Utwór „Czy Matka Wie Że Ćpiesz?” Cypisa to bezkompromisowy i niezwykle szczery, aż do bólu obraz pogrążającej się w nałogu osoby, przedstawiony z perspektywy samego uzależnionego. Cyprian Kamil Racicki, znany szerzej jako Cypis, to polski wokalista, raper i producent muzyczny, którego twórczość często porusza kontrowersyjne tematy i charakteryzuje się bezpośrednim, często wulgarnym językiem, co kwalifikuje go do nurtu określanego niekiedy jako „pato-rap”. Ten utwór jest esencją jego stylu, nie owija w bawełnę i uderza w słuchacza brutalnym realizmem.

Piosenka rozpoczyna się od wyliczanki substancji psychoaktywnych – „Dopalacze, Hera, Kwas” – od razu wprowadzając słuchacza w mroczny świat narkotyków. Narrator z nonszalancją opisuje swoje doznania („Kutas staje jak czas”) i rutynowe czynności związane z zażywaniem: „podgrzewam Here”, „haszysz kurwa nożem dziele”. Tekst odmalowuje sceny degradacji, gdzie „jak w kościele pełno ludzi / Każdy kinol sobie brudzi”, ukazując powszechność i normalizację ćpania w pewnym środowisku. Postać w utworze jest wręcz „specjalistą od Zieleni”, ironicznie nazywając się „studentem chemii”, co podkreśla jej pogłębiające się zaangażowanie w świat używek. Nie ma tu żadnych wątpliwości co do wyboru drogi życiowej, jest ona akceptowana i wręcz celebrowana przez bohatera, który mówi „jak Rambo nie zniszczalny / Towar w nos panowie pchajmy”.

W kolejnych zwrotkach Cypis mistrzowsko buduje obraz spirali zniszczenia. Bohater wyzbywa się wszelkich moralnych hamulców, okradając najbliższych („Wypierdalam zegarek tacie / Jak będą ślepi sprzedam drzwi”) i bagatelizując konsekwencje prawne czy zdrowotne („Już mną trząsa padaczka”). W dalszej części utworu widać, jak nałóg prowadzi do utraty godności i zdrowia psychicznego – pojawiają się halucynacje, jak „Mona Lisa” idąca na pasach, czy nonsensowne zachowania: „po grzybobraniu gadam do buta”. Nałogowiec jest „naćpany” za pieniądze „mamy i babci”, co podkreśla bezgraniczny egoizm i brak szacunku dla tych, którzy prawdopodobnie próbują mu pomóc. Odwołanie do postaci Alladyna, który „latał na tapczanie i na dywanie”, to gorzka ironia – ucieczka w świat fantazji wywołanej narkotykami zastępuje normalne życie.

Refren – „Czy jego matka wie że syn ćpie? / Czy jego matka wie, zastanawia mnie” – jest kluczowym elementem utworu. Pośród całej brutalności i cynizmu narracji uzależnionego, nagle pojawia się to głębokie, egzystencjalne pytanie, które przenosi ciężar odpowiedzialności i świadomości na zewnątrz, na najbliższą rodzinę. To pytanie wprowadza kontrast między samounicestwieniem narratora a potencjalnym bólem i niewiedzą (lub ignorancją) matki. Choć narrator pozostaje w swojej bańce, refren niejako zmusza słuchacza do refleksji nad ukrytym wymiarem dramatu – cierpieniem bliskich, którzy często w ogóle nie zdają sobie sprawy z problemu lub żyją w zaprzeczeniu. Cypis, znany z poruszania tematów związanych z patologiami społecznymi i życiem na marginesie, wykorzystuje ten chwyt, by podkreślić tragizm sytuacji. Warto zaznaczyć, że podobny tytuł, "Czy Matka wie, że ćpiesz?", miał utwór rapera Żyto z 2013 roku, co może świadczyć o tym, że motyw ten jest silnie zakorzeniony w polskim hip-hopie jako sposób na zwrócenie uwagi na problem uzależnień.

Tekst w dalszym ciągu eksponuje brak perspektyw i pogłębiające się problemy: „4 odwyki, sprawa w sądzie / Komornik na konto siądzie” – wszystko to zbywane jest śmiechem: „hahaha ale beka”. Kiedy kończą się pieniądze na „Herę, igłę i strzykawki”, bohater z desperacji „Wącha klej biurowy”, byle tylko uzyskać jakikolwiek „kop”. Świadectwem upadku jest także jego sposób zdobywania pieniędzy – „zbieram złom”. Utwór Cypisa to brutalna spowiedź, która nie moralizuje, ale po prostu pokazuje rzeczywistość bez upiększeń. Jest to ostrzeżenie, przedstawione w szokującej formie, o tym, jak łatwo można zatracić się w nałogu, zrywając wszelkie więzi i zatracając poczucie człowieczeństwa. Jest to ponury portret jednostki, która świadomie dryfuje na dno, a jedynym promykiem zewnętrznej refleksji pozostaje tytułowe, bolesne pytanie o świadomość matki.