Utwór Cypisa pod tytułem „Biała Anakonda” to bezpardonowa i brutalnie szczera, a jednocześnie przesiąknięta specyficznym, często czarnym humorem, opowieść o narkotykowym uniesieniu i uzależnieniu. „Biała Anakonda” jest tu oczywiście dominującą metaforą, symbolizującą biały, sproszkowany narkotyk, najprawdopodobniej amfetaminę lub kokainę, który wsysany nosem przejmuje kontrolę nad umysłem i ciałem podmiotu lirycznego. Już pierwsze wersy – „W nos wjechała anakonda / Zapierdalam niczym honda” – od razu wprowadzają słuchacza w świat ekstremalnej szybkości, dezorientacji i utraty równowagi, będących bezpośrednim skutkiem zażycia substancji. Upadek w choinkę, zdarte buty i rozebranie się „do naga” to obrazy chaosu i zatracenia, które idą w parze z intensywnym narkotycznym hajem.

W pierwszej zwrotce Cypis w cyniczny sposób przetwarza biblijny motyw Adama i Ewy. Bohater odrzuca „jabłko” Ewy, symbolizujące pokusę, na rzecz „węża, anakondy” – czyli samego narkotyku. Jest to swoiste odwrócenie moralności, świadomy wybór destrukcji i ucieczki w sztuczną stymulację, która „będzie mnie sponiewierała”, ale jednocześnie „będzie mi moc dawała”. Poczuciem nadludzkiej siły, wręcz boskości, dopełniają porównania do Spidermana i He-Mana, gdzie „biały proszek” staje się życiodajnym „tlenem”. Ten fragment podkreśla fałszywe poczucie wszechmocy i niezwyciężoności, które towarzyszy początkowym fazom narkotykowego odlotu.

Refren – „Anakonda, anakonda / Syczy na mnie i spogląda / Zaproszenie chce do dziury / Lotom jak sąsiada kury” – ukazuje narkotyk jako drapieżnego, kuszącego węża, który wabi do swojej pułapki. Powtarzalność frazy buduje poczucie nieuchronności i obsesji. „Białe żniwa” to z kolei ponure nawiązanie do obfitości narkotyków i ich niszczycielskiego działania, które zbiera swoje żniwo w ludzkim życiu. Porada, by „sypać do Coli lub do piwa” to instrukcja użycia, która tylko potęguje wrażenie wszechobecności i łatwej dostępności substancji.

Druga zwrotka kontynuuje opis działania narkotyku, który „zniewala” i „rozpierdala łeb”, powodując wrażenie wiercenia w głowie i mentalnego rozpadu. Podmiot liryczny czuje się „jak jebana barka” unoszona bezwładnie, tracąc poczucie czasu i wartości materialnych („wyjebało mnie z zegarka / Czyli w chuj, poszedł do żyda”). Sceny seksualnego rozpasania („Na pipie, młodej cipie”, „Mogę też zruchać ci córę”, „Kutas twardy, jakby z drewna”) dobitnie obrazują zahamowania moralne i hedonistyczny tryb życia, często powiązany z zażywaniem stymulantów. Groteskowy obraz matki, która „się dąsa, że anakonda brana”, stanowi komentarz do reakcji otoczenia na degenerację, ale jest szybko zagłuszany przez pragnienie kolejnej „dziurki” i „rurki”.

Trzecia zwrotka to już pełne przyznanie się do uzależnienia. „Anakonda uzależnia nos i głowę”, staje się miłością („Anakondo, ja cię love”) i niezbędnym elementem funkcjonowania. Sen jest ignorowany („Jebać sen od dwóch tygodni”), a fizyczne skutki, takie jak „duże gały, mordy blade”, stają się normą. Narkotyk jest wszechobecny („Biały wąż grasuje wszędzie”) i dostępny na każde zawołanie. Ostatnie wersy ukazują desperackie pragnienie kolejnej dawki – „Szukam cię jak dzielnicowy / Gdzie ty jesteś, anakondo? / Dalej niech mi w nos zaglądą / Bo usycham jak kwiaty / Anakondę chce na raty”. To kwintesencja nałogu, gdzie życie bez substancji traci sens.

Cypis, właściwie Cyprian Kamil Racicki, znany jest z kontrowersyjnych i wulgarnych tekstów oraz bezkompromisowego podejścia do tematów używek, imprez i seksu, co idealnie wpisuje się w charakter „Białej Anakondy”. Artysta często porusza kwestie narkotyków w swojej twórczości, czego dowodem są inne utwory takie jak „Narkotykowe Pierdolnięcie”, „Cała Polska wali w noska” czy „Gdzie jest biały węgorz (Zejście)”, który zyskał międzynarodową popularność jako meme „Dancing Polish Cow”. Co ciekawe, sam Cypis w wywiadach wyrażał niechęć do swoich własnych kawałków, twierdząc, że ich nienawidzi i słucha tylko w celu nauczenia się ich na koncerty. Stwierdził również, że jego fani słuchają jego muzyki, ponieważ „są zjebani”. Ta postawa artysty dodaje do jego wizerunku element autoironii i cynizmu, sugerując, że jego twórczość jest pewnego rodzaju artystyczną prowokacją lub świadomym epatowaniem skrajnościami.

Interpretując „Białą Anakondę”, należy zauważyć, że pomimo pozornie „zabawowego” tonu i braku moralizatorstwa, utwór w niezwykle sugestywny sposób odmalowuje mroczną stronę uzależnienia. Pokazuje drogę od euforii i poczucia wszechmocy, przez utratę kontroli i godności, aż po totalne zniewolenie i desperackie pragnienie kolejnej dawki. Jest to więc zarówno karykaturalny portret hedonistycznego życia, jak i ponura opowieść o tym, jak łatwo dać się pochłonąć „białej anakondzie”.