą utraciła wraz ze śmiercią ojca, i odnajdywała ją w publiczności.

Wersy "J'ai appris à hurler juste en dedans de moi / Pour ne pas vous montrer qu'on me montre du doigt" (Nauczyłam się krzyczeć tylko wewnątrz siebie / Aby nie pokazywać wam, że mnie wytykają palcami) doskonale oddają publiczny wizerunek Dalidy – diwy, która zawsze musiała być perfekcyjna i silna, ukrywając wewnętrzny chaos i ból przed światem, by uniknąć osądu. Mimo że "zrobiła tour dookoła świata", nic nie zobaczyła, ponieważ "głęboka pustka zabrudziła jej lustra" ("J'ai fait le tour du monde mais je n'ai rien pu voir / L'absence est si profonde qu'elle salit mes miroirs"). To świadczy o poczuciu wewnętrznej pustki i niemożności prawdziwego doświadczania życia, mimo zewnętrznych sukcesów i podróży.

Piosenka ta, wydana na albumie "Dali" w 1984 roku, została ponownie wydana jako singiel pośmiertnie w maju 1987 roku przez jej brata Orlando, co nadało jej jeszcze bardziej tragicznego wymiaru. Wielu fanów i krytyków uważało ją za "piosenkę-testament", za pożegnanie z publicznością. W piosence "Pour en arriver là" Dalida śpiewa o cenie sławy, o poświęceniach, wątpliwościach i złamanych sercach, które doprowadziły ją do miejsca, w którym była. Tekst ten rezonuje z jej faktycznym listem pożegnalnym, w którym napisała: "Życie jest dla mnie nie do zniesienia. Przebaczcie mi.". Utwór ten stał się więc nie tylko poruszającą interpretacją, ale i bolesnym proroctwem jej własnego końca, stając się jednym z najbardziej emblematycznych utworów końcowego okresu jej kariery, obok "Mourir sur scène". Brak telewizyjnych wykonań tej piosenki, wspomniany w komentarzach fanów, jedynie potęguje jej intymny i osobisty charakter.