Utwór „Beznadzieja” Cypisa to brutalnie szczery i bezkompromisowy obraz pogrążenia się w nałogu, rezygnacji i całkowitej akceptacji własnego upadku. Piosenka, utrzymana w charakterystycznym dla artysty surowym i bezpośrednim stylu, jest ścieżką dźwiękową do życia naznaczonego autodestrukcją, gdzie „jedna kreska, druga kreska” i „jeden kielon, drugi kielon” stają się nieuchronną i zaakceptowaną „ścieżką” bohatera. To refren, który niczym mantra, powtarza się, podkreślając cykliczność i beznadzieję sytuacji.

Tekst utworu ukazuje psychiczne i fizyczne konsekwencje takiego stylu życia. Podmiot liryczny czuje się „zakuty”, a jego przeszłe iluzje o tym, że to wszystko „dzieje się na niby”, brutalnie zderzyły się z rzeczywistością. Rodzina jest „rozjebana”, a sam bohater opisuje się jako „lepiej wystrzelony niż korek od szampana”, co może odnosić się zarówno do stanu upojenia, jak i do poczucia bycia „zużytym”. Opisy „grubych jazd, grubych zjazdów” to dosłowne świadectwo ekstremalnych stanów, jakie towarzyszą zażywaniu substancji psychoaktywnych, gdzie nie ma miejsca na refleksję czy sen, a zatem „nic ci się nie przyśni”. Motyw ten sugeruje utratę nadziei i marzeń, a także niemożność ucieczki od rzeczywistości, nawet w nieświadomości snu. Działania bohatera są motywowane jedynie doraźnymi „korzyściami” i realizacją „swoich potrzeb”, co świadczy o głębokim egoizmie i zaniku więzi międzyludzkich.

W kolejnych wersach następuje emocjonalne załamanie – „wszystko we mnie pęka”, a łzy płyną „jak wódka”. Porównanie do „zepsutej maksymalnie niczym prostytutki” jest niezwykle mocne i odważne, ukazując poczucie całkowitego moralnego upadku, a jednocześnie wyraża głęboką samotność, bo nawet prostytutka „komuś jest potrzebna”, podczas gdy on czuje się „kurwa sam”.

Druga część utworu kontynuuje ten pesymistyczny ton, malując wizję życia jako piekła, mimo „wściekłej” walki, która skończyła się „jebnięciem na pysk”. Jest to obraz bezlitosnego cyklu, gdzie diler czerpie zyski, a uzależniony tonie w długach, zmierzając do katastrofy niczym „Titanic”. Podmiot liryczny otwarcie gardzi próbami detoksu, wymieniając różne substancje – „feta, kwasy i kolorowe dropsy” – jako nieodłączny element jego egzystencji. Niszczycielskie skutki nałogu dotykają wszystkich dookoła, prowadząc do „okradania bliskich” i ranienia „już wszystkich”. Bohater odrzuca możliwość przebaczenia, bo nie czuje się go wart, świadom swojej roli jako tego, który „demoralizuje”. Brak mu odwagi, by prosić o przebaczenie za wyrządzone krzywdy, i deklaruje, że „nie przeproszę nigdy”. Zakończenie jest ponure i rezygnujące: „Taki jestem i taki pozostanę / Ciągle w bagnie i ciągle przejebane”.

Twórczość Cypisa, w tym „Beznadzieja”, często jest określana jako „muzyczna inkarnacja patostreamowych libacji”. Cypis, choć nie jest artystą głównego nurtu, zdobył popularność dzięki swojej bezpośredniości, używaniu wulgaryzmów i poruszaniu tematów, które trafiają do szerokiego grona odbiorców, którzy często utożsamiają się z przedstawianymi realiami. Utwory takie jak ten rezonują ze słuchaczami, którzy mogą odnaleźć w nich odbicie własnych doświadczeń lub obserwacji otoczenia. Cypis rzadko udziela „sensownych wywiadów”, a jego wypowiedzi często pochodzą z nieformalnych źródeł, co dodatkowo podkreśla jego wizerunek artysty niezależnego, niepodążającego za medialnymi konwencjami. „Beznadzieja” doskonale wpisuje się w ten nurt, będąc manifestem rozpaczy i rezygnacji, pozbawionym jakiejkolwiek nadziei na odkupienie czy zmianę. To pieśń o zatraceniu, która mimo swojej dosłowności i prostoty, mocno oddziałuje na słuchacza, zmuszając do refleksji nad mrocznymi stronami ludzkiej egzystencji i pułapkami uzależnień.