Interpretacja See Emily Play - Syd Barrett

_„See Emily Play” to jeden z najbardziej ikonicznych i jednocześnie tajemniczych utworów z początkowego okresu twórczości Pink Floyd, naznaczony geniuszem Syda Barretta. Pierwotnie znany jako „Games for May”, od tytułu darmowego koncertu, który odbył się 12 maja 1967 roku w Queen Elizabeth Hall w Londynie, utwór stał się drugim singlem zespołu, wydanym 16 czerwca 1967 roku. Piosenka, mimo swej pozornej lekkości, kryje w sobie złożoność psychodelicznej wyobraźni Barretta oraz wczesne symptomy jego późniejszych problemów psychicznych.

Centralną postacią utworu jest tajemnicza Emily, której tożsamość od lat stanowi przedmiot spekulacji. Sam Syd Barrett twierdził, że zobaczył ją we śnie w lesie po zażyciu psychodelików, po jednym z występów. Miał rzekomo spotkać dziewczynę „przedzierającą się przez drzewa, krzyczącą i tańczącą”. Według innej popularnej teorii, Emily to Honorowa Emily Young, córka drugiego barona Kenneta, znana jako „psychedeliczna uczennica” w klubie UFO, która w wieku 15 lat uczęszczała do London Free School i eksperymentowała z narkotykami. Co ciekawe, sama Emily Young później zaprzeczyła, by piosenka była o niej, twierdząc, że Syd Barrett jej właściwie nie znał. Istnieje również mniej znana wersja, według ówczesnej dziewczyny Barretta, Libby Gausden, że „Emily” miało być imieniem ich pierwszego dziecka. Roger Waters wspominał natomiast, że lasy wspomniane w piosence znajdowały się w pobliżu wzgórz Gog Magog niedaleko Cambridge. Ta wieloznaczność postaci Emily doskonale oddaje eteryczną i nieuchwytną naturę tekstu.

Tekst piosenki maluje obraz Emily jako postaci jednocześnie kruchej i eterycznej. „Emily tries but misunderstands, she's often inclined to borrow somebody's dreams till tomorrow” sugeruje pewną naiwność, zagubienie, a może nawet skłonność do ucieczki w cudze fantazje, zamiast konfrontacji z własną rzeczywistością. Refren „There is no other day, let's try it another way, you'll lose your mind and play free games for May, see Emily play” stanowi rodzaj zaproszenia, a może i proroczej wizji. W kontekście inspiracji koncertem „Games for May” to wezwanie do udziału w „darmowych majowych grach” nabiera wymiaru psychodelicznej podróży, gdzie granice umysłu ulegają rozmyciu. Wyrażenie „you'll lose your mind” (stracisz rozum) jest tu kluczowe – może odnosić się do transu, do zatracenia się w zabawie, ale także, patrząc wstecz na losy Barretta, do jego własnego, postępującego rozpadu psychicznego.

Kolejne zwrotki pogłębiają poczucie melancholii i marzycielstwa. „Soon after dark Emily cries, gazing through trees in sorrow, hardly a sound till tomorrow” ukazuje Emily jako postać osamotnioną i smutną, ukrywającą swój ból. Obraz „put on a gown that touches the ground, float down a river forever and ever” jest silnie związany z romantycznym i prerafaelickim motywem utopionej Ophelii, a także z tradycyjnymi, pogańskimi wizjami Królowej Maja, symbolizującej odrodzenie i płodność. Emily, ubrana w długą suknię, płynąca w dół rzeki, staje się uosobieniem ucieczki od rzeczywistości, zatracenia się w niekończącej się podróży, być może w zaświatach lub w głębinach własnej podświadomości.

Proces nagrywania utworu w maju 1967 roku w Sound Techniques studios w Chelsea, pod okiem producenta Normana Smitha, był świadkiem niepokojących zmian w zachowaniu Barretta. David Gilmour, przyjaciel Barretta z dzieciństwa, który później zastąpił go w zespole, wspominał, że podczas tych sesji Syd „zdecydowanie nie był już tą osobą, którą znał” i „patrzył przez ciebie”, co było dla niego powodem do poważnych obaw. Barrett użył podobno zapalniczki Zippo jako slide'u do gitary, tworząc charakterystyczne „hawajskie” brzmienie, a niektóre fragmenty utworu zostały celowo przyspieszone przez inżyniera Johna Woodsa, co nadało piosence jej unikalny, oniryczny charakter. Mimo komercyjnego sukcesu – utwór osiągnął 6. miejsce na brytyjskiej liście przebojów – Syd Barrett był podobno zbulwersowany ostatecznym, „komercyjnym” brzmieniem piosenki, która odbiegała od jego wizji dłuższego, bardziej eksperymentalnego dzieła.

„See Emily Play” pozostaje klasycznym przykładem brytyjskiego psychodelicznego popu, który wywarł trwały wpływ na muzykę. Rick Wright i David Gilmour w późniejszych latach wymieniali go jako jeden z ich ulubionych utworów Pink Floyd. Nawet linia „Float on a river / Forever and ever” zainspirowała tytuł ostatniego albumu zespołu, „The Endless River”. Pomimo trudnych okoliczności powstania i pogłębiających się problemów Barretta, utwór zachował swoje magiczne, oniryczne piękno, stanowiąc poetycką i wzruszającą kapsułę czasu z Lata Miłości.