Interpretacja Hot Hot Hot!!! - The Cure

Piosenka „Hot Hot Hot!!!” zespołu The Cure, wydana jako singiel 8 lutego 1988 roku, pochodzi z siódmego albumu studyjnego grupy, Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, którego premiera miała miejsce 25 maja 1987 roku. Utwór ten, wraz z całym albumem, został wyprodukowany przez Davida M. Allena i Roberta Smitha. Już pierwszy wers, "She may be the face I can't forget", sugeruje, że cała burzliwa opowieść, choć pełna chaotycznych wydarzeń, może mieć swoje źródło w głębokim, być może obsesyjnym wspomnieniu o konkretnej osobie. To wspomnienie działa jak katalizator dla intensywnych doznań, które nastąpią.

Centralnym motywem utworu są trzykrotnie powtarzające się sceny uderzenia pioruna, z których każda jest metaforą intensywnego, niemal traumatycznego przeżycia, prowadzącego jednak do zaskakująco pozytywnej reakcji narratora. Robert Smith, autor tekstu, wyjaśnił w jednym z wywiadów, że utwór ten opowiada o „trzech dziwnych doświadczeniach seksualnych: w piwnicy klubu, na promie i w moim łóżku w domu. Uderzenie pioruna było analogią”. W innej, bardziej zwięzłej wypowiedzi, zapytany o inspiracje, Smith miał odpowiedzieć po prostu: „Narkotyki!”. Te dwie interpretacje nie wykluczają się wzajemnie, lecz sugerują połączenie fizycznej intymności z psychodelicznym, zmienionym stanem świadomości, gdzie granice percepcji i emocji ulegają zatarciu.

Pierwsze uderzenie pioruna, widziane „six deep feet below the street, the sky came crashing down” (sześć stóp pod ulicą, niebo runęło w dół), rozgrywa się w klaustrofobicznym podziemiu. Jest to doświadczenie nagłe i dezorientujące, na sekundę „that place was lost in space” (to miejsce zgubiło się w przestrzeni), by potem wszystko spowiła ciemność. Narrator bezpowrotnie opuszcza to płonące miejsce – „I left that basement burning and I never went back”. Podobnie dzieje się z drugim uderzeniem, tym razem „at sea” (na morzu), gdzie oślepiający błysk rozświetla ryby „like rain” (jak deszcz) i spływa nimi na narratora. Łódź, choć na chwilę unosząca się na wodzie, zostaje porzucona na dnie – „I left it underwater and I never went back”. Ostatni incydent, najbardziej osobisty, to uderzenie pioruna „in bed” (w łóżku), które dosłownie „threw me around and left me for dead” (rzucało mną i zostawiło mnie na śmierć), przenosząc pokój na chwilę „on the moon” (na księżyc), po czym ponownie następuje ciemność i bezpowrotne porzucenie spalonego domu – „I left that house on fire and I never went back”.

W każdej z tych scen uderzenie pioruna to gwałtowna, transformująca siła, która burzy dotychczasowy porządek, prowadząc do zniszczenia i radykalnego zerwania z przeszłością. Co jednak fascynujące, mimo tej destrukcji, refren wyraża paradoksalne zadowolenie: „Hey, hey, hey, but I like it when that lightning comes / Hey, hey, hey, yes, I like it a lot”. Narrator opisuje swoją reakcję jako niemal maniczną radość: „I'm jumping like a jumping jack / I'm dancing, screaming, itching, squealing, fevered / Feeling hot, hot, hot”. To fizyczne i emocjonalne uniesienie, graniczące z gorączką, wskazuje na przyjęcie chaosu, a nawet czerpanie z niego intensywnej przyjemności. Można to interpretować jako pragnienie ekstremalnych doznań, poszukiwanie bodźców, które wyrwą z rutyny, nawet kosztem całkowitego zresetowania i porzucenia tego, co było. To rodzaj masochistycznego pociągu do niebezpieczeństwa, gdzie moment kryzysu staje się momentem największego życia i poczucia bycia tu i teraz.

Utwór „Hot Hot Hot!!!” wyróżnia się na tle albumu Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me swoją ostrzejszą, bardziej funkową energią, z charakterystycznymi, janglingowymi riffami gitarowymi i zaraźliwą trąbką. Stanowi to kontrast dla bardziej melancholijnych czy popowych utworów z tej płyty, jak „Just Like Heaven”. Album Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, wydany w 1987 roku, był podwójnym wydawnictwem, co Robert Smith komentował, mówiąc, że jest to „dosłownie retrospektywny album. Ten bierze kawałki ze wszystkiego, co zrobiliśmy, wszystkie kawałki, które mi się podobały. Ale jest na nim materiał na jeden album z tego typu rzeczy i materiał na jeden album rzeczy, których nigdy wcześniej nie próbowaliśmy”. Okres tworzenia tej płyty Smith określił jako „najprzyjemniejszy czas, jaki miałem przez ostatnie 10 lat”, dodając, że teksty były w dużej mierze inspirowane jego poczuciem zadowolenia i spełnienia. W tym kontekście „Hot Hot Hot!!!” jawi się jako celebracja intensywności życia we wszystkich jego formach, nawet tych destrukcyjnych, podkreślając otwartość zespołu na eksperymenty i odrzucenie jednoznacznych etykietek. To hymn na cześć pierwotnych, nieokiełznanych emocji, które, mimo że mogą sprowadzić zniszczenie, dają niezapomniane poczucie „gorąca” i pełni istnienia.