Tekst piosenki „The Nephilim Rising” Behemoth to intensywna, wielowymiarowa deklaracja filozoficzna i okultystyczna, głęboko zakorzeniona w gnostycyzmie, Thelemie Aleistera Crowleya oraz Zos Kia Cultus Austina Osmana Spare'a, co jest również tytułem albumu, z którego pochodzi utwór. Cały utwór emanuje duchem radykalnego indywidualizmu, buntu i afirmacji własnej woli, typowej dla twórczości Behemoth.

Początkowe wersy – „I'm burning like a fucking fire / Mysterious Domain, Murdered Apprehension” – natychmiast wprowadzają w atmosferę żaru, transformacji i odrzucenia lęku. Płomień może symbolizować zarówno oczyszczenie, jak i niszczycielską pasję podmiotu lirycznego, który wkracza w „Tajemniczą Domenę”, porzucając wszelkie obawy. Kluczowe są postaci „Shemyaza, Lacifarus”. Shemyaza to upadły anioł z tradycji apokryficznej (Księga Henocha), jeden z Watykanów, którzy zstąpili na Ziemię, by nauczać ludzi zakazanej wiedzy i spłodzić gigantów – Nefilim. „Lacifarus” to oczywiste nawiązanie do Lucyfera, niosącego światło, symbolu buntu, oświecenia i sprzeciwu wobec autorytetu. Ich blask „jak Słońce” w „tej ostatniej godzinie / Świtu zmierzchu” zwiastuje radykalną zmianę, apokaliptyczny kres starego porządku i nadejście nowego, gdzie siły światła i ciemności zlewają się w liminalnym akcie tworzenia i destrukcji. Tytuł utworu „The Nephilim Rising” bezpośrednio odnosi się do potomków tych upadłych istot, symbolizując przebudzenie potężnych, pierwotnych sił.

Następnie podmiot liryczny proklamuje: „I, heart ov all chthonic hearts / vulture eye, fallen one, proclaim: / this great world / is a mirror ov my small self: / striving for infinity, shall I remain?”. Określenie „serce wszystkich chthonicznych serc” łączy go z pierwotnymi, podziemnymi bóstwami i energią, sugerując głębokie zakorzenienie w archaicznym, mrocznym wymiarze bytu. „Oko sępa, upadły” wzmacnia to skojarzenie ze śmiercią, odrzuceniem i archetypem upadłego, lecz potężnego bytu. Stwierdzenie, że „ten wielki świat / jest lustrem mojego małego ja”, jest wyrazem skrajnego egocentryzmu, wręcz deifikacji samego siebie, gdzie makrokosmos staje się odbiciem wewnętrznej istoty jednostki. Jest to idea silnie obecna w filozofii Nergal’a, który wielokrotnie podkreśla znaczenie samodzielnego myślenia i odrzucania zewnętrznych ograniczeń. Jak zaznacza Nergal, inspiruje go życie samo w sobie, a Behemoth to coś więcej niż tylko zespół rock'n'rollowy, to platforma do eksplorowania różnych wymiarów wszechświata.

Refleksja nad czasem – „we cannot kill the time: / it is the time that kills us” – podkreśla jego nieuchronną, niszczycielską siłę. Jednakże od razu pojawia się antidotum: „and I'm the answer on my questions / and blood ov my hopes and all prayers - / mark the sunset, the last judgment - / and my rainment... - / this is the night, just black damn'd night”. Podmiot liryczny odnajduje odpowiedzi w sobie, odrzucając konwencjonalną duchowość i modlitwy na rzecz wewnętrznej prawdy. „Krew moich nadziei i wszystkich modlitw” może symbolizować ofiarę dotychczasowych wierzeń lub transformację duchowego pragnienia w coś bardziej immanentnego, mrocznego. Zachód słońca i „ostatni sąd” sygnalizują ostateczny kres, osobiste lub uniwersalne rozliczenie, zaś „czarna przeklęta noc” to całkowita akceptacja ciemności, chaosu jako źródła mocy i wyzwolenia.

Ostatnia zwrotka to apogeum alchemicznej transformacji i non-dualizmu: „as dethroned so enthroned, attracted... rejected... / in this totality is perfection ov Me in Thee / freedom ov Nature, delight ov Existence / so intoxicate me as I intoxicateth thee / slay me as I created thee”. Te paradoksalne stwierdzenia („zdetronizowany tak jak intronizowany”, „przyciągany... odrzucany...”) wskazują na cykl upadku i wzniesienia, transcendencję nad binarnymi opozycjami. „Perfekcja Mnie w Tobie” to zjednoczenie jaźni z drugim, lub rozpoznanie boskiej iskry w uniwersalnym bycie, co jest echem gnostyckich i pantelicznych poglądów. Nergal czerpie inspirację z pism Aleistera Crowleya, które są dla niego bardzo inspirujące, ale jak sam podkreśla, nie jest niczyim naśladowcą, kieruje się intuicją.

Wersy „when reality is nothing more / than quantum vortex deep sleep / make it lucid dream / or hallucinate if you please” ukazują radykalnie subiektywne podejście do rzeczywistości, postrzeganej jako iluzoryczny „kwantowy wir głębokiego snu”. Pragnienie uczynienia go „świadomym snem” lub „halucynacją” jest wezwaniem do świadomego kształtowania własnej rzeczywistości, do stania się jej kreatorem – co jest bezpośrednim nawiązaniem do magii chaosu i idei Zos Kia Cultus Austina Osmana Spare'a. W tym kontekście, „All, One, None / there Is No Difference” to ostateczne zniesienie wszelkich dychotomii, gdzie wszystko, jedno i nic stają się tożsame.

Zakończenie „we are the First and we are the Last / Io Pan!” to zuchwała reapropriacja boskich deklaracji (Alfa i Omega), przypisująca je jednostce, co symbolizuje jej wieczne, fundamentalne i ostateczne istnienie. Kulminacyjne „Io Pan!” to bezpośrednia inwokacja do Pana, greckiego boga dzikiej natury, płodności i pierwotnych instynktów. Pan symbolizuje nieokiełznaną wolność, celebrację życia w jego najsurowszej formie i odrzucenie ograniczającej religii, co idealnie wpisuje się w antychrześcijańskie przesłanie i etos Behemoth. Całość utworu to hymn ku cześci wyzwolonej woli, samodzielności i przekraczania wszelkich narzuconych granic, gdzie człowiek staje się kowalem własnego bytu i własnej boskości.