Utwór Cypisa pod tytułem „Lekarstwo” to głęboko osobista i poruszająca opowieść o rozpaczy, samotności i poszukiwaniu ukojenia w miłości, a zarazem studium toksycznej relacji i autodestrukcyjnych mechanizmów radzenia sobie z bólem. Już pierwsze wersy, „Poranki okropne noce samotne / Leżę i myślę kiedy cie dotknę”, wprowadzają słuchacza w świat pełen tęsknoty i osamotnienia, gdzie codzienna egzystencja naznaczona jest brakiem bliskości. Podkreślają one stan zawieszenia i niemożności zrealizowania pragnienia kontaktu z ukochaną osobą, która zdaje się być „ogrodzona wielkim murem”.

W sercu podmiotu lirycznego króluje pustka („W sercu mam dziurę w głowie bałagan”), a umysł wypełnia chaos, będący efektem nieszczęśliwej miłości. Widać wyraźnie, że doświadczył on już wielu poniżeń i próśb, które pozostały bez echa – „Błagałem tyle, że już nie błagam / Dość poniżania proszenia jak pies”. Ta rezygnacja z błagania, choć świadczy o pewnym rodzaju obrony własnej godności, nie niweluje wewnętrznego cierpienia. Wręcz przeciwnie, prowadzi do poczucia beznadziei, wyrażonego w poruszającym porównaniu do „dramatu niczym Wietnam”. W tej trudnej sytuacji, kiedy miłość staje się źródłem agonii, podmiot liryczny ucieka w autodestrukcję – „Puki co to ćpam i chleje / Niszczę siebie bliskich ranie”. Jest to wyraz totalnego zagubienia i braku innych sposobów na poradzenie sobie z nieznośnym bólem emocjonalnym, co jednocześnie wskazuje na jego bezsilność i poczucie winy wobec najbliższych.

Refren jest kwintesencją utworu, niosąc za sobą proste, lecz desperackie przesłanie: „Chcę cie pieścić, głaskać, całować czule / Bądź mym lekarstwem na te wszystkie bule”. Ukochana osoba jawi się tu jako jedyna nadzieja, antidotum na wszechogarniający ból i cierpienie. Powtórzenie frazy „Po co to niszczyć jak można budować” jest przejmującym apelem o konstruktywną relację, o to, by zamiast ranić się wzajemnie, skupić się na budowaniu wspólnej przyszłości i bliskości. To pragnienie ciepła, czułości i bezpieczeństwa jest motywem przewodnim, który kontrastuje z brutalną rzeczywistością, jaką przedstawiają zwrotki.

W kolejnych częściach utworu podmiot liryczny staje na deszczu, płacząc jak on, co symbolizuje jego totalne rozbicie i identyfikację z przygnębiającym otoczeniem: „Stoję na deszczu płacze jak on / Bo wciąż mocno kocham ją”. Rodzi się tu pytanie o rolę czasu w leczeniu ran, na które bohater nie znajduje jednoznacznej odpowiedzi, gdyż jego tęsknota jest wciąż obezwładniająca. Tekst piosenki ukazuje również dylematy dotyczące dynamiki relacji: „Jeśli nie kocha no to uciekaj / Jeśli cie kocha zawsze poczekaj / Jeśli cie rani to będzie ranić / Tak to jest jak ma cie za nic”. Te słowa, być może będące wewnętrznym monologiem, radą od przyjaciół lub matki, odzwierciedlają gorzką prawdę o nierównych związkach, gdzie jedna strona jest wykorzystywana.

Co ciekawe, w jednym z wywiadów Cypis stwierdził, że „nienawidzi swoich kawałków” i słucha ich „tylko, jak muszę się czegoś nauczyć na koncert”. Z przymrużeniem oka dodał nawet, że ludzie słuchają jego twórczości, bo są „zjebani”. Ta ironiczna i autoironiczna postawa artysty, choć nie dotyczy bezpośrednio genezy „Lekarstwa”, stwarza fascynujący kontrast z surową emocjonalnością i wrażliwością, jaką wyraża w tym konkretnym utworze. Pokazuje, że za często rubaszną i kontrowersyjną personą sceniczną, kryje się artysta zdolny do przekazania głębokich, ludzkich emocji. Ta dysonansowa perspektywa artysty, który dystansuje się od swojej twórczości, może być interpretowana jako forma obronna przed intensywnością uczuć, które sam w niej zawarł, lub też jako manifestacja niezależności i nonkonformizmu, tak charakterystycznego dla jego stylu.

Powracający motyw matczynej przestrogi – „Mówiła matka a ja tam swoje / Daj mi spokój to życie moje” – ukazuje bunt podmiotu lirycznego, który mimo świadomości słuszności tych słów, nie potrafi się do nich zastosować. Jest uwięziony w cyklu miłości i nienawiści, gdzie widok ukochanej osoby na nowo „wymięka” go, sprowadzając do punktu wyjścia. To „udręka syf po całości / Za dużo bólu za mało miłości” doskonale podsumowuje tragiczną esencję tej relacji. „Lekarstwo” Cypisa, z jego szczerą i bezkompromisową narracją, jest więc nie tylko opowieścią o poszukiwaniu miłości i ukojenia, ale także przestrogą przed pułapkami toksycznych związków i samotności prowadzącej do autodestrukcji. Jest to hymn o kruchości ludzkiego serca, które wciąż szuka ratunku, nawet gdy wszystkie racjonalne przesłanki wskazują na konieczność ucieczki.