Interpretacja Lost Horse - Asaf Avidan

Asaf Avidan w utworze „Lost Horse” przedstawia głęboką, bolesną refleksję nad naturą miłości, straty i nieuchronności końca. Piosenka, będąca częścią albumu Anagnorisis z 2020 roku, nosi w sobie znamiona osobistego, transformującego doświadczenia artysty. Tytuł albumu, greckie słowo oznaczające moment nagłego olśnienia, odkrycia prawdziwej tożsamości lub natury rzeczy, doskonale oddaje wewnętrzną podróż Avidan’a, który zbliżając się do czterdziestki, zderzył się z chaotyczną naturą życia i własnego „ja”.

Sam tytuł utworu, „Lost Horse” (Zgubiony Koń), ma niezwykle osobiste i symboliczne podłoże. Jak wyznał Avidan, inspiracją była tragiczna utrata jego klaczy Ariadny, która w 2019 roku, ścigana przez stado wilków, spadła z klifu do morza i nigdy nie została odnaleziona. Artysta spędził dni na poszukiwaniach jej ciała, a kiedy zrezygnował, usiadł i zapisał słowa „lost horse”, płacząc nie tylko za koniem, ale za wszelkimi stratami w swoim życiu – utraconymi związkami, przyjaciółmi, a nawet wersjami samego siebie. To wydarzenie stało się dla niego metaforą entropii i nieuchronności strat, a piosenka jest wylaniem tych skumulowanych emocji.

Tekst rozpoczyna się od intensywnego opisu fizycznego cierpienia: „All my body's undulating / Back and forth but it’s too late and / There's no cure and no sedating / All this pain we're generating”. Te słowa od razu wprowadzają słuchacza w stan niepokoju, podkreślając wszechogarniający, niemożliwy do uśmierzenia ból. Avidan demaskuje fałszywą definicję relacji, nazywając ją „This prolonged, insane, grotesque thing / That we wrongly have been naming "love"”. To centralne stwierdzenie – „Honey, this ain't love” – powtarza się, stanowiąc oś interpretacyjną, kwestionującą powierzchowne rozumienie uczuć i podkreślającą toksyczność związku, który mimo wszystko jest nazywany miłością.

Metafora uciekających stóp w srebrnych butach, na których podmioty liryczny będzie „żerował” („Pretty soon, I will be feeding / On the taps your little feet in / Silver boots make when they're fleeing town”), buduje obraz bolesnego rozstania, w którym nawet próba ucieczki pozostawia ślady, a wspomnienia wciąż prześladują, prowadząc do dalszego „krwawienia”. Całość maluje wizję nieuchronnego upadku, naznaczonego melancholią i rezygnacją.

Refren „I want you to hold me / Perpendicularly only / A sundial for the gods / We were born, born to fail” jest szczególnie uderzający. Asaf Avidan wyjaśniał, że „sundials for the gods” oznacza, że jesteśmy „rozkładającymi się ciałami dla bogów, by mieli punkt odniesienia dla upływu czasu”, ponieważ bogowie nie starzeją się ani nie umierają. Żyjemy „życie-okop” jako przykłady entropii, jak wszystko inne we wszechświecie. To wyrażenie podkreśla fatalizm, przekonanie o nieuniknionym końcu i niepowodzeniu, co zresztą wyraźnie wybrzmiewa w słowach „We were born, born to fail”. Pragnienie bycia trzymanym „perpendicularly only” może sugerować chęć stabilności i odmienności w relacji, ale jednocześnie jest to forma bliskości, która jest niemożliwa do utrzymania, może symbolizować pragnienie kontrolowanej, idealnej miłości, która jest z góry skazana na porażkę.

Druga zwrotka kontynuuje ten apokaliptyczny nastrój, z obrazami „It's raining cats and dogs and lightning / Strikes my heart”, co wzmacnia poczucie chaosu i zniszczenia. Zaskakujące jest jednak stwierdzenie, że to wszystko „ain't so frightening”, co sugeruje swego rodzaju zobojętnienie na ból, wynikające z jego długotrwałego doświadczania. Obraz „my teeth are whitening / From the blood we shed while biting” to silna metafora wzajemnego ranienia się w związku, gdzie walka i zadawanie sobie bólu stały się normą.

„Lost Horse” to utwór, który z dużą wrażliwością i brutalną szczerością mierzy się z mrocznymi stronami ludzkich relacji. Avidan, znany ze swojego niezwykłego głosu i poetyckich tekstów, porównywany bywa do Leonarda Cohena czy Boba Dylana. W tej piosence jego animatorowe doświadczenie (był kiedyś animatorem) manifestuje się w żywych i plastycznych obrazach, które silnie oddziałują na wyobraźnię. Utwór ten, wraz z całym albumem Anagnorisis, jest świadectwem osobistej anagnoresis artysty – momentu, w którym, mimo cierpienia i chaosu, odnajduje on głębsze zrozumienie siebie i świata, akceptując fakt, że życie jest „abstrakcyjną mgławicą jaźni”, której nie da się ujarzmić w sztywną strukturę.
Piosenka nie jest prostej konstrukcji, a jej warstwa muzyczna (na albumie wszystkie wokale i instrumenty gra Avidan, eksperymentując z różnymi tonami głosu – od falsetu po baryton) potęguje wrażenie wewnętrznej walki i złożoności emocjonalnej. Wideoklip do „Lost Horse”, wyreżyserowany przez Adi Halfin, przedstawia parę tancerzy, Bobbi Jene Smith i Or Schraibera, którzy wizualnie interpretują utwór poprzez choreografię, oddając „dobro, zło i brzydotę” związku, tworząc intymny taneczny dokument. To dodaje kolejny wymiar do interpretacji, pokazując, jak uniwersalne są tematy poruszone przez Avidan’a, przekraczające osobiste doświadczenie utraconego konia, by stać się hymnem o wszelkich stratach i niepowodzeniach w życiu.