Interpretacja That Ain't Nothing - Alcatrazz

Utwór "That Ain't Nothing" zespołu Alcatrazz, pochodzący z ich trzeciego albumu studyjnego Dangerous Games z 1986 roku, stanowi gorzką refleksję nad relacją, w której fasada i pozory całkowicie przesłaniają autentyczność. Album ten, wydany po odejściu Steve'a Vaia i z udziałem gitarzysty Danny'ego Johnsona, charakteryzował się znaczącym przejściem od neoklasycznego metalu do bardziej melodyjnego hard rocka i AOR, typowego dla połowy lat 80.. Eduardo Rivadavia z AllMusic określił piosenki takie jak "That Ain't Nothing" jako "całkowicie bezbarwne", w których wokalista Graham Bonnet "grzęznął w otchłani zmechanizowanego AOR". Ta krytyczna ocena może ironicznie współgrać z samą treścią utworu, który piętnuje pustkę i powierzchowność.

Początkowe wersy "Your smile's synthetic as your money / I'll sign a paper check for you" od razu kreślą obraz osoby, której szczerość jest równie sztuczna co jej bogactwo. Uśmiech jest tu zaledwie maską, narzędziem manipulacji, a wszelkie zobowiązania, takie jak "papierowy czek", są pozbawione prawdziwej wartości. Narrator sugeruje, że druga strona jest na tyle bezduszna i gruboskórna, by "wytatuować" kogoś, co może symbolizować pozostawianie trwałych, lecz raniących śladów na innych, wykorzystywanie ich dla własnych celów ("She's thick enough to be tattooed by you"). Postać ta, utrzymując "wszystkie niewłaściwe serca związane i naznaczone" ("Keeps all the wrong hearts tied and branded"), jawi się jako manipulator, który więzi emocjonalnie swoje ofiary, a może nawet traktuje je jak swoją własność.

W wersecie "You cage me up inside your zoo / But I'll never be domesticated / This ten foot tiger's out to get you" wybrzmiewa silna nuta sprzeciwu. Narrator czuje się uwięziony i stłamszony, niczym zwierzę w zoo, lecz stanowczo odrzuca wszelkie próby udomowienia. Porównanie się do "dziesięciostopowego tygrysa" to deklaracja niezależności i potężnej siły, która zamierza wyrwać się z klatki i uderzyć w swojego oprawcę. Jest to moment, w którym podmiot liryczny odzyskuje kontrolę i zapowiada rewanż, sygnalizując koniec pasywnego poddania.

Refren jest sednem całej interpretacji: "'Cos I know you're sayin' somethin' / But that ain't nothin' at all". Niezależnie od tego, co mówi druga osoba – obietnice, komplementy, usprawiedliwienia – jest to puste słowotok, pozbawione jakiejkolwiek treści, znaczenia czy szczerych intencji. Słowa te są dla narratora niczym, bezwartościowe i nieskuteczne w budowaniu prawdziwej więzi.

Druga zwrotka rozwija ten temat, kwestionując fałszywe poczucie wyrafinowania manipulatora: "Stop feelin' that it's sophistication honey / That high seduction leads me on, leads me on". Osoba ta uważa swoją taktykę za "wyrafinowaną", ale dla narratora jest to jedynie pusta, acz kusząca, gra, która prowadzi go na manowce. Wers "When you call my prayers shatter / Just another brother, one more John / That's all I am to you" ujawnia poczucie bycia sprowadzonym do rangi kolejnego, wymiennego kochanka, "jeszcze jednego Johna" – symbolu typowego, anonimowego klienta czy ofiary. W oczach manipulatora narrator jest tylko środkiem do celu, pozbawionym indywidualności.

Most, "It I could see for a thousand miles / Through your perfect mask / I'd have enough of lovers / To last", podkreśla pragnienie narratora, by przejrzał przez idealną maskę, którą nosi druga osoba. Jeśli mógłby to zrobić, zobaczyłby tak wiele fałszu i pustki, że miałby dość "kochanków" na całe życie. To pragnienie odkrycia prawdy, mimo świadomości, że jest ona bolesna, świadczy o głębokim rozczarowaniu.

Choć w znalezionych wywiadach, np. z klawiszowcem Jimmym Waldo, nie ma szczegółowych omówień tekstu "That Ain't Nothing", ogólny kontekst Dangerous Games jako albumu bardziej komercyjnego i nastawionego na mainstream może paradoksalnie wzmacniać przesłanie utworu o powierzchowności. Piosenka, stawiając czoła fałszowi i manipulacji w relacjach międzyludzkich, rezonuje z ideą odrzucenia tego, co "nie jest niczym" – zarówno w sferze osobistej, jak i, być może, w szerszym, bardziej komercyjnym kontekście muzycznym tamtej epoki. Wokal Grahama Bonneta, choć według AllMusic "grzęznącego w zmechanizowanym AOR", jednocześnie potrafił wznieść się ponad "uogólnioną, przeprodukowaną mdłość", nadając słowom emocjonalną wagę, która odróżniała ten utwór od faktycznego "nothin' at all".