„Pushit” zespołu Tool to utwór z albumu Ænima z 1996 roku, który, jak wiele dzieł zespołu, pozostawia przestrzeń dla wielowymiarowych interpretacji, chociaż sam Maynard James Keenan dostarczył pewnych wskazówek. Przyjęty w tytule dwuznaczny zapis – „Pushit” zamiast „Push it” lub „Push shit” – już na wstępie sugeruje zarówno proste pchanie czegoś naprzód, jak i konfrontację z nieprzyjemną „kupą gówna” w życiu, którą trzeba tolerować lub z nią walczyć. Utwór jest często postrzegany jako intensywna opowieść o toksycznym związku lub cyklu nadużycia, który może mieć korzenie w osobistych doświadczeniach wokalisty.

Tekst rozpoczyna się od słów: „I Saw the gap again today / While you were begging me to stay” (Znowu zobaczyłem tę wyrwę / Kiedy błagałeś mnie, żebym został). „Wyrwa” (the gap) bywa interpretowana jako przestrzeń między dwiema stronami w relacji, cykl przemocy, który powraca, lub wewnętrzny konflikt narratora. Może to być także wyrwa między niższym, bardziej prymitywnym „ja” a wyższą świadomością, jak sugerują niektóre analizy. Narrator czuje się zepchnięty na skraj, prosząc: „Take care not to make me enter / If I do we both may disappear” (Uważaj, żebyś mnie nie zmusił do wejścia / Bo jeśli to zrobię, oboje możemy zniknąć). Sugeruje to niebezpieczeństwo całkowitego poddania się negatywnej dynamice, co doprowadziłoby do autodestrukcji obu stron lub zatracenia siebie.

Kolejne wersy, takie jak „Know that I will choke until I swallow / Choke this infant here before me / What is this but my reflection?” (Wiedz, że będę się dusił, aż przełknę / Zatoksykuję to niemowlę przede mną / Czymże jest to, jeśli nie moim odbiciem?) dotykają głębokiej introspekcji i wewnętrznej walki. „Niemowlę” może symbolizować niewinną część siebie, która została skrzywdzona, lub wręcz samego narratora w dzieciństwie, cierpiącego na zaniedbanie i nadużycia. Pytanie „Who am I to be judged or strike you down?” (Kim jestem, by być sądzonym lub cię powalić?) wskazuje na wewnętrzną sprzeczność – pragnienie odwetu versus niemożność działania przeciwko osobie, która jest częścią jego życia, a może nawet przeciwko części samego siebie.

Refren „(But you're pushing me, shoving me)” oddaje poczucie bycia napieranym, popychanym – zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Wyraża frustrację i bezsilność w obliczu przymusowego uczucia lub kontroli. Wers „You still love me, you still love me / But you didn't think, pushit on me” (Nadal mnie kochasz, nadal mnie kochasz / Ale nie pomyślałeś, pchasz to na mnie) ukazuje dualizm miłości i agresji w toksycznej relacji. Miłość jest obecna, ale wyrażana w sposób krzywdzący, często bez refleksji nad konsekwencjami.

Na koncertach Tool, Maynard James Keenan miał wprowadzać „Pushit” słowami: „Czy kiedykolwiek kochałeś kogoś tak bardzo, że musiałeś go zabić?”. Te słowa mogą odnosić się nie tylko do drugiej osoby, ale także do własnego ego, które stoi na drodze do wewnętrznego spokoju i wyższej świadomości. Maynard sam potwierdził, że piosenka dotyczy identyfikacji cyklu nadużycia w sobie.

Utwór rozwija się, przedstawiając desperackie wołanie o ulgę: „But I'd trade it all / For just a little / Peace of mind!” (Ale wymieniłbym to wszystko / Za odrobinę / Spokoju ducha!). Jest to kluczowy punkt, w którym narrator pragnie uciec od zawiłej relacji i wybrać samotność w zamian za spokój. Wers „I'm scrambling / To keep my feet flat on the ground” (Szamoczę się / Aby utrzymać stopy mocno na ziemi) oddaje walkę o zachowanie równowagi i kontroli w chaoticznej sytuacji.

Finałowe linijki są jednymi z najbardziej wstrząsających i pamiętnych w twórczości Tool: „Remember I will always love you / As I blow your fucking throat away / It will end no other way / It will end no other way” (Pamiętaj, że zawsze będę cię kochał / Kiedy rozerwę ci twoje pieprzone gardło / Nie skończy się inaczej / Nie skończy się inaczej). Ta konkluzja, pełna przemocy i paradoksalnej miłości, symbolizuje ostateczny punkt kulminacyjny. Może to być moment zemsty, całkowitego zerwania z toksycznym cyklem, lub nawet destrukcja części własnego ja, aby przetrwać. Nie ma tu miejsca na kompromis – to koniec relacji, która nie może trwać w obecnej formie. Fraza „There's no love in fear!” (Nie ma miłości w strachu!) jest dosadnym podsumowaniem toksyczności, gdzie więź nie opiera się na prawdziwym uczuciu, lecz na kontroli i obawie.

Wersja utworu z albumu koncertowego Salival (2000) jest inna, a Maynard James Keenan przed jej wykonaniem często zapraszał publiczność do „zobaczenia tego po raz pierwszy”, prosząc o stworzenie „wygodnej, ale i wrażliwej przestrzeni” i zamknięcie oczu, by „spotkać się po drugiej stronie”. To sugeruje, że nawet dla zespołu interpretacja piosenki ewoluowała i stawała się głębszym, zbiorowym doświadczeniem. Album Ænima, na którym znajduje się „Pushit”, był pierwszym nagranym z basistą Justinem Chancellorem i jest uważany za przełomowy, łączący ciężar alternatywnego metalu z progresywnym rockiem i psychodeliami. Cały album zadedykowano komikowi Billowi Hicksowi, a jego nazwa łączy łacińskie „anima” (dusza) z „enema” (lewatywa), symbolizując oczyszczenie duszy. W tym kontekście „Pushit” staje się aktem bolesnego, ale niezbędnego oczyszczenia – zerwania z tym, co hamuje rozwój i powoduje cierpienie, nawet jeśli wiąże się to z drastycznym końcem.