Interpretacja Finn McCool - Alcatrazz

Piosenka „Finn McCool” autorstwa Alcatrazz, z albumu „Born Innocent” z 2020 roku, to fascynująca rockowa interpretacja starożytnej irlandzkiej legendy o Fionnie Mac Cumhaillu i Gigantycznej Grobli. Utwór, napisany przez japońskiego gitarzystę Nozomu Wakai, który zagrał również na gitarze w tej „irlandzkiej odzie wojownika”, wyróżnia się w dyskografii Alcatrazz, ponieważ, jak sam Graham Bonnet zauważył, teksty jego piosenek często czerpią z prawdziwego życia, z wyjątkiem właśnie „Finn McCool”, który jest legendą.

Centralnym punktem utworu jest postać Finna McCoola, mitycznego irlandzkiego giganta, który według podań zbudował Gigantyczną Groblę jako most na Szkocję, by stawić czoła swojemu szkockiemu rywalowi, Benandonnerowi. Piosenka otwiera się pytaniem: „Hey Finn McCool, should I believe in you / Your story crossed a million years” („Hej Finn McCool, czy powinienem w ciebie wierzyć / Twoja historia trwa od milionów lat”). Ten wers natychmiast wprowadza słuchacza w dylemat wiary w legendy, jednocześnie podkreślając ich ponadczasowość. Następnie utwór opisuje heroiczną podróż Finna, który „Building a path across the Irish Sea / So you could face your enemy” („Budował ścieżkę przez Morze Irlandzkie / Abyś mógł stawić czoła swojemu wrogowi”).

Jednakże, legenda o Finnie McCoolu nabiera nieoczekiwanego obrotu, gdy konfrontacja z Benandonnerem przybiera dla irlandzkiego giganta niekorzystny obrót. Benandonner, który „On Scottish shores, the giant benandonner / Waits for the fighting to begin” („Na szkockich brzegach, gigant Benandonner / Czeka, aż rozpocznie się walka”), okazuje się być znacznie większy niż Finn. W tekście pojawia się kluczowe pytanie: „So Finn McCool did you turn back in fear / When you looked in the giant's eyes?” („Więc Finn McCoolu, czy zawróciłeś w strachu / Kiedy spojrzałeś w oczy giganta?”). Piosenka bez ogródek odpowiada na to pytanie, przedstawiając Finna w nowym świetle: „You stood so tall, high as the highest tree / No one could ever beat you down / But face to face, this man looked down upon you / So a little giant ran” („Byłeś tak wysoki, jak najwyższe drzewo / Nikt nigdy nie mógł cię pokonać / Ale twarzą w twarz, ten człowiek patrzył na ciebie z góry / Więc mały gigant uciekł”). Ten fragment jest rewelacyjnym odwróceniem mitycznego wizerunku nieustraszonego bohatera, ukazując go jako tego, który ucieka w obliczu przytłaczającej siły. To pokazuje ludzką, a raczej „gigancią”, słabość nawet największych bohaterów. Legenda, w której żona Finna, Una, przebiera go za dziecko, by oszukać Benandonnera, podkreślając jego tchórzostwo, jest tutaj subtelnie zasugerowana.

Powracający refren stanowi serce interpretacji piosenki: „It's not so hard to see, why we love fantasy / Fables are better than fact / Legends are comforting, if you are listening / Go to that place but come back” („Nie jest trudno zrozumieć, dlaczego kochamy fantazję / Bajki są lepsze niż fakty / Legendy są pocieszające, jeśli słuchasz / Idź w to miejsce, ale wróć”). Te wersy doskonale oddają uniwersalną potrzebę eskapizmu i preferowania inspirujących, choć nieprawdziwych historii, nad często brutalną i rozczarowującą rzeczywistością. Graham Bonnet, znany ze swoich umiejętności narracyjnych, w tym utworze wykorzystuje mit, by dotknąć głębszych aspektów ludzkiej psychiki. Refren sugeruje, że chociaż zanurzanie się w świecie legend może być pocieszające, ważne jest, aby nie zapominać o powrocie do rzeczywistości. To przesłanie, że fantazja służy jako ucieczka, ale nie jako stałe schronienie. Utwór, pomimo osadzenia w mitologii, porusza bardzo współczesne tematy poszukiwania prawdy i znaczenia w świecie pełnym wyzwań.

„Finn McCool” to piosenka, która, chociaż oparta na legendzie, skłania do refleksji nad tym, dlaczego ludzie tak bardzo potrzebują bohaterów i epickich opowieści, nawet jeśli ich bohaterstwo okazuje się być w pewnym stopniu iluzją. Utwór z albumu „Born Innocent” ukazuje Alcatrazz jako zespół, który potrafi łączyć klasyczne hard rockowe brzmienie z głębokimi, przemyślanymi tekstami, co potwierdzają pozytywne recenzje albumu, chwalące odświeżone podejście do klasycznego brzmienia. Gitara Nozomu Wakai dodaje epickiego, „irlandzkiego” charakteru, wzbogacając warstwę muzyczną tej opowieści o niespodziewanym obrocie akcji.