Interpretacja Gigolo Aunt - Syd Barrett

Syd Barrett, jako artysta nieprzewidywalny i enigmatyczny, pozostawił po sobie solową twórczość pełną surrealizmu i intymności. Utwór „Gigolo Aunt”, pochodzący z jego drugiego i ostatniego albumu solowego Barrett z 1970 roku, jest tego doskonałym przykładem. Jest to piosenka, która, pomimo swojej pozornie beztroskiej melodii, skrywa w sobie złożone emocje i obrazy charakterystyczne dla twórczości Barretta.

Tekst rozpoczyna się od sugestywnych, wręcz malarskich scen: „Grooving around in a trench coat / with the satin entrail / Seems to be all around in tin and lead pail, we pale / Jiving on down to the beach / to see the blue and the gray / seems to be all and it's rosy-it's a beautiful day!” Ten początek, pełen barw i zmysłowych detali, ukazuje protagonistę spacerującego w „trenczu z atłasowymi wnętrznościami”, co może być metaforą obskurności ukrytej pod zewnętrznym blaskiem, lub po prostu barwnym opisem podszewki płaszcza. Obrazy takie jak „blady” (we pale) w kontekście „cyny i ołowiu” kontrastują z „błękitem i szarością” plaży oraz „różowym” i „pięknym dniem”, co odzwierciedla malarskie podejście Barretta do słowa, gdzie kolory opisują nastroje i uczucia. Co ciekawe, Syd Barrett był również malarzem, a jego współlokator, Duggie Fields, z którym dzielił mieszkanie w Earl's Court, nosił trencz, który mógł być inspiracją dla początkowych wersów utworu.

Refren „Will you please keep on the track / 'cause I almost want you back / 'cause I know what you are / you are a gigolo aunt, you're a gigolo aunt!” jest centralnym punktem piosenki. Wyrażenie „gigolo aunt” jest samo w sobie intrygujące i budzi wiele interpretacji. Dosłowne tłumaczenie „ciocia gigolo” jest mylące; niektórzy sugerują, że może oznaczać osobę, która uwodzi dla własnej przyjemności lub korzyści, „łamacza serc”. Może to być również odniesienie do kobiety o pewnym statusie, która ma nad kimś władzę, a „gigolo” w połączeniu z „aunt” sugeruje, że narrator czuje się bezsilny w tej relacji. Niektórzy fani interpretują to jako opis kobiety, która płaci mężczyznom za seks, a narrator był jednym z nich, i pomimo jej natury, prawie chce do niej wrócić. Użycie męskiego terminu „gigolo” wobec kobiety „aunt” jest interesującym zabiegiem, podkreślającym niekonwencjonalność i seksualne konotacje, być może związane z niewiernością. Humor i ironia są tu kluczowe, Barrett używa tej zabawnej i szyderczej frazy, aby rozładować napięcie i jednocześnie ujawnić swoją wiedzę o charakterze tej osoby.

Drugi wers „Heading down with the light, the dust in your way / she was angrier than, than her watershell male / life to this love to me - heading me down to me / thunderbird shale / seems to be all and it's rosy - it's a beautiful day!” kontynuuje enigmatyczne obrazy. „Watershell male” to kolejna osobliwa fraza, którą można interpretować jako „męską wydmuszkę” lub „manekina”, kolejnego „pustego” mężczyznę w jej życiu. Barrett potrafi budować nastrój zarówno słowami, jak i muzyką, co czyni jego teksty niezwykle plastycznymi.

Utwór „Gigolo Aunt” został nagrany na potrzeby albumu Barrett, produkowanego przez Davida Gilmoura z Pink Floyd. Nagrania odbywały się w Abbey Road Studios w 1970 roku. Podczas sesji do albumu Barrett, Gilmour chciał stworzyć spójną sekcję rytmiczną, co było pewnym odejściem od bardziej chaotycznych sesji do poprzedniego albumu Barretta, The Madcap Laughs. Jerry Shirley, perkusista, który współpracował z Barrettem, wspominał, że był bardzo zadowolony z nagrania „Gigolo Aunt”, ponieważ Syd „zagrał swoje partie tak 'poprawnie', że pamiętam, jak pod koniec ujęcia byliśmy osłupiali. Pomyśleliśmy: 'nie jesteś taki szalony, w końcu prawie perfekcyjnie przeszedłeś to ujęcie!'”. To świadczy o chwilach jasności i skupienia Barretta, nawet w okresie jego pogarszającego się stanu psychicznego. Piosenka ta była również jednym z czterech utworów, które Syd Barrett wykonał podczas swojego jedynego solowego występu na żywo w Kensington Olympia 6 czerwca 1970 roku, co tylko dodaje jej znaczenia w jego dyskografii. Wersja nagrana dla audycji radiowej Johna Peela w 1970 roku (później wydana na The Peel Session w 1988 roku) była niedokończona, Barrett jedynie trzykrotnie śpiewał początkową zwrotkę.

Ostatnia zwrotka: „Grooving on down in a knapsack superlative day / some wish she move and just as she can move jiving away / she made the scene should have been-superlative day / everything's all and it's rosy, it's a beautiful day / will you please keep on the track / 'cause I almost want you back / 'cause I know what you are / you are a gigolo aunt...” wzmacnia poczucie, że narrator jest świadomy prawdziwej natury kobiety, ale jednocześnie pozostaje pod jej urokiem. „Superlative day” (wyjątkowy dzień) powtarza się, podobnie jak „it’s rosy – it’s a beautiful day”, co podkreśla dysonans między zewnętrznym pięknem i radością dnia a wewnętrznym konfliktem narratora. Piosenka, pomimo swojej złożoności, jest często opisywana jako „pozytywnie bulgocząca” z chwytliwymi melodiami i psychodelicznym refrenem, co czyni ją jedną z bardziej żywiołowych i lubianych kompozycji Barretta.

„Gigolo Aunt” to utwór, który w pełni oddaje unikalny styl Syd Barretta: surrealistyczne obrazy, zabawa słowem, połączenie beztroskiego nastroju z melancholią i autoironią. To świadectwo jego niezrównanej wrażliwości i zdolności do tworzenia poezji, która jednocześnie bawi i skłania do refleksji nad złożonością ludzkich relacji.